«Η πολυετής απαξία και συνεχόμενες διώξεις αστυνομικών από ποινικούς, στο όνομα της δίκαιας προάσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν οι ποινικοί προηγουμένως τα είχαν καταπατήσει.. Τώρα πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας σαν Κοινωνία πριν διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός και να ξεκινήσουμε από την αρχή» σχολιάζει αναφορικά με το πρόσφατο περιστατικό στους Αγίου Αναργύρους Λάρισας, ο συνδικαλιστής Αστυνομικός Μιχάλης Αβέλλας.
«Επειδή δέχτηκα σχολιασμούς σε ανάρτησή μου στο fb για την εξιχνίαση της ανθρωποκτονίας στους Αγίους Αναργύρους και επειδή τα λόγια μου δεν τα μάσησα ποτέ και πάντα προσπαθούσα και προσπαθώ υπό το πρίσμα της επιείκειας το οποίο μου το χάρισε ο πανδαμάτωρ χρόνος της ζωής, έχω να τονίσω πώς κάτι πρέπει να κοιτάξουμε ξανά από την αρχή.
Επειδή οι τιμητές και αναθεωρητές πολλά θα έχουν να πουν.
Πρέπει ως Κοινωνία να στρέψουμε το βλέμμα, εκεί που παράγει την τροφή της και εκεί που αντλεί το ύδωρ στο άστυ της για να συντηρείται. Στην ύπαιθρο. Στους μοναχικούς ανθρώπους της υπαίθρου, που κλειδαμπαρώνονται μόλις βραδιάσει.
Δυστυχώς η επαρχία έχει εγκαταλειφθεί εδώ και δεκαετίες από το κράτος καθώς το καθεστώς αστυνόμευσης που προστάτευε την ύπαιθρο με το σύστημα των Αστυνομικών Σταθμών, δεν ήταν βάσει αριθμών επιτυχημένο από την στατιστική και τους αλγορίθμους του συστήματος. Καθώς τα πιο πολλά δεδομένα ήταν μηδενικά και το σύστημα θέλει παραβάσεις.
Για να φτάσουμε εδώ σε αυτά τα κρούσματα, περάσανε δεκαετίες και συσσωρευμένος θυμός και απογοήτευση του Έλληνα πολίτη από τις εξαιρετικά ευνοϊκές μεταχειρίσεις και την αργή απονομή δικαιοσύνης έναντι στο κοινό έγκλημα. Κι αυτό αποθρασσύνθηκε.
Πόσες φορές δεν είδαμε σε ρεπορτάζ να κοιμούνται οι πολίτες με τις καραμπίνες ανά χείρας.
Πόσες φορές δεν ακούσαμε αν μπει στο σπίτι ή στο βιος μου, θα τον σκοτώσω.
Πόσες φορές που αν προσμετρηθούν έγινε μυϊκή μνήμη στον δεινοπαθούντα καθημερινό πολίτη, που στην ουσία ακουσίως του όπλισαν το χέρι στην προάσπιση του αγαθού της ζωής και της περιουσίας. Όταν δε με την πολυετή μνημονιακή ύφεση την βλέπει να συρρικνώνεται και αρχίζει να στερείται ή στερείται βασικά αγαθά ή πλήρη θέρμανση τον χειμώνα.
Πόσες φορές ακουσαμε για την αυτοδικία. Δεν δύναμαι να την μετρήσω ούτε κανείς. Άπειρες.
Πόσο κόσμο ακούω ότι θα αγοράσω καραμπίνα ή σκοπευτικό πιστόλι για να προστατευθώ.
Και το απρόσωπο σύστημα να πετά το μπαλάκι στο τελευταίο γρανάζι του.
Στην ουσία ηθικός αυτουργός είναι το ίδιο το κράτος που επέτρεψε όλη αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανασφάλειας.
Ναι, αυτό όπλισε την βούληση επιτρέποντας χαμηλές ποινές μετά από μακροχρόνια δικαστική διαμάχη και χωρίς αποζημίωση σε real time του παθόντος.
Θυμάμαι στο Μακρυχώρι που πριν από χρόνια με κάποια κρούσματα εγκληματικότητας οι κάτοικοι πήγαν να συστήσουν ομάδες περιφρούρησης. Ξέρεις τι είναι να παλευεις με ληστή στο σπίτι σου; Ξέρεις τι είναι να κάνουν ενέδρα με καλάσνικοφ στη μέση του πουθενά ενός παραδρόμου να ληστέψουν το παιδί σου; Ξέρεις τι είναι σε δύο διαφορετικά κρούσματα σε μικρό διάστημα να κινδυνεύσεις να χάσεις δύο παιδιά σου;
Ήταν θέμα χρόνου κάπου να συμβεί και το χειρότερο να μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μέλλοντα χρόνο ως παραπέτασμα καπνού για την αυτοδικία από το οργανωμένο έγκλημα.
Η πολυετής απαξία και συνεχόμενες διώξεις αστυνομικών για κακόβουλους λόγους από ποινικούς, που έβρισκαν ευήκοα ώτα στο όνομα της δίκαιας προάσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν οι ποινικοί προηγουμένως είχαν καταπατήσει έβαλαν κι αυτά το λιθαράκι τους.
Και όλα αυτά οδήγησαν σε αυτό το σημείο.
Σε αυτό το σημείο να εκφράσω τα συλλυπητήρια στην οικογένεια του θανόντος.
Πόσο δραματικά ταιριάζει η ρήση αμαρτίαι γονέων, παιδεύουσι τέκνα. Όσον αφορά για τα αίτια του εγκλήματος, θα τα φέρει στην επιφάνεια η προ και κύρια ανάκριση. Κι αν είναι παραπέτασμα κι αν είναι η κοινωνική πραγματικότητα θα αποδειχθούν στην πορεία. Εμείς δεν είμαστε ανακριτές.
Και σαν αρχαία Ορέστου τραγωδία, με την αυτοδικία “πεθαίνουν” δύο οικογένειες. Κι εδώ χαθήκανε κι οι δυο.
Τώρα πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας σαν Κοινωνία πριν διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός και να ξεκινήσουμε από την αρχή.
Πρέπει να δούμε την σκληρή πραγματικότητα κατάματα. Και οι μεν και οι δε. Αλλιώς θα πάμε κάτω και θα πάμε όλοι μαζί.
Γιατί η βία φέρνει κι άλλη βία.
Το Κράτος Δικαίου είναι κατάκτηση του πολίτη και πρέπει να διατηρηθεί πάσει θυσία με στόχευση των ουσιαστική αναβάθμιση των παρεχομενων αγαθών και στην πιο απομακρυσμένη γωνία της Ελληνικής Επικράτειας με εφαρμογή συστήματος “Ακρίτας”.
Αβέλλας Ν. Μιχαήλ
Αστυνομικός – Μέλος Επιτροπής Διαβούλευσης & Αν. Δημοτικός Σύμβουλος Δ. Τεμπών Λάρισας
Νάντια Αλεξίου- NantiaReport