Σαν σήμερα, το 1991, η ομάδα ΖΗΤΑ της ΕΛΑΣ πενθούσε. Ο “Ζ45” Ανθυπαστυνόμος Δημήτρης Κώστας, δολοφονήθηκε σε καταδίωξη ενόπλων ληστών
Μαρτυρία Αστυνομικού * της ΖΗΤΑ όπως την μεταφέρει ο ίδιος..
“Ιούλιος του 2007.
Είμαι 20 ετών και υπηρετώ μόλις 3 μήνες στην υπηρεσία – όνειρο ζωής: Την Ομάδα Ζ της Άμεσης Δράσης Αττικής, με κωδικό κλήσης Ζ-191.
Εκείνο το μεσημέρι δούλευα με τον Χάρη, τον Ζ-48, στον τομέα Καλλιθέας – Νέας Σμύρνης. Ο Χάρης, με 20 έτη υπηρεσίας τότε, με εκπαίδευε στο πεδίο εκ περιτροπής μαζί με το “ζευγάρι” του, τον Γιώργο, τον Ζ-71, “Πάμε κάπου μικρούλη”, μου είπε.
Οδηγούσε γρήγορα. Τόσο, που ήθελε προσπάθεια για να τον ακολουθείς. Ίσως για να σου θυμίζει κάθε λεπτό το ποιος έχει το πάνω χέρι… Φτάσαμε στο κοιμητήριο Νέας Σμύρνης. Μπήκαμε μέσα και οδηγώντας ανάμεσα στα μνήματα, αναρωτιόμουν γιατί είμαστε εκεί.
Στην Ομάδα Ζ, ο “παλιός” δεν σου εξηγούσε, ούτε συζητούσε μαζί σου ιδιαίτερα. Έπρεπε να τα πιάνεις μόνος σου. Κι αυτό είχε νόημα, διότι 2 άνθρωποι πάνω σε 2 μοτοσυκλέτες δεν έχουν την ευχέρεια να λένε πολλά. Δεν είναι σαν το περιπολικό.
Οι “ΖΗΤΑδες” μιλούν με τα μάτια, κυριολεκτικά…
Κάποια στιγμή φτάσαμε με τα καλογυαλισμένα Suzuki μας σ’ ένα μνήμα διαφορετικό απ’ τα άλλα (τουλάχιστον για τα μάτια του πολύ νεαρού αστυνομικού που ήμουν εγώ τότε). Στο μνήμα ενός Ζητά. Του Δημήτρη Κώστα. Ήξερα την ιστορία του, όπως ήξερα τις ιστορίες όλων όσων βρίσκονται στα κάδρα με φωτογραφίες των νεκρών “ΖΗΤΑδων” στον τοίχο του Γραφείου της Ομάδας Ζ.
– “Ήταν παλιός κι εγώ νέος, όπως εσύ κι εγώ τώρα”, μου είπε με τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή του ο Χάρης.
– “Είχαμε κάνει ζευγάρι, εκείνη τη μέρα όμως δε δουλεύαμε μαζί – είχα ρεπό εγώ”, μου συνέχισε ενώ άναβε το καντήλι στο στολισμένο και γεμάτο φωτογραφίες, με αστυνομικές στολές και μηχανές, μνήμα.
– “Λάμπρο, σε έφερα εδώ για να συνειδητοποιήσεις πού υπηρετείς και για να θυμάσαι το πόσο εκτεθειμένοι κι εύθραυστοι είμαστε”, μου είπε μεταξύ άλλων ο Χάρης. Μείναμε για λίγο σιωπηλοί, κάναμε μια προσευχή, ξανανεβήκαμε στις μηχανές και τον ακολούθησα μουδιασμένος.
Η “επίσκεψη” είχε πετύχει τον σκοπό της…
Ο Δημήτρης Κώστας, ο Ζ-45, είχε δολοφονηθεί μια μέρα σαν σήμερα, στις 25 Οκτωβρίου του 1991, από ένοπλους κακοποιούς – ληστές των ΕΛΤΑ Καλλιθέας, αφήνοντας πίσω μια 11χρονη κόρη και μια 8 μηνών έγκυο γυναίκα.
Από τότε κι έπειτα πήγα σε αναρίθμητες ληστείες και μπουτόν. Πέρα από τις τακτικές και όσα επιχειρησιακά υπαγορεύει η αστυνομική αυτοπροστασία, πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα κι έχω αυτήν την “επίσκεψη” στον μόλις 33 ετών νεκρό Δημήτρη Κώστα, τα λόγια του Χάρη, αλλά και του Γιώργου (του τότε “ζευγαριού” – συνεργάτη του Χάρη) και μιας χούφτας ακόμη “παλιών” της Ομάδας Ζ, οι οποίοι με τον τρόπο τους με έκαναν Αστυνομικό με το Α Κεφαλαίο.
Στην Ομάδα Ζ υπάρχει μια ιερή διαδικασία: Σε κάθε βάρδια, προτού τα ζευγάρια βγουν στους τομείς τους, συγκεντρώνονται στην αίθουσα του 4ου ορόφου του Α.Μ.Α. για να συναντηθούν με την ηγεσία, να λάβουν επικαιροποιημένες οδηγίες και πληροφορίες, ενώ ταυτόχρονα συσφίγγουν τις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Η συγκέντρωση αυτή ξεκινά πάντα, κάθε μέρα, με προσκλητήριο παρόντων
Αυτό το “πολεμικό” έθιμο, όπου ο επικεφαλής της βάρδιας φωνάζει το όνομα και τον κωδικό “Ζ” κάθε παρόντα αστυνομικού και ο τελευταίος απαντά ΠΑΡΩΝ με το Ε.Α. της μοτοσυκλέτας του, αποτελεί φόρο τιμής προς τους νεκρούς.
Προς τους “ΖΗΤΑδες” που δεν κατάφεραν να επιστρέψουν ποτέ… Θυμίζει όμως ταυτόχρονα και στους παρόντες, το πόσο λεπτή είναι η γραμμή…
Κώστας Δημήτριος, Ζ-45: ΑΠΩΝ. Αλλά ΑΘΑΝΑΤΟΣ…” , αναφέρει σε ανάρτησή του, ι Ανθυπαστυνόμος Λάμπρος Δημητρέλος.