Με αφορμή μια φωτογραφία από τα αποκαΐδια της Βαρυμπόμπης, γράφει τις σκέψεις του ο Κώστας Γιαννακίδης
«Στα social είδα φωτογραφία του Νίκου Χριστοφάκη με μία καμένη βιβλιοθήκη, από την Βαρυμπόμπη. Είναι ένα μεγάλο, στιβαρό έπιπλο που καλύπτει ολόκληρη την επιφάνεια του τοίχου και επεκτείνεται πάνω από το κούφωμα της πόρτας. Τα μακριά ράφια είναι όλα φορτωμένα με βιβλία, δεν υπάρχει ούτε χαραμάδα ακάλυπτη.
Διακρίνεται μία κορνίζα που θα φιλοξενούσε αγαπημένο πρόσωπο ή ανάμνηση που έκαιγε σαν καντήλι. Σε ένα τραπεζάκι, μπροστά στη βιβλιοθήκη, υπάρχει πορτατίφ παλαιού τύπου, με «καπέλο», ιδανικό για ανάγνωση. Από το ταβάνι κρέμεται ο σκελετός ενός φωτιστικού που πρέπει να έφερε μία και μοναδική μεγάλη λάμπα, από αυτές που γεμίζουν όλο το δωμάτιο με απαλό φως. Στο πάτωμα απλώνεται ένας σωρός αποκαΐδια, μάλλον υπολείμματα βιβλίων. Η ματιά επιστρέφει στο κυρίως σώμα της βιβλιοθήκης όπου τα βιβλία είναι δερματόδετα, προϊόντα καλής και ακριβής έκδοσης.
Τώρα έχουν μετατραπεί σε απανθρακωμένα λείψανα λέξεων. Έχουν καεί τα πάντα. Λέξη προς λέξη. Είναι εκατομμύρια λέξεις εκεί πάνω και κάηκαν όλες μαζί. Κάηκε το χαρτί, κάηκε το δέρμα, κάηκαν ακόμα και τα αποτυπώματα του ανθρώπου που τοποθέτησε τα βιβλία στο ράφι. Κάηκε ο κόπος για να φτιαχτεί αυτή η βιβλιοθήκη, μαζί του και οι στιγμές που ο ιδιοκτήτης κατέβαζε ένα βιβλίο, το κρατούσε ευγενικά με το αριστερό χέρι και το άνοιγε με το δεξί. Ναι βέβαια, ο ιδιοκτήτης είναι καλά. Ασφαλής. Όμως δεν ξέρω και κατά πόσο δύναται να θεωρηθεί σώος. Ακούμε συνέχεια ότι τα σπίτια ξαναφτιάχνονται, τα δέντρα φυτρώνουν ξανά, η ανθρώπινη ζωή είναι αυτή που έχει σημασία.
Αλλά για αυτόν τον άνθρωπο, ζωή, ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι της, ίσως ήταν αυτά τα βιβλία. Μπορεί να ήταν και η μνήμη που έμενε φυλαγμένη στην κορνίζα. Πώς γίνεται να μιλάς για ζωές που σώθηκαν όταν έχουν χαθεί όλα αυτά που τους δίνουν νόημα; Λυπάμαι, αλλά κάποια πράγματα δεν γίνονται ξανά. Και αν είσαι ο άνθρωπος που είχε αυτήν την υπέροχη βιβλιοθήκη, τότε δεν μπορείς να ξαναγίνεις ο ίδιος άνθρωπος ξανά.»