Με αφορμή την πρόωρη αφυπηρέτηση από το Σώμα της ΕΛΑΣ, Ανθυπαστυνόμος ε.α και πρώην συνδικαλιστής της ΕΛ.ΑΣ, παραθέτει σε κείμενο γνώμης, την απάντησή του, προς ένστολο πρώην συνάδελφό του
Αναφέρει, στο σχόλιό του ο Ανθυπαστυνόμος ε.α. και πρώην συνδικαλιστής της ΕΛΑΣ, Ανέστης Κελεσίδης, «Στα 38 μου χρόνια, υποχρεώθηκα να γίνω…συνταξιούχος. Οποία χαρά θα έλεγε κάποιος, για ένα υγιή τότε άνθρωπο. Και κάπως έτσι θα ήταν. Αν μπορούσα στη συνέχεια, συνεχίζοντας μια επαγγελματική μου δραστηριότητα, να προσθέσω κάτι στην ούτως ή άλλως κουτσουρεμένη σύνταξη.
Μπορεί βλέπετε στην Ευρώπη, ακόμη και ένας κανονικά συνταξιοδοτηθείς, να ασκήσει παράλληλη δραστηριότητα και για ποσό μέχρι τα 400 ευρώ να μην φορολογηθεί καν, ενώ για τα πέραν αυτών να φορολογηθεί όπως και οι άλλοι εργαζόμενοι. Στην Ελλάδα έπρεπε ανεξάρτητα αν η σύνταξή σου ήταν μειωμένη, αν ήθελες να ασκήσεις επάγγελμα, να καταβάλεις το 60% της σύνταξης και να πληρώσεις στη συνέχεια κανονικά τις εισφορές σου, ακόμη και τις ιατρικές, χωρίς όμως να μπορείς να απαιτήσεις κομμάτι επιπλέον σύνταξης, για όλα αυτά τα επιπλέον χρόνια που εργάστηκες. Δηλαδή στο χιλιάρικο της σύνταξης, σου παρακρατούσαν τα 850 και μπορούσες να ασκήσεις δραστηριότητα.
Από πέρυσι, αυτή η κράτηση είναι της τάξης του 30% + εννοείται οι ασφαλιστικές εισφορές, για τις οποίες δεν δικαιούσαι επιπλέον σύνταξη.
Έχουμε λοιπόν και λέμε.
Διώχνουμε έναν υπάλληλο- εμένα εν προκειμένω- με απόταξη, και μάλιστα για καθαρά συνδικαλιστική δράση και τον υποχρεώνουμε στα 38 του να βγει στη σύνταξη, η οποία δεν του φτάνει εκ των πραγμάτων για να ζήσει. Και προσπαθεί να βρει λύση σε ένα γρίφο.
Πρέπει να αποκτήσει δεξιότητες που δεν είχε μέχρι τότε για να συμπληρώσει το εισόδημά του καθαρά και έντιμα. Εκεί αρχίζει ο Γολγοθάς, που έχει απίστευτο κόπο . Και φτάνεις σε ένα επίπεδο που ζηλεύουν πολλοί. Καταφέρνεις να γίνεις ότι καλύτερο υπάρχει στον Ελλαδικό και όχι μόνο χώρο. Πλην μια η οικονομική κρίση-την άλλη η πανδημία και τώρα ο πόλεμος, σε καθηλώνουν σε απραξία.
Φορτωμένος και με τις συνέπειες που απορρέουν για την υγεία απ την απασχόληση με την επιπλοποιία και τις βαφές. Αν πιστεύει κάποιος σοβαρά, ότι μπορεί να επιβιώσει επαγγελματικά στην Ελλάδα, πλανάται πλάνη οικτρά. Όταν δεν μπορείς να το καταφέρεις όντας ότι καλύτερο υπάρχει σε ένα επαγγελματικό χώρο.
Πως φαντάζεσθε ότι μπορεί να τα καταφέρει ένας κοινός επαγγελματίας? Μισούν και διώκουν δυστυχώς την εργασία οι πολιτικοί μας.
Υ.Γ. Η ανάρτηση έγινε, ως απάντηση σε συνάδελφο Αστυνομικό, που θεωρεί ότι είμαι και τυχερός που με συνταξιοδότησαν κιόλας. Δούλεψα σαν μουλάρι επί 50 μέχρι τώρα χρόνια και πρέπει να είμαι ικανοποιημένος γιατί συνταξιοδοτήθηκα για τα 18 απ αυτά τα χρόνια. Δεν τον απασχόλησε εννοείται το γεγονός της αποκατάστασης της σε βάρος μου αδικίας. Ανεξάρτητα και απ το γεγονός ότι φέρομαι εργασθείς στην ΕΛ.ΑΣ αδιαλείπτως 34 χρόνια, πλην εγώ συνταξιοδοτούμαι για τα 18 απ αυτά, γιατί ήθελα να δω συνδικαλισμό στο Σώμα, κι ας προσπεράσω το θέμα της προσφοράς μου στο Σώμα-τους συναδέλφους και την κοινωνία. Κρίμα».