Πάνε μέρες τώρα που οι αναφορές της Αστυνομίας στο νησί μας ολοένα και πληθαίνουν και μάλιστα σε βαθμό που πλέον προβληματίζουν ακόμα και τον πιο ανυποψίαστο πολίτη. Οι μικροκλοπές έγιναν διαρρήξεις και αισίως οι διαρρήξεις έγιναν ληστείες, από αυτές που παλιότερα καταγράφαμε εμείς οι δημοσιογράφοι μία ή και καμία φορά τον χρόνο.
Η είδηση της ληστείας σε βάρος συμπολίτη μας, στο κέντρο της πόλης έρχεται ακόμα μία φορά να μας υπενθυμίσει την παντελή απουσία του κράτους κυρίως στο στάδιο της πρόληψης και όχι της καταστολής. Άλλωστε στην καταστολή, αποδείχθηκε από τα γεγονότα των Ταμπάκικων, ότι τα ΜΑΤ δρουν πιο άμεσα και από την ταχύτητα του ήχου.
Το να ανοίγει κάποιος το σπίτι του και να έρχεται αντιμέτωπος με διαρρήκτες που προτάσσουν μαχαίρι και γρονθοκοπούν, αποτελεί ένα σοκ όχι μόνο για το ίδιο το θύμα αλλά κυρίως για την τοπική μας κοινωνία που μέχρι σήμερα δεν είχε συνηθίσει ή καλύτερα δεν είχε βρεθεί αντιμέτωπη με τέτοιου είδους περιστατικά.
Δεν πήγε πολύ ώρα από τη στιγμή που η είδηση αναρτήθηκε στο διαδίκτυο και τα πρώτα “post” στο Facebook πήραν και έδωσαν. Να συστήσουμε πολιτοφυλακή ο ένας, να βγάλουμε τις καραμπίνες ο άλλος, να πάρουμε το νόμο στα χέρια μας ο παραδίπλα.
Το πιο ανησυχητικό βέβαια είναι ότι κανείς από όλους αυτούς δεν θυμήθηκε ότι υπάρχει ένα συντεταγμένο κράτος. Αυτό το κράτος που όφειλε εξ αρχής να σχεδιάσει σε επίπεδο πρόληψης και όχι καταστολής. Αυτό το κράτος που θα έπρεπε από την αρχή να έχει σκεφτεί αυτό που ζητάνε τόσο οι ίδιοι οι μετανάστες όσο και οι κάτοικοι της Χίου. Να φύγουν δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι από το νησί και όχι να παραμένουν εγκλωβισμένοι για πάνω από 5 μήνες.
Θα ρωτήσει κανείς και «αν τον σκότωναν;» ή και«αν σκότωνε ο ίδιος;». Κατά τη γνώμη μου κανένα από τα δύο ερωτήματα δεν μπορούν να απαντηθούν. Και αυτό γιατί με τα «αν» αφενός δεν γράφεται ιστορία (που έλεγαν και στο ΚΚΕ), αφετέρου γιατί με τα «αν» δεν μπορεί να χαραχτεί πολιτική.
«Και τότε;», ρωτάνε όσοι έχουν ήδη τις καραμπίνες έτοιμες, «…τι πρέπει να γίνει».
Κατ αρχήν να καταλήξουμε όλοι στο βασικό συμπέρασμα. Ότι αυτός ο τόπος, έχει και θεσμούς και πολιτικά όργανα αλλά και όργανα καταστολής, τα οποία είναι και τα μόνα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν βία αν αυτή απαιτηθεί για την επιβολή της τάξης.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, για όσους πιστεύουν ότι αυτός ο τόπος δεν έχει γίνει ακόμα ζούγκλα, υπάρχει και Δημοτικό Συμβούλιο, υπάρχει και Περιφερειακό Συμβούλιο, υπάρχουν και βουλευτές, υπάρχει και Αστυνομία, υπάρχουν και άλλοι 1000 που ρυθμίζουν τις μεταξύ μας σχέσεις ακριβώς για να μη γίνουμε ζούγκλα.
Τα σενάρια για πολιτοφυλακές και καραμπίνες,είναι τόσο έξω από την πραγματικότητα και την ιστορία του νησιού μας, όσο και τα γεγονότα με τις διαρρήξεις και τις κλοπές που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.
Ωστόσο είναι καιρός, τόσο η Δημοτική Αρχή όσο και οι υπόλοιποι αρμόδιοι να κατανοήσουν ότι η κατάσταση βαίνει από το κακό στο χειρότερο. Να κατανοήσουν ότι επιτέλους θα πρέπει να αφήσουν τις καλές (δημόσιες) σχέσεις με τα Υπουργεία και τους Υπουργούς, να βγουν έξω από τα γραφεία και να αφουγκραστούν το κοινό αίσθημα, να σχεδιάσουν, να απαιτήσουν και να προστατέψουν τους πολίτες του νησιού.
Οι 200.000 ευρώ του Μουζάλα προφανώς δεν μπορούν να εξαγοράσουν τη σιωπή της Χίου και των κατοίκων της. Μία σιωπή που σιγά – σιγά μετατρέπεται σε ψίθυρος, ένας εκκωφαντικός ψίθυρος που συνεχώς παροτρύνει στο «να πάρουμε το νόμο στα χέρια μας».
Οι ευθύνες της συντεταγμένης πολιτείας είναι εδώ. Η πρόκληση μία. Να μη γίνει ο ψίθυρος – κραυγή. Γιατί τότε δεν θα υπάρχει κράτος, θα το έχουν αντικαταστήσει οι νόμοι της ζούγκλας.
_________
*Παντελής Φύκαρης/ ΠΟΛΙΤΗΣ ΧΙΟΣ