Με αφορμή την πρόσφατη καταδικαστική απόφαση κάθειρξης στον υπέργηρο – σημερα- πρώην Πρόεδρο οικοτροφείου, μια άποψη για σκέψη και προβληματισμό.
Πόσα και πόσα παιδιά μεγαλώνουν σε ιδρύματα; Πόσα παιδιά νιώθουν το χάδι και την αγκαλιά της φιλανθρωπίας τους και της ευσπλαχνίας τους…
Η πολιτεία αγαπητά μου παιδιά, το κράτος, οι νόμοι, η ηθική, η κοινωνία, είμαστε εμείς. Αν όχι εμείς κι εμείς!
Είναι πολύ μεγάλη η κουβέντα και χωράει πολύ συζήτηση, και φυσικά δεν μπορεί να αναλυθεί από εμένα αλλά ούτε από το facebook ούτε από κανένα κοινωνικό διαδίκτυο.
Γιατί όσο βρίσκομαι εδώ μέσα και μόνο εδώ μέσα, το βρώμικο χάδι θα εξαπλώνεται… Θα εξαπλώνεται και ποιος ξέρει, μπορεί να φτάσει και στο παιδί μου – μας…
Παιδιά προβληματικών οικογενειών, παιδιά με ψυχολογικά, κινητικά, νοητικά προβλήματα.
Παιδιά που οι οικογένειες τους δεν αντέχουν το βάρος και δεν μπορούν να σηκώσουν το σταυρό…
Εδώ και καιρό ακούγαμε για παιδιά ασυνόδευτα, προσφυγόπουλα που χάθηκαν και μετά… κουρτίνες κατεβασμένες.
Αυτό που θα έπρεπε να κάνει η πολιτεία και φυσικά δεν το κάνει, το αναλαμβάνει η εκκλησιά, οι μκο, διάφοροι οργανισμοί και φυσικά ιδρύματα κερδοσκοπικά.
Χθες το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας, έβγαλε απόφαση (40 χρόνια κάθειρξης χωρίς αναστολή) στον 86χρονο Κωνσταντίνο Λαλαούνη πρώην πρόεδρο του Οικοτροφείου ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΠΙΤΙ στο Πειραιά.
Ο εντιμότατος κύριος, από το 1963 μέχρι το 2012 που κρίθηκε ένοχος, ήταν πρόεδρος, ασελγούσε χτυπούσε, θώπευε κυρίως αγόρια. Σεξουαλική κακοποίηση. Ο Κύριος αυτός είχε βραβευτεί και από την Ακαδημία Αθηνών.
Όμως, πιστεύω πως κι εγώ τον βοηθούσα στις πράξεις του αυτές, όχι από το 1963 γιατί δεν είχα γεννηθεί, αλλά από τη στιγμή που άρχισα να έχω ευθύνες να έχω λόγο να κατανοώ και το βασικότερο, από τη στιγμή που ήθελα μια καλύτερη κοινωνία. Το χειρότερο; από τη στιγμή που έγινα πατέρας. “Το δικό μου το παιδί είναι τα πάντα και τα άλλα είναι απλώς παιδιά.”
Αναρωτήθηκα όμως ποτέ, αν το δικό μου παιδί έχανε τους γονείς του σε κάποιο τροχαίο, αν δεν είχε συγγενείς, αν οι δυο γονείς, ήταν άνεργοι δίχως ένα κεραμίδι, τι θα γινόταν. Αναρωτήθηκα αν δεν γεννούσα ένα υγιές πλάσμα, ποια θα ήταν τα ψυχικά μου αποθέματα; Από την ασφάλεια κ τη σιγουριά μου μια χαρά τα λέω.
Οχι φυσικά δεν το αναρωτήθηκα, γιατί όπως κι εσείς έτσι κι εγώ απαντάω (με τα “αν”, “εάν” η ζωή δεν προχωρά). Έλα όμως που μπορεί να μη προχωρά, αλλά “αν” -να το βάζω πάλι- συμβούν γίνονται εφιάλτες.. Η ζωή μου, η ζωή μας δεν μας υπογράφει κανένα συμβόλαιο.
Χρόνια τώρα τηλεμαραθώνιοι για τα παιδάκια, από τον ΟΗΕ τη UNICEF, από το Χαμόγελο του Παιδιού, τη κιβωτό τα χωριά SOS, κτλ κτλ. Θα πάρω καρτούλες, τετράδια, θα αγοράσω αξεσουάρ με λογότυπα, θα στείλω τα μεταχειρισμένα ρούχα και τα γαμημένα μου βράδια θα κοιμάμαι υπέροχα.
Πριν λίγο καιρό είχε βγει στην επιφάνεια το σκάνδαλο της καθολικής εκκλησίας με τα ανήλικα.
Βγήκε, ψεκάστε σκουπίστε και πάμε για άλλες ειδήσεις.
Γυρίζω στην είδηση με το ίδρυμα στον Πειραιά.
Ο παραπάνω κύριος δικάστηκε καταδικάστηκε και τα παιδιά βρήκαν το θάρρος να πούνε πολλά στην απολογία τους. Όπως: Ενα παιδί εξομολογήθηκε στον παπά και του είπε τι έκανε ο πρόεδρος του ιδρύματος. Ο παπάς πήγε αμέσως και ενημέρωσε τον πρόεδρο, γιατί ως γνωστό, υπάρχουν και τα γραμμάτια που πρέπει να εξοφληθούν.
Μιλάμε για τα δικαιώματα των ζώων και φυσικά συμφωνώ, για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, για το πόσο συντηρητική και ρατσιστική είναι η κοινωνία.
Μιλάμε για τους σημαιοφόρους, για τη πατρίδα…. Μιλάμε μιλάμε .Όμως προσπερνάμε και δεν ακούμε τη διπλανή πόρτα.
Μιλάμε και δεν πράττουμε, απλά προσπερνάμε…
Για τα παιδιά όμως κανείς μας δεν άκουσε τίποτα; Κανείς μας δεν μιλάει; Τα ιδρύματα είναι αόρατα;
Τα παιδιά του ιδρύματος, όλα αυτά τα χρόνια είχαν προσπαθήσει να μιλήσουν στους γονείς τους αλλά αυτοί αδιαφορούσαν.
Ιδρύματα για παιδιά όπως και γηροκομεία που πετάνε τις ψυχές με την ευκολία που πετάνε τα σκουπίδια στο κάδο.
Αγαπημένη μου κόρη, ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσεις. Να με συγχωρέσεις που φοβήθηκα και έπαψα να πιστεύω πως μπορούμε να αλλάξουμε το κόσμο. Όμως μπορούμε ξεκινώντας από εμάς!
23/8/2017. Δημήτρης Σταμπουλίδης.
Υ.Γ : Υλικό από το ρεπορτάζ της “Εφημερίδας των Συντακτών”.