Με αφορμή την έκταση και τις αναλύσεις στο θέμα της κακοποίησης της ανήλικης από τη Βουλγαρία με κατηγορίες σε βάρος του ιερέα συντρόφου της μητέρας της, η θέση της Εγκληματολόγου, ειδική σε θέματα τρομοκρατίας, Dr Μαρίας Αλβανού.
“Με λύπη, φρίκη και απορία παρακολουθώ αυτές τις ημέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να επικρατεί μια virtual version του νόμου του Lynch σε σχέση με κατηγορούμενο για κακοποίηση ανηλίκου (που μια χαρά μπορεί να οδηγήσει και σε φυσικό λυντσάρισμα). Όπως συμβαίνει σε κάθε τέτοια υπόθεση με παρόμοιες κατηγορίες.
Το σχόλιο μου γενικό, για κάθε τέτοια περίπτωση, για κάθε κατηγορούμενο.
Δεν ξέρω αν οι φοβερές (όντως) κατηγορίες είναι αληθείς ή όχι. Αυτό που ξέρω είναι οτι ο τεκμήριο της αθωότητας έχει πάει περίπατο πρό πολλού (και μάλιστα οχι απλά από τον απλό κόσμο, αλλά και από “ειδικούς”). Αν ένας κατηγορούμενος είναι ένοχος των όσων ειδεχθών κατηγορείται η Δικαιοσύνη και μόνο αυτή νομιμοποιείται να τον καταδικάσει.
Κάποιοι παραπονούνται οτι η Δικαιοσύνη αργεί και είναι και “απαλή”. Τί να κάνουμε, υπάρχει και εκείνη η έννοια της “Δίκαιης Δίκης”, η ΕΣΔΑ, το Σύνταγμα, το Ποινικό Δίκαιο και η Ποινική Δικονομία (“λεπτομέρειες” δηλαδή…..) που εμποδίζουν την καθε κα Σούλα αυθωρεί και παραχρήμα να σουβλίζει τον κατηγορούμενο, αφού τον έχει στείλει πρώτα στη γαλέρα.
Το δικαιϊκο σύστημα του πολιτισμένου κόσμου θέλει δική από Δικαστές, με εξέταση στοιχείων και μαρτύρων, ακροαματική διαδικασία και φυσικά ορίζεται απο κανόνες Δικονομίας. Αν βρει δε ένοχο τον κατηγορούμενο τον στέλνει σε σωφρονιστικό κατάστημα με ποινή στέρησης της ελευθερίας και οχι ομαδικού βιασμού από έτερους βαρυποινίτες (που θέλει η κα Σούλα για απόδοση Δικαιοσύνης και δυστυχώς παρατηρώ σε τέτοια σχόλια να επικροτούν υποτίθεται μορφωμένοι άνθρωποι).
Φυσικά η “ιερη αγανάκτηση” του κόσμου συχνά δεν αφορά καν το έγκλημα (ούτε και ξεκινά απο ενδιαφέρον για το θύμα), είναι το ξέσπασμα ανθρωποφαγίας που βρίσκει άλλοθι σε ένα (φερόμενο μέχρι να αποφανθεί η Δικαιοσύνη, αλλά και αληθές να αποδειχθεί δεν αλλάζει κάτι) απεχθές έγκλημα.
Αν ενας κατηγορούμενος είναι αθώος και αποδειχθεί (συγγνώμη, αλλά το έργο αυτό παίζεται συχνά στις δικαστικές αίθουσες) ποιά η θέση αυτού του ανθρώπου οταν τον έχουν όλοι κατακρεουργήσει ήδη; Και ακόμα χειρότερα, αν ένας αθώος δεν μπορέσει να αποδείξει την αθωότητα του μεσα σε κλίμα μεροληψίας (και αυτά τα έργα εχουν παιχτεί και βλέπουμε μετά απο χρόνια δικαίωση), ποιά δικαιοσύνη θα έχει επικρατήσει;
Είναι δύσκολο να είσαι εραστής του νόμου, και ακόμη περισσότερο να ακολουθείς την επιστήμη σου πιστά, οχι στα εύκολα και σύμφωνα με τα αρεστά του όχλου, αλλά προς ανεύρεση της αλήθειας (σε αυτό αραγε δεν στοχεύει η επιστήμη;).
Τα θύματα των εγκλημάτων προστατεύονται όταν καταδικάζονται οι πραγματικοί ένοχοι και αυτό μας το διασφαλίζει (με τις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας) ένα σύστημα δικαστικό που εχει προκύψει μέσα απο εμπειρία και κανόνες.
ΥΓ. Στην εξυπνάδα “αν ήταν θύμα το παιδί σου” προκαταβολικά απαντώ “και αν εισαι εσύ αυριο αθώος και κατηγορηθείς, πώς θα ήθελες να σου φερθεί το σύστημα;””.