Η ιστορία των δακτυλικών αποτυπωμάτων| ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Οι πρώτες πληροφορίες για τη δακτυλοσκοπία βρέθηκαν στην παλιά πόλη Niveria (σημερινό Ιράκ), που θεμελιώθηκε στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ., επί της βασιλείας του Asturbaniral (669-333 π.Χ.), είχε ιδρυθεί πλούσια βιβλιοθήκη στο παλάτι με πάνω από 22.000 πήλινες πλάκες με σφηνοειδή γραφή.
Επάνω στην επιφάνεια αυτών των πλακών οι οποίες βρίσκονται στο Μουσείο του Λονδίνου στην Αγγλία, όπου αντί υπογραφής ο συντάκτης (γραμματέας του εγγράφου) έθετε το αποτύπωμα του δακτύλου του, το οποίο ήταν απαραίτητο χρησιμοποιώντας το σαν μέσο ταυτοποίησης και πιστοποίησης του εγγράφου.

Κατά τις πρώτες δεκαετείς μ.Χ. σε πολλές Ασιατικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων Κίνας και Ιαπωνίας άρχισε η γραφή με βούρτσα από τρίχες ζώων. Επειδή δεν υπήρχαν αρκετές βούρτσες πολλοί άνθρωποι υπέγραφαν τα κείμενα με το δάχτυλο βουτηγμένο σε κάποιο έγχρωμο υγρό. Μ’ αυτή τη διαδικασία παρέμειναν λεκέδες (μουτζούρες) που περιείχαν ίχνη από τις επιθυλικές γραμμές του δακτύλου, ιδιάζουσες για τα δάκτυλα του υπογράφοντα. Κάποιοι ερευνητές εκείνης της εποχής αντιλήφθηκαν τη μεγάλη ετερομορφία και ποικιλία των συνδυασμών των επιθυλικών (δακτυλικών) απεικονίσεων και άρχισαν να τις μελετούν σε βάθος. Ένας απ’ αυτούς υπήρξε ο κινέζος συγγραφέας Kya Kung Yen, ο οποίος έζησε στα (650 μ.Χ.) που έγραψε ό,τι τα δακτυλικά αποτυπώματα «μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν μέσο για την ταυτοποίηση του δημιουργού συγκεκριμένου εγγράφου».

Τα δακτυλικό αποτύπωμα βρήκε εφαρμογή στην πολιτική δικονομία, στο οικογενειακό δίκαιο, την εγκληματολογία και τη νομοθεσία των συμπεριφορών και σχέσεων των ανθρώπων. Στις περιπτώσεις διαζυγίων στις κινέζικες οικογένειες για παράδειγμα: ο άνδρας έπρεπε να δώσει έγγραφο στη γυναίκα του, επάνω στο οποίο έθετε δακτυλικό αποτύπωμα, πιστοποιώντας μ’ αυτό τους λόγους διάλυσης του γάμου της και αυτό είχε νομική ισχύ.

Πολυάριθμα έγγραφα μαρτυρούν, ότι το δακτυλικό αποτύπωμα είχε χρησιμοποιηθεί ευρέως και στην τουρκική αυτοκρατορία. Κατά τον 14ο αιώνα για παράδειγμα: ο τούρκος πασάς Han Chanibeck κάτοχος, μέρους της Ρωσικής γης, έστειλε στον Ρώσο Μητροπολίτη επιστολή με την οποία επέτρεπε σχετικά προνόμια στους πνευματικούς του. Στο τέλος της επιστολής του υποσημείωνε, ότι έθεσε το αποτύπωμα του χεριού του το οποίο αντικαθιστούσε την υπογραφή του.

Νεότερη και σύγχρονη δακτυλοσκοπία.

Στην Ευρώπη αν και πολύ αργότερα απ’ όσο στην Ασία εμφανίζεται το ίδιο ενδιαφέρον στα δακτυλικά αποτυπώματα. Γι’ αυτά άνθρωποι με διαφορετικές ειδικότητες: έμποροι, γιατροί, στρατιωτικοί, νομικοί κ.ά. Το πρώτο σύγγραμμα γράφτηκε από τον Dr Marchelus κατά το (1686). Για πρώτη φορά όμως εφαρμόζεται η χρησιμοποίηση των δακτυλικών αποτυπωμάτων για τους σκοπούς της αστυνομίας από τον William Hersell, ο οποίος υπηρετούσε στην Αγγλική αποικιακή διοίκηση στην Ινδία από το 1853 έως το 1878. Εκεί, ο ίδιος κατάφερε να συγκεντρώσει πολλά δακτυλικά αποτυπώματα, τα οποία ήταν αρκετά για να διαπιστώσει ότι οι επιθυλικές γραμμές των δακτύλων των χεριών «είναι διαφορετικές σε κάθε άνθρωπο» και παραμένουν αμετάβλητες σε ολόκληρη τη ζωή του, διότι αποτελούν σύνθετη και ανεπανάληπτη δομή της δερματικής υφής μας (σημ. Σερδάρης Π.).

Σ’ αυτή την περίοδο εκτός του ονόματος του Hersell στην εγκληματολογική βιβλιογραφία συναντάμε και το όνομα του γιατρού Henry Fulds, ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα παρέδιδε διαλέξεις στην ψυχολογία στους φοιτητές του πανεπιστημίου του Τόκιο. Πήρε από αυτούς δακτυλικά αποτυπώματα και έκανε συγκριτικές έρευνες και παρατηρήσεις.

