.. “Μια πρόχειρη κατασκευή κάποιων δεκαετιών πριν, με μια ελληνική σημαία να κυματίζει και να υποδηλώνει στην τουρκική απέναντι πλευρά, την Ελλάδα”..
«Είναι η Ελλάδα των συνόρων που πληγώνει. Που την ξέρουν όλοι όσου ζουν στην Ελληνοτουρκική μεθόριο, ιδιαίτερα οι ψαράδες του Δέλτα του Έβρου. Κινούνται καθημερινά με τις μπλάβες τους αναζητώντας το μεροκάματο του τρόμου βλέποντας από την απέναντι ακτή οπλισμένους σαν “αστακούς” Τούρκους στρατιώτες. Αλλά δεν πτοούνται.
Είναι οι καλυβιέρηδες που με αντίξοες συνθήκες, εκεί στις λαμαρινένιες καλύβες τους, υποδηλώνουν την ελληνική παρουσία, κυματίζοντας μόνιμα τις ελληνικές σημαίες, αλλά έχοντας τον βραχνά των προστίμων και την ανάλγητη στάση της ελληνικής Πολιτείας, που ακροβατεί ανάμεσα σε υποσχέσεις και έργα.
Είναι αυτή η εικόνα που δυστυχώς δεν θα δει ο κ. πρωθυπουργός κατά την επίσκεψή του εκεί στον φράχτη στον Πόρο, γιατί απέχει λίγα χιλιόμετρα, αλλά σηματοδοτεί το απώτατο άκρο της ελληνικής παρουσίας μας. Και πως οριοθετείται αυτό; Με ένα φυλάκιο, μεταλλικό που παραπέμπει σε… ψησταριά, όπου φυσικά δεν μπορεί να καθίσει άνθρωπος. Είναι το τελευταίο σημείο της ελληνικής επικράτειας, ή το πρώτο σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Η ελληνική άθλια λαμαρινένια κατασκευή του πρώτου σημείου που προσδιορίζει τα ελληνικά σύνορα απέναντι από την Τουρκία στον Έβρο. Τα σύνορα αξίζουν κάτι καλύτερο
Μια πρόχειρη κατασκευή κάποιων δεκαετιών πριν, με μια ελληνική σημαία να κυματίζει και να υποδηλώνει στην τουρκική απέναντι πλευρά, την Ελλάδα. Ποιας Ελλάδας αλήθεια; Της μιζέριας, του αρχαιοελληνικού πνεύματος, της ρώμης και της λεβεντιάς, της ευρωπαϊκής ταυτότητας, του σύγχρονου γίγνεσθαι; Θα κόστιζε τόσο πολύ να γινόταν μια πρόταση για κάτι πιο λειτουργικό και αισθητικά καλύτερο, από αυτή την κατασκευή-παρωδία;
Τόσες αρχιτεκτονικές σχολές σ’ αυτή την χώρα θα μπορούσαν να δώσουν τα φώτα τους, τόσοι καλλιτέχνες που θα μπορούσαν να συνδράμουν, τόσοι στρατιωτικοί επιτελείς που το προσπερνούν αδιάφορα… Θα μπορούσα να γράψω τόσα αλλά, αλλά σταματώ εδώ σκοπίμως, γιατί πρόθεσή μου δεν είναι να εκθέσω την πατρίδα που ιδίως τώρα στοχοποιείται από τους προκλητικούς γείτονες.
Το τουρκικό αντίστοιχο διώροφο φυλάκιο με πρόβλεψη για παρουσία ενστόλων προστατευμένων κλπ…
Βλέποντας όμως στην τουρκική όχθη ακριβώς, απέναντι από το ελληνικό φυλάκιο –να το πει κανείς έτσι– να έχει στηθεί αντίστοιχο φυλάκιο προκάτ, που προστατεύεται με περιμετρική περίφραξη, διώροφο, αξίζει να προβληματιστούμε. Η πρόταση του άρθρου αυτού στον πρωθυπουργό της Ελλάδας, είναι να προβλεφθεί τουλάχιστον στο σημείο, η κατασκευή ενός νέου φυλακίου που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες, στην αισθητική και στην λειτουργική χρήση του σήμερα και του αύριο.
Θα μπορούσε από τα 63 εκατομμύρια που προβλέπεται αρχικά ότι θα κοστίσει ο φράχτης, μια ανάσα από εκεί, να υπάρξει βούληση για αντικατασταθεί η προχειρότητα και ασχήμια που αν μη τι άλλο τουλάχιστον μας προσβάλει ως ευρωπαϊκή χώρα με ιστορία με παράδοση και με θυσίες. Τα σύνορά μας αξίζουν κάτι καλύτερο. Και δεν είναι σύνορα με την Ελβετία, αλλά με την Τουρκία».
_________________________________
* κείμενο άποψης της Μελαχροινής Μαρτίδου, “Η Ελλάδα των συνόρων που πληγώνει – Αυτή που δεν θα δει ο Πρωθυπουργός”