Κείμενο Αστυνομικού* που υπηρετεί στην ΚΑΜ Καστοριάς
«Είμαι αστυνομικός και υπηρετώ στην Κινητή Αστυνομική Μονάδα (ΚΑΜ) Καστοριάς. Του νομού δηλαδή που ο κορονοϊός χτυπάει αδυσώπητα. Η αστυνομία, όπως η πυροσβεστική, το λιμενικό, και ο στρατός, ΔΕ γίνετε να σταματήσουν να εργάζονται για λόγους ασφαλείας- μιας και εμείς είμαστε όλοι αυτοί που παρέχουμε την ασφάλεια στον πολίτη. Ανέβασα αυτή την φωτογραφία για να δηλώσω κι εγώ το ΠΑΡΟΝ στη μάχη ενάντια στον κορονοΪό.
Σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές οι οποίοι σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος αυτής της δραματικής κατάστασης, στους οποίους, ευκαιρίας δοθείσης, εκφράζω την αμέριστη εκτίμησή μου. Είμαι όμως ένας από αυτούς που μέχρι πριν 15 μέρες αποκαλούσες κ@λόμπατσους με τόση απαξίωση, ένας από αυτούς που βάζουν πλάτη στα σύνορα και τρώνε εκατοντάδες χημικά στον Έβρο, για να πίνεις εσύ το freddo σου ανέμελα και να με κατακρίνεις με τόση ευκολία μέσω ενός πληκτρολογίου από την ασφάλεια του καναπέ σου.
Ε, φίλε, το ξέρεις ότι έχω κι εγώ οικογένεια;
Το ξέρεις ότι μετά την υπηρεσία μου δε μπορώ να πάω να δω τους δικούς μου ανθρώπους και ότι πρέπει να μείνω μόνος μου μη τυχόν και μεταδώσω τον ιό μιας και ανήκω στις επικίνδυνες ομάδες;
Το ξέρεις ότι δεν δικαιούμαι επίδομα ανθυγιεινής εργασίας? (ούτε επικινδυνότητας, ούτε παραμεθορίου…)
Δε ζητιανεύω το μπράβο σου, ούτε το χειροκρότημα σου (αν και θα μου έδιναν δύναμη). Δε ζητάω τη συγνώμη σου, δε ζητάω το ευχαριστώ. Και χωρίς αυτά εγώ θα συνεχίσω να περιπολώ στα πιο απομακρυσμένα χωριά του νομού για να παρέχω τις υπηρεσίες μου στους λιγοστούς εναπομείναντες υπέργηρους κατοίκους τους (και όχι μόνο), που πολλές φορές δεν έχουν ούτε ένα καφενείο να πάνε.
Μακάρι να μπορούσες να δεις την αγωνία και τη χαρά στα μάτια όλων αυτών των παππούδων και των γιαγιάδων (των δικών σου παππούδων και γιαγιάδων), οι οποίοι με βλέπουν έστω και αυτή τη μία φορά την εβδομάδα. Άνθρωποι απόμαχοι της ζωής, με πολλά παιδιά και ακόμη περισσότερα εγγόνια τα οποία όμως δε βλέπουν τακτικά, έως και καθόλου, είτε γιατί έχουν μεταναστεύσει σε μέρη μακρινά, είτε γιατί δεν τους το επιτρέπουν οι ανάγκες-υποχρεώσεις της σύγχρονης ζωής… Αυτοί οι ανήμποροι επί το πλείστον παππούδες, ψάχνουν αγωνιωδώς να δουν έναν άνθρωπο να πουν μια καλημέρα, να ακούσει τον καημό τους, έτσι απλά για να αποφορτιστούν λίγο μοιράζοντας τον πόνο τους…
Εγώ θα καθίσω στο παγκάκι στην πλατεία του χωριού δίπλα τους, θα τους ακούσω, ακόμα και όταν τις περισσότερες φορές ο καημός τους δεν άπτεται θεμάτων αστυνομικής φύσεως.
Ξέρεις γιατί…??? Γιατί η μεγαλύτερη βοήθεια που χρειάζονται αυτοί οι άνθρωποι είναι η ψυχολογική στήριξη και έπειτα η πρακτική.
Ναι λοιπόν, κάνω και τον ψυχολόγο! …κ χωρίς πτυχίο…, γιατί αυτό μετράει περισσότερο στην ουσία!
Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ!!!
Και τους νοιώθω σαν δικούς μου παππούδες!
Και αυτοί με νοιώθουν σαν δικό τους παιδί! Έτσι με αποκαλούν άλλωστε: “έλα, κάθισε λίγο εδώ μαζί μου παιδί μου να σου πω” μου λένε… Άλλες φορές θα με καλέσουν και στο σπίτι τους το ερείπιο, αλλά πάντοτε πεντακάθαρο… κι εγώ θα πάω για να τους κάνω λίγο παρεϊτσα και να δω αν υπάρχει κάποιο θέμα πραγματικής π.χ. βιοποριστικής ανάγκης ώστε να δράσω διακριτικά, μιας και από αξιοπρέπεια δεν θα μου το πουν… Θα μου δώσουν ακόμα και τη συνταγή του γιατρού και θα πάω να τους αγοράσω τα φάρμακα αν δεν έχουν κάποιον δικό τους και ο,τι άλλο χρειαστούν… Προς θεού όμως, μη πιστέψετε ότι οι πρώτοι ωφελημένοι είναι αυτοί. Εγώ είμαι ο πρώτος επωφελούμενος γιατί κερδίζω!
