Για τους υπηρετούντες στα Σ.Α και τα Σωφρονιστικά Καταστήματα η ατομική ευθύνη και τα μέτρα υγειονομικής προστασίας είναι μια πιο σύνθετη διαδικασία για όλους, όπως εξηγεί ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Εξωτερικής Φρουράς Καταστημάτων Κράτησης.
«Ξυπνάς κάνεις ησυχία, βάζεις στολή, εξάρτηση, οπλισμό, ετοιμάζεις την τσάντα σου και πέρα από τα συνηθισμένα, βάζεις μανταλάκια, μάσκες, αντισηπτικά.
Φτάνεις στην υπηρεσία, σιγά σιγά έρχονται και οι άλλοι συνάδελφοι όλοι με μάσκες, αποστάσεις, εδώ και καιρό έχουν ξεχαστεί οι χαιρετισμοί δια χειρός, επικρατεί η μπουνιτσα (συγνώμη αλλά αυτό με τον αγκώνα δεν μας βγαίνει).
Μεταγωγές κρατουμένων και φύλαξη στα νοσοκομεία έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο, εκτός της αυτονόητης επικινδυνότητας έχεις πλέον να αντιμετωπίσεις και άλλες παραμέτρους κινείσαι σε χώρους όπου ο ιός παραμονεύει, που όλοι φοράνε μάσκες και σε κοιτάνε ύποπτα, βαραίνοντας τα βήματα και φέρνοντας τις αισθήσεις σου στα κόκκινα.
Κάθε κίνηση σου μετρημένη, οι κρατούμενοι φορτωμένοι από τα δικά τους προβλήματα και την απομόνωση είναι σε ένταση. Δεν πήραν άδεια, δεν είδαν τους δικους τους εδώ και βδομαδες, προσπαθεις να τους ηρεμήσεις μεταφέροντας την ένταση σε σενα. Προσέχεις να δεσεις και να λύσεις τις χειροπέδες φορώντας γάντια, να κοιτάς γύρω σου, να μην αφήσεις τα χέρια σου εκτεθειμένα, να μην αγγίξεις το πρόσωπο σου, να προσέχεις τον οπλισμό σου, τον κρατούμενο που είναι πλέον αποδεσμευμένος, κάτι σου λέει ο γιατρός, εσυ βλέπεις άλλους δυο που πλησιάζουν με μάσκες, ενστικτωδώς παίρνεις αμυντική στάση, κοιτάς τον συνάδελφο σου, επικοινωνείς με τα μάτια, όλα καλά, τελειώνει η μεταγωγή πάμε στο όχημα. Η επιστροφή με το όχημα γρήγορη, νευρική, καμία κουβέντα.
Μπαινεις στην Φρουρα απολυμαινεις τα χέρια σου, τις χειροπέδες, ο οδηγός το όχημα, να αλλάξεις μάσκα, γάντια. Πρέπει να μπεις πάλι μέσα στο κατάστημα να ελέγξεις και να παραλάβεις το επόμενο κρατούμενο.
Κυλάει η μέρα σιωπηλά, λες και η μάσκα κόβει και τα λόγια σου.
Κανείς δεν μιλάει, όλοι με την μάσκα είναι ανέκφραστοι, όλοι μοιάζουν ίδιοι.
Τελειώνει η βάρδια έρχονται οι συνάδελφοι της αλλαγής, πάλι αποστάσεις, λίγα λόγια «καλή ξεκούραση» «καλή βάρδια» ταυτόχρονα όλοι «να προσέχεις», μπουνιτσα … όλα καλά.
Φεύγεις από την δουλειά και πας για ψώνια, μάσκες, γάντια, απολυμαντικό υγρό, νέα έξοδα και ακόμα περιμένεις να πληρωθείς τα νυχτερινά σου, την αποζημίωση στολής, το ευεργέτημα των ηρώων του κορονοϊού που σου έταξαν.
Φτάνεις σπίτι, δεν χαιρετάς κανέναν, να βγάλεις την στολή, να πλυθείς και μετά θα φιλήσεις και να μιλήσεις στους δικούς σου.
Χτυπάει το τηλέφωνο, έχουμε κρούσμα στην υπηρεσία, θολώνεις. Πότε τον είδα; Βρεθήκαμε; Ήταν στην μεταγωγή μαζί μας; Τήρησα τα μέτρα; Ποιους συνάντησα, την γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τους γονείς μου. Πας για τεστ. Μια ανάσα, ένα τσούξιμο και απομόνωση μέχρι αύριο να βγουν τα αποτελέσματα.
Λες ; Αρνητικό , όλα καλά.
Βάζεις την στολή σου, κομμένο ρεπό άλλοι συνάδελφοι δεν ήταν το ίδιο τυχεροί, μπήκαν σε απομόνωση. Οι υπόλοιποι πρέπει να καλύψουμε το κενό. Κουράγιο και δύναμη, παίρνουμε ανάσες ο ένας από τον άλλον. Θα περάσει, να προσέχουμε», καταλήγει ο Γιώργος Κότσικας, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Εξωτερικής Φρουράς Καταστημάτων Κράτησης .