Η εμπειρία πολίτη, στην επιστροφή του Πάσχα όταν σταμάτησε στη ΈΛΑ για να αντικαταστήσει το φθαρμένο του ελαστικό.
“Να τρέχεις με 160 χλμ στην αριστερή λωρίδα της εθνικής οδού, να νοιώθεις ξαφνικά ότι το αυτοκίνητό σου τραντάζεται και ότι σε τραβάει προς τα αριστερά..
…να καταλαβαίνεις ότι ο τρομακτικός θόρυβος που ακούγεται είναι από τη ζάντα πάνω στην άσφαλτο, να κατορθώνεις..
…να το πας δεξιά και να το σταματήσεις πάνω στη ΛΕΑ…
…να πας να ανοίξεις την πόρτα για να βγεις να δεις τί έγινε (το τί είχε γίνει το δείχνουν οι φωτό)..
….να σε συγκρατά κάτι να μη την ανοίξεις, για να καταλάβεις κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα ότι πέρασε ξυστά (10 με 15 εκατοστά) από δίπλα σου, ένα λεωφορείο με ιλιγγιώδη ταχύτητα…
Το λες ότι έχεις και Άγιο. Ή ότι είσαι πολύ τυχερός. Δε ξέρω τί ακριβως. Όμως νοιώθω ότι «Αληθώς Ανέστη» φίλοι μου…
Δε ξέρω αν τελικά θα αναθεωρήσω τη δογματική μου σχέση με τη θρησκεία. Όμως, αναθεωρώ μέρος (μόνο μέρος) των κατηγοριών που συχνά εκτοξεύω εναντίον των εταιριών που εκμεταλλεύονται τις εθνικές οδούς, τα διόδια και εμάς (που πληρώνουμε). Μετά τη μοναδική παραπάνω περιπέτεια, χάρηκα απίστευτα που, μέσα σε 4-5 λεπτά ήρθε από πίσω μου ένα όχημα “ασφάλειας” της εταιρίας, που με προστάτευσε έως ότου φθάσει ο γερανός, τοποθετώντας προστατευτικούς κώνους και φωτεινά σήματα εκτροπής των οχημάτων, πριν καρφωθεί επάνω μου το επόμενο “τρελό” λεωφορείο”.