“Περάστε καθημερινή απο 08.30- 13.30. Η συνάδελφος μετά φεύγει κι εμείς έχουμε αρμοδιότητες”

Το κείμενο καταγγελία μας απέστειλε πολίτης και αγνώστης του Nantiareport. Αφορμή η αντιμετώπιση- όπως ο ίδιος υποστηρίζει -από το ένστολο προσωπικό Τμήματος Ασφαλείας της Αθήνας, όταν επιχείρησε να εξυπηρετηθεί.. χωρίς επιτυχία.

“… Σήμερα 24/8 για δευτερη συνεχόμενη ημερα βρεθηκα να μην εχω εξυπηρετηθεί από το ένστολο προσωπικό του ΤΑ Ν.Κόσμου αν και η όλη διαδικασία είναι μια σφραγίδα και μια υπογραφή. Στην όλη διάλυση του κρατικού μηχανισμού, σήμερα αντιλήφθηκα πως και η ασφάλειά μας, είναι… ανασφαλής(!)

Χθες 23/8 για πρώτη φορά επιχειρώ να πάω στο ΤΑ για διεκπεραίωση προσωπικής μου υπόθεσης. Μια θεώρηση άδειας. Η διαδικασία διαρκεί 5λεπτά, και περιλαμβάνει υπογραφή και μια σφραγίδα από Αστυνομικό Υπάλληλο. Λόγω ημερών και απουσίας το προηγούμενο διάστημα έφτασα την τελευταία ημέρα λήξης της προθεσμίας να πάω στο Τμήμα για την επικύρωση.

Πάω λοιπόν μεσημέρι Τετάρτης. Ο σκοπός σε ραστώνη μέσα στο κουβούκλιο, δεν έχει αντιληφθεί την παρουσία πολίτη….

Για να αποφύγω στο ενδεχόμενο να με δει ενώ έχω ανέβει τη ράμπα όπου οδηγεί στην κυρία είσοδο και να χρειαστεί να επιστρέψω πίσω να το…. “συζητήσουμε “, πλησιάζω δίπλα στη  ανοιχτή πόρτα και βρίσκω τον νεαρής ηλικίας Ειδικό Φρουρό να ασχολείται με το κινητό του καθισμένος σε καρέκλα και να περνάει το χρόνο του ….. με το κινητό στο χέρι.

“Καλημέρα!”

Σηκώνει τα μάτια από την οθόνη του κινητού, καμία αντίδραση, κιχ….

“Στην Ασφάλεια ανεβαίνω “

“..’Νταξ’! 3ο!” Και συνεχίζει να ασχολείται με το κινητό του.

Ακούω και προσπαθώ να συνδυάσω τη διατύπωση σε πιθανές δόκιμες απαντήσεις, από Αστυνομικό σε πολίτη. Αναβολή και ανεβαίνω τη ράμπα προς την είσοδο του κτηριακού συγκροτήματος στο οποίο στεγάζονται το Τμήμα, η Ασφάλεια και η Διεύθυνση ΕΔΕ του προσωπικού της ΕΛΑΣ.

Ασανσέρ στον τρίτο απευθείας. Κλειστές πόρτες. Το γραφείο του Διοικητή με λουκέτο και σύρτη στην πόρτα. Ανοιχτή η πόρτα στο γραφείο του Αξιωματικού Υπηρεσίας. Ένας εύσσωμος νεαρός με πολιτικά και το κινητο στα χερια δινει τη δικη του μαχη στη  “επικοινωνία” με τον έξω κόσμο. Νοιώθω ήδη αόρατος. Πλησιάζω στην ανοιχτή πόρτα και χτυπάω.

“Καλημέρα!”

Καμία αντίδραση. Καμία απάντηση. Ήμουν τελικά αόρατος.

“Καλημέρα!” ανεβάζω την ένταση της φωνής μου. Χωρίς ο άνδρας με τα πολιτικα να σηκώσει τα μάτια από το κινητό του. Χωρίς να αντιδράσει. Δευτερόλεπτα σιωπής.

“Ναι” κάτι μεταξύ ενόχλησης με ερώτηση και χωρίς καμία διάθεση να εξυπηρετήσει. Τα μάτια και η προσοχή παραμένει στο κινητό ενώ αμφιβάλλω αν χρειαζόταν να με περιγράψει, αν είχε την εικόνα μου.

