Κείμενο- καταγγελία από ηλεκτρονική αποστολή.
“Τα τελευταία αστυνομικά περιστατικά απασχολούν την ελληνική κοινωνία, αλλά και την Ελληνική Αστυνομία ειδικότερα. Δίνουν τροφή για σχολιασμό, κριτική, αυθαίρετες αναλύσεις, με τον ίδιο πάντα παρονομαστή: η έλλειψη επαγγελματισμού και πρωτοβουλίας, ο ευνουχισμός του κάθε Αστυνομικού ως επαγγελματία και η αναρμοδιότητα κάθε ανωτέρου να δώσει άμεσα και αποφασιστικά την κατάλληλη εντολή.
Στη μεταβίβαση λοιπόν των εντολών και των ευθυνών, χάνεται πολύτιμος χρόνος, επέρχεται πάντα το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα σε κάθε εγκληματική ενέργεια και ελέγχεται πάντα ως υπεύθυνος, αυτός ο οποίος δεν έχει πλέον καμία αρμοδιότητα να λειτουργήσει ως επαγγελματίας, δηλαδή ο Αστυνομικός που καλείται να επέμβει στο κάθε περιστατικό. Επιπλέον, ο κάθε ανώτερος παραπέμπει στον αμέσως ανώτερο του και εκείνος στον επόμενου κ.ο.κ.
Ένα Κέντρο Επιχειρήσεων σε κάθε Διεύθυνση, που αντί να συντονίζει επιχειρήσεις, τις εμποδίζει ή τις καθυστερεί ανάλογα με τις άνωθεν εντολές. Μία λέξη(άνωθεν), που δεν προσωποποιείται ποτέ!
Τελευταία αστυνομικά περιστατικά που προβλήθηκαν έντονα και έτυχαν μεγάλης ανάλυσης και αυστηρής, αυθαίρετης και αναρμόδιας κριτικής:
Α)Επίθεση στην Πρεσβεία Ιράν: τα πάντα «κατέληξαν» ότι φταίει το μπλουζάκι του Ειδικού Φρουρού και ίσως το κρέμασμα του MP-5 στον ώμο. Για κάποιος άλλους φταίει και ο χρόνος που επέλεξαν για την επίθεση.
Β)Περιστατικό στη Γλάδστωνος, που σφραγίστηκε με το θάνατο ενός νέου ανθρώπου: τα πάντα «κατέληξαν» στην ποσοτική υπεροχή των αστυνομικών και στην έλλειψη γαντιών μίας χρήσης.
Γ)Περιστατικό επίθεσης στο Α.Τ. Ομονοίας: τα πάντα «κατέληξαν» ότι ευθύνονται οι Αστυνομικοί που βρισκότανε εκεί και όσοι δεν πρόλαβαν να πάνε εκεί.
Συζητήσεις, Ε.Δ.Ε., έρευνες με μόνο σκοπό να τιμωρηθεί κάποιος για να φανούν αναρμόδιοι οι υπεύθυνοι, ίσως να ικανοποιηθεί και μέρος της κοινής γνώμης, αλλά το πρόβλημα παραμένει!
Η Αστυνομία μεταλλάσσεται σε έναν οργανισμό που εφαρμόζει τη Νομοθεσία μόνο στους νομοταγείς πολίτες και εξαντλεί την αυστηρότητα σε κάθε «ανώνυμο» πολίτη αυτής της Χώρας. Αποτέλεσμα, να γίνεται στόχος αυτός που εκτίθεται, ο Αστυνομικός που καλείται να πράξει το καθήκον του απέναντι στους πολίτες και στη Χώρα.
Δύο λύσεις υπάρχουν, που η μία προϋποθέτει και συμπληρώνει την άλλη: ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ και ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΜΠΛΟΚΗΣ.
Όσον αφορά το πρώτο, δε χρειάζεται ανάλυση, είναι αυτό που πλέον τείνει να εκλείψει και αποτελεί τον πρώτο ανασταλτικό παράγοντα σε κάθε έγκλημα.
Για το δεύτερο, που είναι και η αφορμή για αυτό το κείμενο, έχω να πω ότι είναι αυτό που έχει η κάθε σύγχρονη Αστυνομία, που θέλει και έχει αποτελέσματα.