Κερδίζω αυτό το βλέμμα της αγάπης και της στοργής με το οποίο με κοιτούν τα γερασμένα μάτια τους.
Κάποιοι περιμένουν έξω στην αυλόπορτα (και ας κάνει κρύο), την ημέρα και ώρα της εβδομάδος που ξέρουν ότι θα περάσω με το περιπολικό. Δε διανοούνται να περάσω και να μη με δουν. Και όταν τα δουλεμένα χέρια της γιαγιάς κρατάνε στην χαρτοπετσέτα ένα κομμάτι πίτα για να μου προσφέρουν, εγώ ντρέπομαι να το πάρω μήπως και τους το στερήσω. Αλλά που να διανοηθείς να πεις όχι…, θα σε πάρουν στο κατόπι μέχρι να το πάρεις!
…όπως ακριβώς κάνει η μάνα μας!
Άλλοι που είναι ανήμποροι να βγουν από το σπίτι, περιμένουν να με ακούσουν να κορνάρω (χαιρετισμός) και αν τυχόν είναι αργά το βράδυ όταν περάσω, δεν κοιμούνται και αφήνουν το φως αναμμένο για να ξέρω ότι με περιμένουν. Μόλις περάσω με τον φάρο αναμμένο, τότε μόνο ησυχάζουν. Έτσι μου λένε. Και όταν έχω άδεια, πάντα θα ρωτήσουν τους συναδέλφους μου αν είμαι καλά, όπως ρωτάνε και εμένα για τους άλλους.
…μας ξέρουν και τους ξέρουμε με τα μικρά τους ονόματα! Αυτό τα λέει όλα…!
…ναι, δακρύζω τώρα που σας τα γράφω αυτά…
Γιατί δεν ξέρω τελικά ποιος προσέχει ποιον…
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ατελείωτες για τις εμπειρίες μου μαζί τους. Φτάνει όμως, γιατί ίσως έγινα κουραστικός. Ζητάω λοιπόν την εκτίμησή σου, την αναγνώριση και τον σεβασμό σου για το έργο μου. Αν αναγνωρίζεις και τον δικό μου αγώνα, ειδικά αυτή την δύσκολη περίοδο που διανύουμε με τον κορονοΪό, δε χρειάζομαι τίποτα παραπάνω από το
ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ!
ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ…
ΕΓΩ ΟΧΙ…
Τα κρούσματα, κατά το πιθανότερο, θα αυξηθούν το επόμενο διάστημα. Κάνε τη δουλειά μου πιο εύκολη, προστάτεψε με από το ενδεχόμενο να νοσήσω με το να ΜΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙΣ αν δε συντρέχει σοβαρός λόγος. Πάμε να το παλέψουμε και αυτό μαζί, γιατί κι εγώ δικό σου παιδί είμαι και είμαστε στην ίδια πλευρά-όχι απέναντι… Σε θέλω μαζί μου, δίπλα μου, χέρι με χέρι σ΄αυτό τον αγώνα (όλα αυτά φυσικά τα εννοώ ψυχικά, ηθικά, συναισθηματικά και όχι πρακτικά). Γιατί αν δε συμμορφωθείς με τις οδηγίες και δεν καθίσεις σπίτι σου, η πανδημία θα εξαπλωθεί περισσότερο με πιθανό αποτέλεσμα η πολιτεία να αναγκαστεί να προβεί σε κάποια σχετική απαγόρευση κίνησης (κατά το δυνατόν φυσικά) και ύστερα να σου φταίει πάλι ο κακός ο μπάτσος που θα πρέπει να φροντίσει για να τηρηθεί το μέτρο.
Κάνε ότι σου ζητάω λοιπόν για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, μέχρι να περάσει το κακό και μετά μπορείς να συνεχίσεις να βρίζεις εμένα, την οικογένεια μου, το σπίτι μου…, χωρίς καν να με γνωρίζεις…, έτσι απλά, γιατί φοράω αυτή τη στολή…, ενώ υπό άλλες συνθήκες ίσως και να με θεωρούσες cool τύπο.
Φυσικά εύχομαι μετά την πανδημία, τον Έβρο, κλπ.,,,, να αλλάξουν κάποια πράγματα και να βλέπεις τα σώματα ασφαλείας μ΄ ένα άλλο μάτι. …με λίγο παραπάνω εκτίμηση.
Εγώ μαζί με τους συναδέλφους μου θα συνεχίσουμε να εκτελούμε κανονικά την υπηρεσία μας γιατί το ΘΕΛΟΥΜΕ πάνω απ΄όλα και όχι γιατί πρέπει…
Με αμέριστο σεβασμό σε όλους σας
ΚΑΣΤΟΡΙΑ 16/3/2020
Αρχ/κας Πισμίρης Γεώργιος