Με αφορμή το θάνατο του 5,5 μηνών βρέφους στην Άρτα το οποίο ξέχασε στο αυτοκίνητό του, ο πατέρας του, αποδίδεται ως “σύνδρομο του ξεχασμένου μωρού” με κενό μνήμης, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, κι εξηγείται επιστημονικά
Ο ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής, Δημήτρης Παπαδημητριάδης, μιλώντας στην ΕΡΤ, με αφορμή το θάνατο του 5,5 μηνών βρέφους στην Άρτα το οποίο ξέχασε στο αυτοκίνητό του, ο 37χρονος πατέρας του, ανέφερε ότι «Δυστυχώς, το φαινόμενο του “ξεχασμένου παιδιού” είναι μια υπενθύμιση σε όλους μας ότι ο εγκέφαλός μας δεν έχει φτιαχτεί για τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Μας δείχνει ακριβώς τις αστοχίες που μπορεί να έχει η λειτουργία της μνήμης και της προσοχής μας”.
«Το DNA του ανθρώπου δεν έχει προλάβει να προσαρμοστεί σε όλα αυτά που του φορτώνουμε στον σύγχρονο κόσμο, τiς υπενθυμίσεις που έρχονται από το κινητό μας, τις ειδοποιήσεις, τα τηλέφωνα, το άγχος της επιβίωσης με τις δουλειές μας και τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουμε. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για την εποχή μας, Αυτή είναι η πραγματικότητα. Είναι πολύ λοιπόν πιθανό ότι ένας άνθρωπος του οποίου η ρουτίνα αλλάζει ξαφνικά, ο οποίος είναι κουρασμένος, ενδεχομένως γιατί ξυπνάει μέσα στη νύχτα με το παιδί του, ο οποίος έχει άγχος και μπορεί να αλλάξει το παραμικρό μέσα στην καθημερινότητά του, γιατί του ζητήθηκε κάτι καινούργιο εκείνο το πρωί, πράγματι να κάνει αυτό το κενό μνήμης».
Ξεχνάμε πράγματα μέσα στην καθημερινότητα
Όπως εξηγεί ο ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής, στο ερώτημα “πώς μπορεί κάποιος ξεχάσει το παιδί του στο αυτοκίνητο;” επεσήμανε το γεγονός ότι οι περισσότεροι από εμάς συνειδητοποιούμε τώρα που κάνουμε αυτή τη συζήτηση στον αέρα ότι ξεχνάμε πράγματα μέσα στην καθημερινότητα.
«Μπορεί να το βρίσκουμε χαριτωμένο όταν ξεχνάμε το κινητό μας, όταν βέβαια ξεχνάμε το ίδιο μας το παιδί τόσες ώρες κλεισμένο στο αυτοκίνητο, αντιλαμβάνεστε ότι όλα τα φώτα της προσοχής και της δημοσιότητας πέφτουν πάνω σε αυτούς τους δύστυχους γονείς», σημείωσε, ενώ τόνισε το “σύνδρομο του ξεχασμένου μωρού” στην πραγματικότητα δεν είναι μία πράξη την οποία κάνει κανείς ηθελημένα. Αντίθετα, «είναι μια αστοχία της ανθρώπινης διανόησης που μας υπενθυμίζει, όπως εξήγησε, με τραγικό τρόπο τα όρια του μυαλού μας».