Στις Κρίσεις Ανωτέρων και Ανωτάτων Αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ κρίθηκε ευδοκίμως τερματίσαντες τη σταδιοδρομία του ο Προϊστάμενος της Διεύθυνσης Υγειονομικού και του Τμήματος των ψυχολόγων, και αναφέρεται στην πορεία του ο εα Αντιστράτηγος της ΕΛΑΣ
Παραθέτει ο εα Αντιστράτηγος της ΕΛΑΣ Γιώργος Τηλελής, «Στις τελευταίες κρίσεις των Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, με απόφαση του Συμβουλίου αποστρατεύθηκε ο αγαπημένος μου φίλος Μανόλης Κουφάκης. Ο Ψυχολόγος που ήταν η ψυχή, η καρδιά και ο νους της Διεύθυνσης Υγειονομικού και του Τμήματος των ψυχολόγων.
Ο γιατρός που ήταν στήριγμα όλων των συναδέλφων των οποίων το «σύστημα» της ψυχικής τους υγείας δοκιμάσθηκε. Ήταν παρών είτε είχαν μεγάλο είτε μικρό πρόβλημα. Παντού παρών, χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς να φείδεται χρόνου, με περισσή αγάπη για το συνάδελφο, με φιλότιμο, επιστημονική επάρκεια, εγκυρότητα και πληρότητα, άριστος ισορροπιστής δεδομένων και ενεργειών, εξαιρετικός αναλυτής των παραγόντων που αλληλοεπιδρούν και συνθέτουν το παζλ της ψυχικής υγείας κάθε ανθρώπου (περιβάλλον, συνθήκες ζωής, σωματική υγεία, τρόπος σκέψης, τεχνικές αντιμετώπισης προβλημάτων, επαγγελματικό άγχος, κοινωνική λειτουργικότητα, αποδοχή μέσα στο κοινωνικό σύνολο, προσωπικές ευαισθησίες, κ.λπ.), αρωγός και φίλος όχι μόνο των συναδέλφων ασθενών του, αλλά και του ευρύτερου οικογενειακού τους περιβάλλοντος, ανοικτός και πολυτάλαντος, με σπουδαίες διασυνδέσεις και επαφές σε όλους τους κύκλους της κοινωνικής ζωής, τις οποίες ποτέ δεν κρατούσε για τον εαυτό του αλλά τις διέχεε ποικιλοτρόπως στο Σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας επ’ ωφελεία του ανθρώπινου δυναμικού της και των Υπηρεσιών της, αναλυτής συναισθημάτων και εκφράσεων μέσα από τον μεστό του λόγο, αυθεντικός επεξεργαστής εμπειριών και συναισθημάτων μέσω της ανάλυσης νοητικών εικόνων, με ανθρωποκεντρική προσέγγιση των ανθρώπινων συμπεριφορών, υπέροχος διαχειριστής του άγχους και δάσκαλος τεχνικών χαλάρωσης κι αποτελεσματικής οργάνωσης της καθημερινότητας και βελτίωσης των δυνατοτήτων επικοινωνίας των ατόμων, ανοιχτόκαρδος και χαμογελαστός, μεταδότης αισιοδοξίας και ευδαιμονίας, βοηθός και αρωγός όπου ήταν αναγκαία η παρουσία του, διαπραγματευτής και δάσκαλος, καθαρός στις σχέσεις του, φίλος ακόμα και με τους «εχθρούς του». Υπήρξε δημιουργικός και αποτελεσματικός όσο κανείς άλλος.
Σ’ αυτόν χρωστάει το Σώμα την ίδρυση της «γραμμής ψυχολογικής στήριξης» μέσω της οποίας έλαβαν βοήθεια πάρα πολλοί συνάδελφοι και οι οικογένειές τους. Σταθμός στην εξελικτική πορεία των υγειονομικών παροχών του Σώματος και χάραγμα στη μνήμη όλων όσων επικοινώνησαν ή θα επικοινωνούν στο μέλλον με τη «γραμμή». Ομιλίες, σεμινάρια, διαλέξεις, διδασκαλίες και συγγράμματα ήταν μέρος της καθημερινότητάς του. Όπως και η προσφορά στο Σώμα δωρεών φίλων του και υποστηρικτών που τον εμπιστεύονταν. Βρισκόταν κάτω από κάθε «πέτρα», γνώριζε πρόσωπα και πράγματα και βοηθούσε παντοιοτρόπως. Νομίζω ότι αυτές του τις χειρονομίες δεν θα τις στερηθεί το Σώμα, επειδή η αγάπη του γι’ αυτό είναι αστείρευτη. Θα συνεχίσει να προσφέρει όπου και όποτε μπορεί, γιατί δεν μπορεί να κρατήσει κακία σε κανέναν, ανεξάρτητα από το πώς εκείνοι του φέρθηκαν.
Η Αστυνομία έχασε ένα διαμάντι από την περιουσία της. Το κέρδισε όμως η κοινωνία. Ο Μανόλης πήρε και έδωσε στο Σώμα. Μέσα σ’ αυτό ανδρώθηκε, έγινε γνωστός, έκοψε δάφνες δόξας. Ήρθε η ώρα να επιδαψιλεύσει ακόμα περισσότερες τιμές και διακρίσεις στον κοινωνικό στίβο. Είμαι βέβαιος ότι οι προτάσεις θα είναι τόσο πολλές και τόσο καλές που θα δυσκολευτεί να επιλέξει. Ένα επιστήμονας με τόσα προσόντα, τέτοια αξιοσύνη, αίγλη και μέγεθος, είναι περιζήτητος και θα αποδειχθεί στην πράξη για όσους θα παρακολουθήσουν την πορεία του μετά την αφυπηρέτησή του.
Αγαπητέ Φίλε Μανόλη. Η ζωή συνεχίζεται και μετά την Αστυνομία. Και θα συνεχίσει να είναι ωραία, με περισσότερο χρόνο ελευθερίας, κοντά στην οικογένεια και τους φίλους σου, στην επιστήμη σου, στους ανθρώπους που σε χρειάζονται. Σου εύχομαι ολόψυχα η συντάξιμη περίοδος της ζωής σου να είναι γεμάτη χαρές, να έχεις υγεία και να συνεχίσεις να χαρίζεις υγεία στους αναγκαιούντες, να κρατήσεις το χαμόγελο και την αισιοδοξία σου αλώβητα, να μας συμπαραστέκεσαι όταν σε χρειαζόμαστε και να μας αγαπάς, όπως έκανες πάντα.»