Η αιρετική πρόταση περί «αμοιβαίας εμπιστοσύνης και ανθρωπιάς» που έμεινε στο συρτάρι, για Αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ, με αφορμή την επίδοση σε βεβάιωση προστίου για παράβαση των μέτρων περιορισμού διασποράς του κορωνοϊού
Ο εα Αξιωματικός της ΕΛΑΣ, Θέμης Χαρίσης* αναφέρει σε σχόλιό του, με αφορμή το πρόστιμο που επιδόθηκε σε πολίτη στην πόλη της Κοζάνης, «Όσοι φτάσετε στο τέλος αυτής της ιστορίας μου, θα καταλάβετε γιατί ξεκινάω έτσι…
Ήταν αρχές του 1997. Η τάξη μου, οι Αξιωματικοί της ΕΛ-ΑΣ απόφοιτοι της Σχολής Αξιωματικών του 1985, φοιτούσαμε στο προβλεπόμενο Σχολείο επιμόρφωσης Στελεχών. Η φοίτηση ήταν υποχρεωτική για την προαγωγή από τον βαθμό του Αστυνόμου Α’ στον βαθμό του Αστυνομικού Υποδντη και έτσι άνοιγε ο δρόμος για την εξέλιξη στα ανώτατα κλιμάκια της ιεραρχίας. Η φοίτηση διαρκούσε τότε 4 μήνες και γινόταν στην Αθήνα. Εκεί λοιπόν, εν μέσω μαθημάτων, εργασιών κλπ, μας δινόταν η ευκαιρία, στις ελεύθερες ώρες μας, να κάνουμε μεταξύ μας, πέρα από τον χαβαλέ και σοβαρές συζητήσεις για την Αστυνομία, την ασφάλεια του Πολίτη, τον εκσυγχρονισμό της κλπ. Οι περισσότεροι συνάδελφοι κατέθεταν σοβαρές προτάσεις. Εννοείται ότι κάποιοι από εμάς θα ήταν η ηγεσία της ΕΛ-ΑΣ ύστερα από 15 χρόνια (η τάξη μου έβγαλε Αρχηγό της ΕΛ-ΑΣ την περίοδο 2013-2016).
Εγώ συνήθως άκουγα. Είχα απόψεις αλλά φάνταζαν λίγο αιρετικές, ίσως και απλοϊκές, μπροστά στων άλλων. Μια βραδιά προκλήθηκα καλόπιστα από συνάδελφο ότι σιωπώ και έτσι είπα τις απόψεις μου, Τους έλεγα ότι το όνειρό μου ήταν να γίνω Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Θεσσαλονίκης, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Τότε λοιπόν θα ήθελα μια μέρα να χτυπήσει την πόρτα του γραφείου μου ένας απλός πολίτης, ας πούμε σαν τον μακαρίτη πατέρα μου και να ζητήσει να με δει για κάποιο πρόβλημα του. Το αποκορύφωμα αυτής της στιγμής θα ήταν, αυτός ο πολίτης να είχε το θάρρος και την εμπιστοσύνη να ρθει σε μένα χωρίς την μεσολάβηση του υπουργού, του βουλευτή, του νομάρχη, του δεσπότη και κάθε άλλου παρατρεχάμενου (συγχωρέσατε με αλλά τότε κάπως έτσι γινόταν αυτά, δεν ξέρω σήμερα αν συνεχίζεται αυτό). Κι εγώ, ως Γενικός Αστυνομικός Δντης Θεσσαλονίκης, στον 5ο όροφο του αστυνομικού μεγάρου, να φωνάξω τον υπασπιστή μου για να δώσει παραγγελία για κέρασμα στον απρόσκλητο επισκέπτη μου. Κι εκεί, με τον καφέ και το τσιγάρο (τότε επιτρεπόταν) να τον ακούσω και να με ακούσει. Αυτό ήταν η βάση του σχεδιασμού μου. Πίστευα ότι αν το πετύχαινα πολλά άλλα πράγματα θα μπορούσα να βελτιώσω. Γιατί θεωρούσα αυτό σαν βάση του σχεδίου μου; Γιατί πίστευα και πιστεύω στις σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης Πολίτη και Αστυνομίας, στις αδιαμεσολάβητες σχέσεις και κυρίως στην Αστυνομία με ανθρώπινο πρόσωπο.
Τώρα γιατί θυμήθηκα και σας λέω αυτή την ιστορία : Γιατί διάβασα σήμερα ότι στην Κοζάνη, εν μέσω πανδημίας, μια 67χρονη γυναίκα βγήκε μόνη της να περπατήσει στη γειτονιά της. Έστειλε κανονικά sms και φορούσε τη μάσκα της. Τριακόσια μέτρα πριν επιστρέψει στο σπίτι της και ακριβώς 7 λεπτά (ολογράφως επτά λεπτά ) μετά τις 9 το βράδυ την σταμάτησαν αστυνομικοί και της επέβαλαν πρόστιμο 300 ευρώ!
Τους μίλησε ευγενέστατα, τους εξήγησε, τους παρακάλεσε, τους είπε που ακριβώς μένει αλλά μάταια. Οι αστυνομικοί βεβαίωσαν την παράβαση (σχετική φώτο) με την προτροπή να ασκήσει το δικαίωμα της ένστασης. Πράγματι έκανε ένσταση, η οποία απερρίφθη!!!
Υ. Γ. 1: Θυμάστε που σας έλεγα παραπάνω για τον υπουργό, τον βουλευτή τον νομάρχη, τον δήμαρχο, τον δεσπότη και τον κάθε παρατρεχάμενο;
Υ.Γ. 2: Δεν ξέρω αν ήταν σωστό το σχέδιό μου. Δεν αξιώθηκα να γίνω Γενικός Αστυνομικός Δ/ντης Θεσσαλονίκης για να δοκιμαστεί η άποψή μου, περί αμοιβαίας εμπιστοσύνης και ανθρωπιάς, στην πράξη. Βέβαια και σήμερα 25 χρόνια μετά αυτά πιστεύω ότι είναι ο πυλώνας μιας σύγχρονης και αποτελεσματικής Αστυνομίας στην προστασία του Πολίτη».
_________________________________________________________________________
*Ο κ.Θέμης Χαρίσης είναι Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ ε.α. / Νομικός και Υποψήφιος Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ά ΘΣΝ, μέλος του Τμήματος Σωμάτων Ασφαλείας του ΣΥΡΙΖΑ.