Τα όσα έχουν δημοσιοποιηθεί αναφορικά με το έγκλημα έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων, καθηγητής στην Ανώτερη Σχολή μετεκπαίδευσης της Ελληνικής, παραθέτει την ακαδημαϊκή του προσέγγιση
Όπως αναφέρει ο Dr. Λεωνίδας Μπίλλης, «Πολύ λόγος, αναλύσεις, εκπομπές, δημοσιογραφικά τραπέζια γνώμες με γνώση, απόψεις χωρίς γνώση, ειδικοί, αλλά και ό,τι του φανεί του κανένα, βλέπουμε και ακούμε αυτές τις μέρες για το ειδεχθές έγκλημα έξω από το αστυνομικό τμήμα. Θα καταθέσω κι εγώ όχι την άποψή μου, γιατί οι απόψεις είναι υποκειμενικές και δεν στηρίζονται σε γνώση αλλά στο υποκειμενικό πρίσμα από το οποίο ο καθείς αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Θα καταθέσω λοιπόν την γνώμη μου, που βασίζεται στην γνώση μου ύστερα από τα 13 συναπτά χρόνια που ήμουν καθηγητής στην Ανώτερη Σχολή μετεκπαίδευσης της Ελληνικής Αστυνομίας, όπου Αστυνόμοι Β΄ γίνονταν αστυνόμοι Α΄ μετά την αποφοίτησή τους. Δίδασκα Ηγεσία, Δημόσιες Σχέσεις και Σχέσεις Κράτους Πολίτη.
Η Παθογένεια της αστυνομίας σήμερα οφείλεται κυρίως στις ακόλουθες παραμέτρους:
1) Μισθός πενιχρός (σε όλη την ιεραρχία) και πολύ δυσανάλογος με το άτακτο 24ωρο υπηρεσίας ενός ανθρώπου που τον σηκώνεις απ` το κρεβάτι και που φέρει πιστόλι στην μέση πολλάκις αγορασμένο από τον ίδιο λόγω παλαιότητας και ακαταλληλότητας οπλισμού που του παρέχει η υπηρεσία. (Θα πει κάποιος, επέλεξε να κάνει αυτό το επάγγελμα. Καλά. Το τι επιλέγεις να κάνεις στην ζωή σου, αναζητείστε το στον ανύπαρκτο επαγγελματικό προσανατολισμό). Σημειώνεται ότι αρκετοί αστυνομικοί για να τα βγάλουν πέρα δραστηριοποιούνται και σε άλλες εργασίες με την επωνυμία της συζύγου τους ή άλλων συγγενών τους.
2) Υπηρεσιακοί κανονισμοί αστείοι σύμφωνα με τους οποίους για να κάνει χρήση όπλου ο Έλληνας αστυνομικός, θα πρέπει ο εγκληματίας να του έχει βάλει το πιστόλι στον κρόταφο…
3) Πρακτική εκπαίδευση αστεία. Ρωτήστε τους κάθε πότε κάνουν ασκήσεις στα πεδία βολής και πόσα πεδία βολής υπάρχουν.
4) Συλλήψεις διαφόρων εγκληματιών που ενώ προσάγονται στον εισαγγελέα για τα περαιτέρω, η νομοθεσία τους ”επιτρέπει” να αφήνονται αμέσως ελεύθεροι.
5) Ακατάλληλα κριτήρια προσλήψεων με αποτέλεσμα ακατάλληλους αστυνομικούς και ότι αυτό συνεπάγεται…
Τα ανωτέρω 1, 2, 3 και 4 επηρεάζουν υποσυνείδητα τουλάχιστον τον αστυνομικό ώστε να είναι ανεπαρκής και φοβικός. Ναι φοβικός! Επί το λαϊκότερον: (“Κάνουν ότι με πληρώνουν, κάνω κι εγώ ότι αστυνομεύω. Τι θέλετε να κάνω όταν ουσιαστικά μου απαγορεύουν να κάνω χρήση του όπλου μου; Άσε που ο απέναντι είναι καλύτερα εκπαιδευμένος από εμένα και δεν έχει να χάσει παρά τις αλυσίδες του. Αλλά ακόμα κι αν κινδυνέψω και τον συλλάβω, θα αφεθεί ελεύθερος… Ας ταμπουρωθώ λοιπόν πίσω από την γραφειοκρατία. ”Κάνατε μήνυση; Κάντε μήνυση. Και που είναι τώρα αυτός που σας απειλεί; Δεν έχουμε διαθέσιμο περιπολικό… Άσε που δεν είναι και ταξί”…) Κι ο φρουρός στο κουβούκλιο λέει, κοίταζε αλλού… την ίδια στιγμή που το θύμα έπεφτε νεκρό απ` τον ψυχάκια ο οποίος μπορεί να καταφέρει να γλιτώσει και τα ισόβια. Ποια ισόβια δηλαδή… Και να την βγάλει σε ψυχιατρείο…) Κατά τα άλλα βγήκε και ο αρμόδιος Υπουργός στις ειδήσεις κι έλεγε για τα πρωτόκολλα που έχουν συνταχθεί επί της θητείας του και τις δομές υποστήριξης των κακοποιημένων γυναικών κ.λπ κ.λπ, πετώντας την μπάλα στην εξέδρα. Λοιπόν αρκετά. Την επόμενη φορά το έγκλημα θα γίνει εντός των γραφείων του όποιου αστυνομικού τμήματος κι όχι απ` έξω.
Τη δεκαετία του ’90, απόφοιτες απο τη Σχολή Επιτελικών Στελεχών προαχθείσες σε Αστυνόμους Ά, ηταν κάπως καλύτερα τα πράγματα. Εκείνες τουλάχιστον είχαν το σθένος και την υπηρεσιακή ψυχραιμία να μην κλαίνε πάνω από το θύμα γιατί ήταν απίθανο να κάνουν τέτοια σωρεία λαθών.»
____________
* Δρ. Λεωνίδας Λ. Μπίλλης, καθηγητής στην Ανώτερη Σχολή μετεκπαίδευσης της Ελληνικής Αστυνομίας