Μια εβδομάδα πριν την 6η Δεκέμβρη, ο κατάδικος Νίκος Ρωμανός, παραθέτει πώς έζησε τη νύχτα του θανάσιμου τραυματισμού του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου, το 2008, και απευθύνει νέο “κάλεσμα” ..
Με μια αναδρομή στο παρελθόν, περιγράφει την πρόσφατη -τότε- γνωριμία και φιλιά που ανέπτυξε στη συνέχεια, με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
«Σήμερα θα ξεκινήσω να μιλάω για να πω αυτά που πρέπει να αποτυπωθούν ως μια αυθεντική κατάθεση ψυχής στην επαναστατική μνήμη. Την δική μου κατάθεση ψυχής για ένα γεγονός το οποίο αποτέλεσε τον πυροκροτητή για την εντατικοποίηση της ένοπλης εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα της εξουσίας. Ένα γεγονός το οποίο συνέβαλε αποφασιστικά στην δημιουργία ενός σημείου χωρίς επιστροφή για όσους οπλίστηκαν και φόρτωσαν στις βαλίτσες τους όνειρα και ελπίδες για έναν κόσμο ελευθερίας, σε μια τέτοια βαλίτσα φόρτωσα και εγώ το μίσος μου μαζί με ρούχα και μερικά ενθύμια και έφυγα οριστικά από το σπίτι μου μια μέρα πριν η αστυνομία εισβάλει για να με εντοπίσει και να με πάει σιδηροδέσμιο να καταθέσω στο δικαστήριο των μπάτσων- δολοφόνων. Έβαλα φωτιά στις γέφυρες της παρελθοντικής μου ζωής και πέρασα στις γραμμές του παράνομου αναρχικού αγώνα. Παρότι ήμουν δεκαέξι χρονών είχα πλήρη επίγνωση των πράξεων μου και γνώριζα ότι αν και είχα πολύ μεγαλύτερο ηθικό ανάστημα από ότι όλα αυτά τα γελοία ανθρωπάκια που βρισκόντουσαν σε αυτή την αίθουσα, δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα να ειπωθούν όλα όσα πρέπει, δεν ήταν ούτε ο κατάλληλος χρόνος, ούτε εγώ ήμουν πραγματικά έτοιμος συνειδησιακά να σηκώσω ένα τέτοιο ιστορικό βάρος. Για αυτό και προτίμησα να σιωπήσω και να αφοσιωθώ στον πόλεμο εναντίων της εξουσίας, στον ίδιο πόλεμο που εφτά χρόνια μετά βρίσκομαι στην ίδια θέση μάχης ως αιχμάλωτος. Ένα ιστορικό βάρος που απέφυγα προσωρινά αλλά ποτέ δεν αποποιήθηκα και θα το σηκώσω τώρα»..
Ο ίδιος στο κείμενό του, εξηγεί τους λόγους που δεν παρέστη στο δικαστήριο (ΜΟΔ Άμφισσας) κατά την ακροαματική διαδικασία, «Το δικαστήριο στο οποίο αρνήθηκα να παρευρεθώ αλλά και αυτό που θα ακολουθήσει επιχειρούν να βάλουν ένα τέλος με την μορφή της θεσμικής επικύρωσης σε μια πτυχή της ανατρεπτικής ιστορίας, μια πτυχή που ντρόπιασε την δημοκρατία καθώς ανέδειξε το άρωμα του θανάτου που σέρνει πίσω της. Η συγκεκριμένη πτυχή, αναπόσπαστο κομμάτι μιας ιστορίας που θα υπάρχει όσο οι καταπιεσμένοι θα εξεγείρονται ενάντια στους καταπιεστές τους, διαδραματίστηκε ένα βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 στην συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα στα Εξάρχεια»..
Το “κύκνειο άσμα” για με τον Αλέξανδρο..
«Το κύκνειο άσμα για την φιλία μου με τον Αλέξανδρο ξεκινάει… Με τον Αλέξανδρο γνωρίστηκα στο σχολείο, αρχίσαμε να κάνουμε πολύ παρέα καθώς μέναμε σχετικά κοντά. Ήταν ένας άνθρωπος που σιχαίνονταν τους καθωσπρεπισμούς και την υποκρισία που επικρατούσε στο σχολικό μας περιβάλλον. Πάντα έψαχνε να βρει διεξόδους απέναντι σε αυτή την συνθήκη και κάπου εκεί ταίριαξαν τα χνώτα μας. Γνωριστήκαμε καλά μέσα από τις κοπάνες που κάναμε δραπετεύοντας από την ρουτίνα της σχολικής πλήξης, τους ατελείωτους περιπάτους μας εξερευνώντας άγνωστα για εμάς σημεία της πόλης , τις καθημερινές μας κουβέντες και τις συζητήσεις μας για όλα όσα μας προβλημάτιζαν. Ο καιρός περνούσε και εμείς συνεχίζαμε να βαδίζουμε σε μονοπάτια διευρυμένων αναζητήσεων και έντονων αμφισβητήσεων για τον κόσμο που μας περιτριγύριζε».