Στο τέλος του 19ου και στην αρχή του 20ου αιώνα έχουν πλέον διαμορφωθεί οι δύο βασικές αρχές της δακτυλοσκοπίας: α) η εμφανής ατομικότητα και β) ο υψηλός βαθμός σταθερότητας των επιυλιακών γραμμών στα χέρια. Αυτές οι αρχές έχουν πλέον τεκμηριωθεί από τον Hersell το 1894 και επιβεβαιώθηκαν τρία χρόνια αργότερα από τον Frensis Galton, που έκανε άπειρα πειράματα και παρατηρήσεις. Ο αναφερόμενος όμως δεν κατάφερε να προτείνει ένα επιτυχές σύστημα για την ταξινόμηση των δακτυλικών αποτυπωμάτων. Αυτή η δυνατότητα δόθηκε στον Βρετανό αξιωματικό Eduard Henry – γενικό επιθεωρητή στην αστυνομία της Βεγγάλης, ο οποίος στις 5-7-1900 στο Λονδίνο συναντήθηκε με τους ειδικούς εκγληματολόγους της Scotland Yard και πρότεινε λεπτομερές σχέδιο των γνωρισμάτων των επιθυλικών γραμμών που υπόκεινται σε αυστηρά καθορισμένη συστηματοποίηση. Εξαιτίας αυτής της αιτίας το σύστημα για την εξαγωγή των γενικών και μερικών γνωρισμάτων και της ταξινόμησης των αποτυπωμάτων το σύστημα ονομάστηκε «Σύστημα Henry-Galton».

Η επιστήμη της δακτυλοσκοπίας και ο ρόλος της στη χώρα μας.

Η εισαγωγή της δακτυλοσκοπικής επικύρωσης και καταγραφής στη χώρα μας δεν σημαίνει, ότι αυτή αμέσως χρησιμοποιήθηκε για την ανακάλυψη των εγκλημάτων. Περίπου για τρεις δεκαετίες εφαρμόστηκε μόνο ως μέθοδος για την επικύρωση της ταυτότητας των εγγεγραμμένων στα δημοτολόγια με διάφορα ονόματα ή νεκρών, σε απογραφή του πληθυσμού, λόγω του μεγάλου ποσοστού αναλφάβητων που επικρατούσε στη χώρα μας γύρω στο 85%. Μετά το 1925 και με υπόδειγμα των Ευρωπαϊκών κρατών αρχίζει η προετοιμασία ειδικών στους κόλπους της αστυνομίας, οι οποίοι εφαρμόζουν τις μεθόδους της δακτυλοσκοπίας για την ανακάλυψη των εγκληματιών.

Η δακτυλοσκοπία, όπως στις άλλες χώρες έτσι και στη δική μας εξελίχθηκε και στερεώθηκε πολύ γρήγορα ως βασική μέθοδος στην εργασία της αστυνομίας στην ανίχνευση και εξιχνίαση εγκλημάτων, χάριν της καθολικότητάς της και την υψηλή αξία της απόδειξης της πιστότητας στα ίχνη που εντοπίζει σε κάθε παρανομία. Οι δυνατότητες αυτής της επιστήμης εξελίσσονται κυρίως μετά το 1951 περίπου με την αυτόνομη εγκληματολογική διεύθυνση στην αστυνομία «δακτυλοσκοπία» με σύγχρονο επιστημονικό και τεχνικό εξοπλισμό των αστυνομικών υπηρεσιών. Πράγματι το ήθος, η ευσυνειδησία, η διαίσθηση, η γνώση και αυτοθυσία στο καθήκον με τον υψηλό επαγγελματισμό που διακρίνει την αστυνομία μας την έκανε ασυναγώνιστη όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε διεθνές επίπεδο για τις ικανότητές της στην ανίχνευση και εξιχνίαση εγκλημάτων με τη βοήθεια της επιστήμης της δακτυλοσκόπισης και εμάς υπερήφανους ως Έλληνες.

Διαφορετικά όμως διαγράφεται το σκηνικό στη σύγχρονη κοινωνία μας σε σχέση με τα προσωπικά δεδομένα που αποτελούν το μοναδικό στοιχείο διαφύλαξης της ατομικότητας και της προσωπικότητας καθενός. Αρχίζοντας με το στατιστικό στοιχείο ότι στη χώρα μας δεν υπάρχουν πλέον αναλφάβητοι, άρα ως προς τι η πιστοποίηση της ταυτότητάς μας με τον «τύπο των ήλων» στο δελτίο ταυτότητας. Σε καμία πολιτισμένη χώρα οι άνθρωποι δεν πιστοποιούν την ύπαρξή τους με τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, ούτε τα ένδεκα εκατομμύρια Έλληνες είμαστε «ύποπτοι» για την αστυνομία, κάτι που κανείς δεν το πιστεύει.

Ορθά λοιπόν σκεπτόμενη η πολιτεία απάλλαξε την αστυνομία απ’ αυτό το «άχαρο καθήκον», αντικρίζοντας με θετικό βλέμμα κάθε δημοκρατικό μέτρο που διασφαλίζει την προσωπικότητα του ανθρώπου, μέσα στην κοινωνία και τονίζοντας τον ουσιαστικό ρόλο, που καλείται να επιτελέσει η αστυνομία στις σύγχρονες κοινωνικές συνθήκες. Αυτό το μέτρο σίγουρα δεν σημαίνει ότι η επιστήμη της δακτυλοσκόπισης στην αστυνομία τίθεται σε αχρηστία. Απλά αναβαθμίζεται και περιορίζεται αυστηρά επιστημονικά για την εξιχνίαση της εγκληματικότητας που συνεχώς εξελίσσεται σε νέα πρότυπα συμπεριφοράς και δράσης.

Του Παναγιώτη Σερδάρη

Καθηγητή Εγκληματολογίας (Τ.Δ.Α. Γρεβενών)

πηγή: hronologio.gr

Νάντια Αλεξίου- NantiaReport