Ο γιος του δολοφονημένου ταμία του Γενικού Κρατικού Πειραιά, Δημήτρη Μαντούβαλου, από τον αναρχικό Χριστόφορο Μαρίνο, με αφορμή την επιλογή του κατάδικου τρομοκράτη Δημήτρη Κουφοντίνα στην απεργία πείνας
«Ο Χριστόφορος Μαρίνος κατηγορήθηκε ότι ήταν ένας εκ των δολοφόνων του ταμία του Γενικού Kρατικού Nοσοκομείου Πειραιά, Δημήτρη Mαντούβαλου, κατά τη ληστεία που έγινε. Πλήρωσε, δικαίως ή αδίκως δεν έχει αποδειχθεί ακόμα, την περιστασιακή του γνωριμία με τον ποινικό Mιχ. Aδαμαντίδη, έναν εκ των κατηγορουμένων στην ίδια υπόθεση. Οι καταθέσεις κάποιων συγκατηγορουμένων και άλλα διάφορα στοιχεία, που έλεγε ότι είχε η Aσφάλεια, οδήγησαν τον Mαρίνο στη φυλακή.
Aργότερα ο Xριστόφορος Mαρίνος άρχισε εξαντλητική απεργία πείνας. Kράτησε 70 ημέρες και προκάλεσε τη συμπαράσταση πολιτικών και κοινωνικών φορέων που ζητούσαν την κατ’ αρχήν άμεση αποκατάσταση της πληγείσας υγείας του.
H ποινή του μετατράπηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό τον Iανουάριο του 1996. Kαι έναν μήνα αργότερα η ποινή αυτή επεναμετατράπηκε από το Συμβούλιο Eφετών σε κατ’ οίκον περιορισμό από τις 11 το βράδυ έως τις 7 το πρωί και υποχρεωτική παρουσίαση στο τμήμα της Nέας Φιλαδέλφειας κάθε 1η και 16η του μηνός» (από site planet-Greece)
(για την αποκατάσταση της αλήθειας, που δεν αναφέρεται στο ρεπορτάζ που παραθέτω. Ο Μαρίνος σχεδίασε τη ληστεία με τον Αδαμαντίδη και έναν βαρυποινίτη της εποχής, τον Σαμαρά. Πέραν αυτού, ήταν αυτός που έριξε την πρώτη σφαίρα στον ταμία του Κρατικού και πατέρα μου Δημήτρη Μαντούβαλο, ενώ στην συνέχεια ο Δημήτρης Μπαλτάς έριξε στο στέρνο την χαριστική βολή.)
Η πορεία της ζωής του ολοκληρώθηκε στις 23 Ιουλίου 1996 όταν αυτοκτόνησε στο πλοίο Πηγασος με το οποίο γύριζε από διακοπές που είχε πάει με την τότε σχέση του στην Σέριφο παραβιάζοντας τους περιοριστικούς όρους.
Με παράδειγμα ζωής σας λέω ότι, ΚΑΛΩΣ η Πολιτεία έκανε ένα βήμα πίσω τότε, ώστε να μην πεθάνει ο Μαρίνος από απεργία πείνας.
Θα είναι κυβερνητική υποχώρηση υπέρ του κράτους δικαίου που στο πλαίσιο διάσωσης της ανθρώπινης ζωής κάνει ένα βήμα πίσω. Όχι στον δολοφόνο Κουφοντίνα αλλά στην ζωή που χάνεται.
Θα είναι πολιτική επιλογή να μην αλλάξει το μέτρο στην κοινωνία, που βάζει στην φαρέτρα της καταστολής τον θάνατο – έστω και με αυτόν τον τρόπο- ενός ανθρώπου που είναι στο χέρι της να μην επιτρέψει να πεθάνει.
Είναι σαφώς επιλογή του Κουφοντίνα να πεθάνει. Αλλά το κράτος Δικαίου οφείλει να μην επιτρέψει να γίνει».