Και εξηγούμαι και ρωτώ: τι πρέπει να πράξει ο ένοπλος φρουρός όταν δέχεται επίθεση από ομάδα ατόμων είτε εναντίον του, είτε εναντίον του στόχου που φρουρεί; Αν είναι απλά για να ενημερώσει, δεν είναι απαραίτητος. Μπορεί να το κάνει και ένας απλός και άοπλος, ιδιωτικός φύλακας. Γιατί δε θεσπίζεται ένα μνημόνιο επιχειρησιακών ενεργειών, πάντα στα πλαίσια της νομιμότητας, ώστε ο έλεγχος του φρουρού να είναι διαφανής και συγκεκριμένος, αλλά και η αποτελεσματικότητα να είναι μονόδρομος; Δε θα ξαναδούμε κανέναν ένοπλο φρουρό είτε σε μία τρομοκρατική επίθεση εναντίον του στόχου ή του ίδιου, είτε σε μία «ακτιβιστική» επίθεση από ομάδα ατόμων, απλά να φεύγει και μόνο να ενημερώνει για το αποτέλεσμα!
Καλούνται οι Αστυνομικοί να προστρέξουν να συλλάβουν ένα άτομο που έχει διαπράξει κάποιο έγκλημα. Δεν είναι ούτε γιατροί, ούτε ψυχολόγοι, ούτε δικαστές. Πρέπει μόνο να συλλάβουν και αυτό πρέπει να λάβει χώρα κάτω από κανόνες εμπλοκής, οι οποίοι δε θα χωρούν αμφισβήτησης και ερμηνείας, ούτε θα πρέπει να προηγείται έγκριση. Να επισημανθεί και το γεγονός ότι η ποσοτική υπεροχή στα περιστατικά οφείλεται στο γεγονός ότι στόχος είναι η σύλληψη, με όσο το δυνατόν λιγότερη βία. Ο Αστυνομικός δε θέλει ούτε να δείρει, ούτε να σκοτώσει. Για κάτι τέτοιο, θα αρκούσε μόνο ένας!
Στο Α.Τ. Ομονοίας επιτέθηκαν με βόμβες μολότωφ αρκετά άτομα με καλυμμένα χαρακτηριστικά. Όποιος χτυπηθεί από μολότωφ, στην καλύτερη περίπτωση θα πάθει βαριά εγκαύματα, στην χειρότερη θα πεθάνει. Αυτό προδηλώνει και τις προθέσεις των επιτιθέμενων. Εκτός από τους πυροσβεστήρες, γιατί οι Αστυνομικοί σε μία τέτοια ενέργεια να μην έχουν εκ των προτέρων σαφή πλάνο ενεργειών και κανόνων εμπλοκής για το τι θα πράξουν και γιατί να πρέπει να πάρει έγκριση η διμοιρία για να μπει στα Εξάρχεια;
Σε πρόθεση Εποχούμενης Περιπολίας να ελέγξει ένα όχημα, το οποίο τελικά δε συμμορφώνεται και διαφεύγει; Τι προβλέπεται από κανόνες εμπλοκής; Ή θα κριθούν όλοι εκ του αποτελέσματος; Αν πάνε όλα καλά, θα συγχαρούμε τους συναδέλφους, ενώ αν προκληθεί ατύχημα ή αν τραυματιστεί κάποιος θα τους βγάλουμε διαθεσιμότητα για αρχή, εωσότου ελέγξουμε αν τηρήθηκε ακόμα και ο Κ.Ο.Κ.; Άραγε όποιος έχει το θράσος να διαφεύγει, γλιτώνει;
Να αναφερθώ και σε ένα πολύ σοβαρό περιστατικό: σε περίπτωση ομηρίας, καλούνται και προσέρχονται, πολύ σωστά, ειδικές δυνάμεις και διαπραγματευτές. Σίγουρα απαιτείται κάποιος χρόνος ανταπόκρισης, μικρότερος αν πρόκειται για μεγάλα αστικά κέντρα. Μέχρι λοιπόν να έρθουν οι ειδικοί, οι πρώτοι Αστυνομικοί τι πρέπει να κάνουν; Αφήνουν τον εγκληματία να διαφύγει χρησιμοποιώντας ως ασπίδα τον όμηρο.; Δέχεται πυρά και απλά ενημερώνει το Κέντρο Επιχειρήσεων; Ή εύχεται να μην του τύχει;
Συνοψίζοντας λοιπόν, είναι η ώρα για το αυτονόητο: Κανόνες Εμπλοκής για κάθε περιστατικό! Να αφεθεί επιτέλους ο Αστυνομικός να εφαρμόσει την εκπαίδευσή του και να επιτραπεί στον κάθε πολίτη να απολαύσει το αγαθό της Ασφάλειας, αλλά έμμεσα να «αμειφθεί» και κάθε νομοταγής για την επιλογή του!
Για λόγους Δημόσιας Ασφάλειας,
Ο ΑΣΦΑΛΙΤΗΣ”