“Για μια θεώρηση” του λεω.

“Δεξιά και αριστερά η ανοιχτή πόρτα. Εκεί θα ξέρουν!” η προσοχή στο κινητό χωρίς καμία αντίδραση για την οποία “άγνωστη” παρουσία στο χώρο.

Χωρίς καμία σκέψη προχωράω στο διάδρομο, αριστερά δεξιά και μπροστά κλειστές πόρτες. Μόνη ανοιχτή πόρτα αριστερά. Δύο νεαρής ηλικίας άνδρες με πολιτικά. Δεν έχουν αντιληφθεί την παρουσία πολίτη στο χώρο. Ο ένας από τη μέσα πλευρά του γραφείου του ο άλλος τεντώνεται στην έξω πλευρά με τα χέρια του να αγγίζουν τον τοίχο πίσω. Με βλέπουν και προσπαθούν να επαναφέρουν την ευπρεπή εικόνα Τμήματος.

“Καλημέρα, για μια θεώρηση;!”

“Αύριο. Το πρωί, η υπάλληλος έχει φύγει σήμερα”.

“Είναι η τελευταία ημέρα και χρειάζομαι τη θεώρηση”, εξηγώ.

“Αύριο. Δεν ξέρω εγώ…..” λέει ο νεαρός με τα πολιτικά από τη μέσα πλευρά του γραφείου.

“Καλως, ευχαριστώ! Αυριο” επαναλαμβάνω και κατευθύνομαι στο ασανσέρ. Κατεβαίνω στο ισόγειο του κτιρίου.  Ο σκοπός μάλλον έπαιζε ακόμα με το κινητό του. Ένα ζευγάρι με πολιτικά ανεβαίνει τη ράμπα προς το Τμήμα για κάποια υπογραφή όπως ανέφεραν σε μεταξύ τους διάλογο. Η παρουσία τους περνάει απαρατήρητη. Μέχρι τη στιγμή που φτάνουν στην κεντρική πόρτα.

“Κύριος, Κυρία..” ακούγεται μια φωνή χωρίς παρουσία ανθρώπου- ήταν ο σκοπός από το κουβούκλιο. Δεν ασχολήθηκα περισσότερο, συνέχισα προς τη Δράκου να πάρω το αυτοκίνητο μου. Αύριο θα έπρεπε να ξαναπερασω.

Πέμπτη μεσημέρι πια, καθώς υποχρεώσεις το πρωί με είχαν απασχολημένο, βρίσκομαι πάλι στο “γνώριμο ” πια Τμήμα.

Ο σκοπός πάλι δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία πολίτη, πάλι πλησιάζω την ανοιχτή πόρτα και ακολουθεί σχεδόν ο ίδιος διάλογος με το νεαρό σκοπό να κάθεται χωρίς να είναι απασχολημένος με το κινητό του. Ίσως να είχε μπει μόλις για να ξεκουραστεί. Ανεβαίνω τη ράμπα με το ασανσέρ τον 3ο.

“Σαν να μην πέρασε μια μερα” σκέφτομαι, μέσα φωνή. Με την “εμπειρία” της προηγούμενης, κατευθύνονται στο γραφείο αριστερά του διαδρόμου.  Ένας μέσης ηλικίας άνδρας με πολιτικά, στο βάθος του γραφείου, μιλάει στο κινητό. Μπαίνω μέσα στο γραφείο για να αντιληφθεί την παρουσία μου. Μου κάνει με τα χέρια κίνηση να βγω από το γραφείο σε αναμονή καθώς μιλάει στο κινητό.

Γίνομαι άθελά μου ωτακουστής. Θεμα συζήτησης οι πανελλαδικές εξετάσεις, με τους επιτυχόντες να έχουν ανακοινωθεί νωρίτερα το πρωί. Περιμένω λίγο. Περνάει ένα δίλεπτο το τηλεφώνημα παρατεταμένο. Επιστρέφω στο πρώτο γραφείο του Αξιωματικού Υπηρεσίας, καθώς η πόρτα είναι ανοιχτή….. Ένας νεαρός με πολιτικά ασχολείται με τον υπολογιστή.