Αναφέρεται στη γνωριμία και σε όσα ως έφηβοι αναζητούσαν να γνωρίσουν -στην ηλικία των 14ετών- οπότε και αποδίδει την ανάπτυξη της φιλίας του με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλου.
«Γύρω στα 14 είχαμε την πρώτη μας επαφή με τους αναρχικούς, μας άρεσε όταν βλέπαμε στην τηλεόραση εικόνες από συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, ήταν κάτι που με τις άγουρες αντιλήψεις μας που είχαμε αρχίσει να σχηματίζουμε το θεωρούσαμε ως έναν τρόπο αντίστασης στην καθημερινή αδικία των κοινωνικών ανισοτήτων».
Ο Νίκος Ρωμανός, παραθέτει μια σειρά εκδηλώσεων του αντιεξουσιαστικόυ χώρου, από τη 17η Νοέμβρη του 2007, στις οποίες απο κοινού συμμετείχαν -σε ηλικία 14ετών- με το Γρηγορόπουλο, καταλήψεις- Βίλα Αμαλίας και Πραποπούλου- σε επεισόδια και διαδηλώσεις, «στις οποίες συμμετείχαμε κάθε φορά με μεγαλύτερη θέληση και αποφασιστικότητα», σημειώνει. Ενώ αναφέρεται στην σύσταση της “αναρχική συλλογικότητας ως “αναρχική επίθεση μαθητών” την οποία από κοινού όπως υπογραμμίζει, δημιούργησαν με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
“Η καταραμένη νύχτα της 6ης Δεκέμβρη”
«Επόμενο καρέ σε αυτή την αφήγηση είναι εκείνη η καταραμένη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου. Καθόμουν εγώ, ο Αλέξανδρος και κάποια άλλα παιδιά στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου όπως κάναμε σχεδόν σε καθημερινή βάση.
Μετά από λίγη ώρα ήρθε ένας σύντροφος και μας πρότεινε να πάμε στην Χαριλάου Τρικούπη να περιμένουμε να περάσει κάποιο περιπολικό για να του πετάξουμε κάτι πέτρες που είχε μαζέψει. Όντως λοιπόν πήγαμε και περιμέναμε ενώ ο Αλέξανδρος καθόταν πιο πίσω. Μετά από λίγη ώρα πέρασε το περιπολικό με τον Κορκονέα και τον Σαραλιότη.
Χωρίς να το ξέρω το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει για όλους μας, ήταν η στιγμή που θα άλλαζε τα πάντα. Η κλεψύδρα της ζωής γύρισε την στιγμή που η πέτρα έπεφτε πάνω στο περιπολικό του Κορκονέα. Στην συνέχεια γυρίσαμε και καθίσαμε στον πεζόδρομο μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά ενώ ο Κορκονέας με τον Σαραλιώτη πέρασαν με το περιπολικό από την Ζωοδόχου Πηγής για να δουν ποιοι τους επιτέθηκαν εκεί ξαναπετάχτηκαν από μας προς το περιπολικό κάποια μικροαντικείμενα, αφού λοιπόν είδαν την παρέα μας πήγαν πάρκαραν το περιπολικό στην διμοιρία των ΜΑΤ που φυλούσε τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και κατέβηκαν πεζοί στην συμβολή των οδών Τζαβέλα και Ζωοδόχου Πηγής.
Μόλις είδαμε τους μπάτσους σηκωθήκαμε για να φύγουμε καθώς πιστέψαμε ότι μαζί με αυτούς θα είχε έρθει και η διμοιρία των ΜΑΤ όπως γίνετε συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Εκείνη την στιγμή οι δυο μπάτσοι άρχισαν να βρίζουν και τότε παρατηρήσαμε ότι είχαν έρθει μόνοι τους χωρίς κάποια υποστηρικτική αστυνομική δύναμη. Έτσι κάποιοι από εμάς κινήθηκαν προς το μέρος τους και ο Αλέξανδρος ο οποίος είχε πάει πιο μπροστά τους πέταξε κάτι μπουκάλια μπύρας από αυτά που πίναμε. Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα ο Κορκονέας έβγαλε το όπλο του και ολοκλήρωσε με σφαίρες την συγκεκριμένη αντιπαράθεση που είχε ξεκινήσει πριν λίγη ώρα.
