..”Παιδιά που δεν υπολογίζουν το λάθος χειρισμό.. γονείς και αυτά τα παιδιά προκαλούν τη μοίρα τους.. δε μπορούν όμως να συμπεριφέρονται χωρίς να υπολογίζουν κανέναν και τίποτα. Και να ποντάρουν στην παντελή απουσία της Τροχαίας.”..
Πάνε ημέρες τώρα που γυρνώντας αργά το βράδυ από τα γραφεία του «π» έρχομαι αντιμέτωπος με το ίδιο τραγικά επικίνδυνο θέαμα. Νεαροί αναβάτες δικύκλων, μετά βίας 17 ετών, χωρίς φώτα και χωρίς πινακίδες επιδίδονται σε μία ιδιότυπη κόντρα στο τμήμα της εθνικής Χίου – Καρδαμύλων από τη Δασκαλόπετρα μέχρι το ύψος της Μονής Μερσινιδίου.
Νεαροί, που κατά τα άλλα είναι γεμάτοι με όνειρα και φιλοδοξίες, νεαροί με θέληση για τη ζωή και τις απολαύσεις της, διακινδυνεύουν συνεχώς τη ζωή τους για λίγα δευτερόλεπτα αδρεναλίνης.
Από δίπλα και οι νεαρές κοπέλες που επικροτούν τους αναβάτες και τους παροτρύνουν σε μία ακόμα επικίνδυνη κόντρα χωρίς να έχουν καμία αίσθηση του κινδύνου που θέτουν τον εαυτό τους αλλά και τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου.
Δεν θα έμπαινα καν στη διαδικασία να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές αν αργά το βράδυ της Δευτέρας δεν έμπαινα σε κίνδυνο να τραυματίσω έναν εξ αυτών. Άλλωστε αυτός που προκαλεί τη μοίρα του είναι υπεύθυνος γι αυτό.
Στέκομαι όμως σε αυτούς τους γονείς που μπορούν να κοιμηθούν ήσυχοι ξέροντας ότι το παιδί τους κάπου εκεί έξω κυκλοφορεί με ένα δίκυκλο- φονιά. Με ένα δίκυκλο χωρίς φώτα, χωρίς αριθμό κυκλοφορίας και «πειραγμένο» μέχρι την τελευταία βαλβίδα.
Είναι προφανώς οι ίδιοι γονείς που αύριο μεθαύριο θα πουν το γνωστό «παιδιά είναι». Παιδιά όμως που θέτουν τους υπόλοιπους σε κίνδυνο. Παιδιά χωρίς καμία αγωγή και παιδεία. Παιδιά που λογαριάζουν τη ζωή των υπολοίπων οδηγών ίση με ένα χειροκρότημα που θα πάρουν από τη «γκόμενα» που θα τους περιμένει μερικά μέτρα παρακάτω. Παιδιά που δεν υπολογίζουν ότι ένας λάθος χειρισμός μπορεί να οδηγήσει έναν άλλον ανυποψίαστο οδηγό, στην καλύτερη των περιπτώσεων καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο και στη χειρότερη στο χώμα.
Μπορεί αυτοί οι γονείς και αυτά τα παιδιά να προκαλούν τη μοίρα τους όσο θέλουν. Μπορούν ακόμα και να σκοτωθούν κατακτώντας επάξια μία θέση σε πρωτοσέλιδο τοπικής ή άλλης εφημερίδας.
Αυτό που δεν μπορούν όμως είναι να συμπεριφέρονται χωρίς να υπολογίζουν κανέναν και τίποτα. Και κυρίως, να ποντάρουν στην παντελή απουσία της Τροχαίας. Μίας Τροχαίας που ενώ εδώ και χρόνια γνωρίζει τι γίνεται στη Δασκαλόπετρα, που ενώ γνωρίζει τι επικρατεί στους δρόμους της συγκεκριμένης περιοχής αποφασίζει να μείνει ένας απλός θεατής, αρκούμενη στο γνωστό «Δεν έχουμε προσωπικό».
Μόνο που και σε αυτή την περίπτωση, η απουσία της αρχής επί μακρόν την καθιστά συνένοχο στο έγκλημα της ασφάλτου.
Δεν είναι δική μου ευθύνη να υποδείξω τους τρόπους και τα μέσα. Αυτή είναι δουλειά της Τροχαίας και των ανεύθυνων γονιών. Εύχομαι μόνο να μη χρειαστεί σύντομα να ξαναγράψω για ένα πρόωρα κομμένο νήμα. Γιατί αυτό θα σημαίνει ότι έχει αποτύχει η Τροχαία, ο γονιός (ανεύθυνος και υπεύθυνος) αλλά και ο δημοσιογράφος, ρόλος του οποίου είναι υπενθύμιση και η πληροφόρηση.
P.S.: Προσοχή το τριήμερο της Αγίας Μαρκέλλας
_______
*γραφει ο Παντελής Φύκαρης (τίτλος κειμένου πρώτης δημοσίευσης
“Οι τραγικά ανεύθυνοι γονείς και η απουσία της Τροχαίας Χίου”)