“Καλημέρα!”

“Καλημέρα σας!” η απάντηση με εξέπληξε.

“Μια θεώρηση χρειάζομαι, είχα έρθει και χθες, αλλά δεν εξυπηρετήθηκα”

“Περάσετε καθημερινή απο 08.30- 13.30. Ο συνάδελφος μετά φεύγει.. κι εμείς έχουμε αρμοδιότητες”…..

…”Τα πρωινά δουλεύω και μπορώ προς το μεσημέρι, να σας αφήσω το έγγραφο και τα παραστατικά, και να περάσω αυριο;”

“..εμεις εδώ, έχουμε αρμοδιότητες. Δεν είμαστε για όλα! Δεν κραταω τίποτε και ο συνάδελφος έχει φύγει κανα εικοσάλεπτο Τώρα! Μια καθημερινή, ανοίγει το γραφείο κατά τις 08.00 08.30 και κατά τις 13.30 13.40 φεύγει!”

“08.30 με 13.30?! Μετά φεύγει?!” , επαναλαμβάνω την απάντησή του μπας και κάτι δεν κατάλαβα.

“Μια καθημερινή!”

“Μάλιστα! Σε περίπτωση ελέγχου είμαι παράνομος ” του εξηγώ.

“Δε μπορώ να κάνω κατι εγώ, ελατε καθημερινη!” και συνεχίζει στον υπολογιστή.

“Ευχαριστώ!” και κατευθύνομαι πάλι στο ασανσέρ.

Κατεβαίνω πάλι στην είσοδο. Τρεις Αστυνομικοί και ο σκοπός μαζί τους στέκονται μπροστά στη σκοπιά. Φεύγω. Χωρίς να έχω εξυπηρετηθεί και με την υποχρέωση να πρέπει να επιστρέψω πάλι αύριο Παρασκευή- αν και προ Σαββατοκύριακου ημέρα, θα το τολμήσω να επανακάμψω, και δίχως αίσθημα αισιοδοξίας για εξυπηρέτηση.

Σήμερα βγήκαν από του Υπουργείο Παιδείας τα αποτέλεσμα των πανελλαδικών. Σχεδόν 19 για τους υποψήφιους που είχαν δηλώσει την Αξιωματικών της ΕΛΑΣ και σχεδόν 17 για την Αστυφυλάκων.

Αλήθεια,

“Γιατι να μη θες να περάσεις στην ΕΛ.ΑΣ όταν δουλεύεις 5άωρο και πληρώνεσαι απο το Δημόσιο;”

Και φταίει ο πολίτης για την αίσθηση που έχεις για την Αστυνομία και το προσωπικό της. Δε εξομοιώνω ολους τους Αστυνομικους με της συγκεκριμένης Υπηρεσίας. Υπάρχουν Αστυνομικοί με προσωπικές- και όχι μονο υπερβάσεις -τάσσονται στην εξυπηρέτηση του πολίτη, δε βλέπουν το ρολόι και κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Πληρώματα της Άμεσης Δράσης που βρίσκονται στο δρόμο. ΔΙ.ΑΣ καβάλα σε μηχανές δίπλα σε πολίτες οπου τους έχουν ανάγκη. Και από άλλες υπηρεσίες…

Ο Βέγγος σε μια από τις αξέχαστες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, είχε πολλές αδελφές. Όταν μια υπέπεσε σε παράπτωμα (με τα ήθη εκείνης της εποχης) τις έβαζε στη σειρά και τις τιμωρούσε ολες. Στην ερώτηση “μα εμείς δεν κάναμε κάτι”, η απαντηση ηταν “ήταν η μια, για να μην υπάρξει δεύτερη” κι όπως λέει ο λαός, “είναι ένας, είναι όλοι”! καθώς αυτή την εικόνα παρουσιάζει η ΕΛΑΣ σύμφωνα και με όσους την υπηρετούν, σε όλες τις Υπηρεσίες της και με ελάχιστες εξαιρέσεις στο προσωπικό της.

Όσο και να μη μου αρέσουν οι γενικεύσεις, δυστυχώς από τύχη είμαστε ακόμα ασφαλείς!

Ένας εκ προθεσεως- καθ όλα νόμιμος – πολίτης”. _