Μια σφαίρα στην καρδιά του Αλέξανδρου για να κλείσει ο κύκλος της παντοδυναμίας της κρατικής μηχανής. Μια κηλίδα από αίμα στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου για να ανοίξει ο κύκλος της εξέγερσης που έκανε συντρίμμια την έννομη τάξη και έσπειρε το χάος και την αναρχία σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας».
Είναι η δεύτερη φορά σε κείμενο που υπογράφει ο Νίκος Ρωμανός σε διάστημα σχεδόν ενός μήνα (μετά το “Μαύρο Δεκέμβρη”), στο οποίο αναφέρεται στην νύχτα της 6ης Δεκέμβρης του 2008. Περιγράφει με την δική του παράθεση γεγονότων τα όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ.
«Πιστεύω στην επαναστατική αυτοδικία και στην προσπάθεια του κάθε ανθρώπου να λύνει μόνος του τους λογαριασμούς του μακριά από την διαμεσολάβηση των μπάτσων, των δικαστών, των νόμων, των φυλακών, της επιστημονικά μελετημένης καταστολής, της τεχνοκρατικής ασχήμιας που λερώνει την ομορφιά των άγριων ενστίκτων και της ελεύθερης βούλησης. Κατά συνέπεια για μένα στους μπάτσους-δολοφόνους αξίζει μια χαοτική πιθανότητα μιας προοπτικής να παρθεί εκδίκηση για όλες τις χαμένες ψυχές που αναζητούν την δική τους βίαιη λύτρωση. Αυτό είναι το μόνο δίκαιο στο δικό μου σύστημα αξιών».
Αναφέρεται επισταμένως σε ένοπλα περιστατικά με δράστες Αστυνομικούς και θύματα εφήβους από την Τουρκία, στην Ιταλία στους αφροαμερικανούς Αστυνομικούς των ΗΠΑ, στη Σουηδία, και στην Αγγλία, και επιτίθεται κατά την Αστυνομίας ως προέκταση της “συστημικής καταστολής”. Με σημείο αναφοράς τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, διαφαίνεται η προσπάθεια που κάνει, σε ρόλο “ρυθμιστή”, να “έλξει” όλους όσους αμφισβητούν και αναζητούν διέξοδο- με ηλικιακό προσδιορισμό στη .. δική τους εφηβεία- παραθέτοντας τα γνωρίσματα των εφήβων (ανυπότακτος, πεισματάρης, ειλικρινής) και μέσα από την περιγραφή του Γρηγορόπουλου, για τον οποίο αναφέρει ότι «Ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε με ένταση τα πάθη του και τις απογοητεύσεις του», όπως σχεδόν αντιμετωπίζουν την εφηβεία όλοι οι συνομήλικοί (τους), επιχειρεί την αποδοχή.
Μέσα απο το μακροσκελές κείμενό του αναφέρεται στο “Μαύρο Δεκέμβρη”, τον οποίο προσδιορίζει ως «ένα κύκλο αγώνα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν αναζητώντας ένα μέλλον» με επιθέσεις και ανταρσία ενάντια στην εξουσία.
«Κάπου εδώ φτάνω στο τέλος αυτής της αφήγησης. Αυτός ήταν ο Αλέξανδρος και αυτός είμαι εγώ» σημειώνει λίγο πριν το επίλογο στο κείμενο που υπογράφει ο Νίκος Ρωμανός και καλεί για ακόμα μια φορά σε “Μαύρο Δεκέμβρη”. Στο υστερόγραφό του, δεν παραλείπει να αναφερθεί και στην νομοθετική διάταξη της Κυβέρνηση, η οποία αποσύρθηκε έπειτα από δημοσιεύματα, για τις εκπαιδευτικές άδειες. Αποδίδει σε «επικοινωνιακά τρικ του σύριζα» και «κινήσεις εκ του πονηρού για την καλλιέργεια θετικών εντυπώσεων σε όσους αριστερούς ψηφοφόρους του έχουν απομείνει (..) το αποτέλεσμα θα παραμένει μονίμως αρνητικό», σε μια προσπάθεια να διαχωρίσει τη θέση του απ’ όσα συμβαίνουν και τον αφορούν.
Νάντια Αλεξίου- NantiaReport