Βρέθηκε κρατούμενος για δικαστική εκκρεμότητα αναφορικά με την αναστολή λειτουργίας επιχείρησης την οποία διατηρούσε, και μετά την αποφυλάκισή του, ο συγγραφέα Στέφανος Ξενάκης, παραθέτει τη δική του βιωματική εμπειρία
Παραθέτει σε ανάρτησή του, ο συγγραφέας, Στέφανος Ξενάκης, με τη σημείωση ότι η φωτογραφία που τη συνοδεύει, ανήκει στις “πολύτιμες σημειώσεις που κρατούσα μέσα στο κρατητήριο για το βιβλίο”, τι δική του απάντηση και θέση σε όσα διακινήθηκαν στα ΜΜΕ, «Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι πρώτα θα παραδώσω στους εκδότες μου το καινούργιο βιβλίο (το παρέδωσα χθες) και μετά θα ασχοληθώ με ό,τι λέχθηκε και γράφτηκε για μένα. Εννοείται δεν διάβασα ποτέ τίποτα από όλα αυτά, αλλά ενημερώθηκα από φίλους και συνεργάτες.
Δυο λόγια για την επιχειρηματική μου δραστηριότητα: Δημιούργησα τη διαφημιστική μου εταιρία το 1998 και την έκλεισα το 2015. Μέχρι το 2012 τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά. Από το 2012 και μετά, με τη μεγάλη κρίση (έπληξε ιδιαίτερα τον κλάδο της διαφήμισης) μέχρι και το 2015, η εταιρία μου συσσώρευσε παραπάνω από 5,000,000 ευρώ σε ανείσπρακτα, (φέσια) ποσό ΤΕΡΑΣΤΙΟ για τις δικές μου δυνατότητες. Απαραίτητη διευκρίνηση: οι Διαφημιστικές στην πλειοψηφία τους πληρωνόμασταν και πληρώναμε με μεταχρονολογημένες επιταγές. Από το 2014 και μετά κατάφερνα με δυσκολία να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου, αλλά τα κατάφερνα. Από το καλοκαίρι του 2015 με τα ολέθρια capital controls, τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα και τελικά τον Οκτώβριο του 2015 αναγκάστηκα να την κλείσω. Πλήρωσα ΟΛΟ το προσωπικό μου (πάνω από 30 άτομα) μέχρι τελευταίου ευρώ. Κάποια παιδιά από το προσωπικό όταν ήμουν στο κρατητήριο αυτές τις οκτώ μέρες έκαναν συγκινητικές αναρτήσεις χωρίς να τους το ζητήσει κανείς και τα ευχαριστώ. Η εταιρία μου ήταν συνεπής για 17 χρόνια εκτός από τους τελευταίους μήνες που δεν μπόρεσε να καλύψει τις υποχρεώσεις της. Στο τέλος πτώχευσε όπως και δεκάδες χιλιάδες ακόμη, την περίοδο των capital controls, πράγμα το οποίο ουδέποτε έκρυψα.
Δικάστηκα (κάθε ακάλυπτη επιταγή είναι αδίκημα, άσχετα εάν εσύ έχεις πληρωθεί από τους δικούς σου πελάτες ή όχι) και τα δικαστήρια μου καταλόγισαν τα ελάχιστα των προβλεπόμενων ποινών αναγνωρίζοντας 17 χρόνια απόλυτης συνέπειας.
Η εγκληματική μου αμέλεια έγκειται στο ότι ενώ όλες οι ποινές που μου είχαν καταλογιστεί ήταν πλημμεληματικές και με αναστολή (δεν πας μέσα) έρχεται η ώρα που αίρεται η αναστολή και πρέπει να τις συγχωνεύσεις σε μία ενιαία ποινή, και να την εξαγοράσεις. Ο δικηγόρος μου μήνες μου έλεγε ότι η ώρα αυτή πλησίαζε, αλλά για κάποιο εντελώς ανόητο λόγο το καθυστέρησα, με αποτέλεσμα να αρθεί το ανασταλτικό των ποινών και να με «αναζητήσουν» μια ωραία πρωία κάτω από το σπίτι μου. Γι’ αυτό η κράτησή μου κράτησε μόνο οκτώ μέρες. (θα κρατούσε ακόμη λιγότερο εάν η διαδικασία δεν ήταν ιδιαίτερα πολύπλοκη)
Αυτό που με στενοχώρησε και με πόνεσε πολύ ήταν αυτά που γράφτηκαν για μένα. Συνειδητοποίησα πόσο μίσος, κλειδαρότρυπα κι εμπάθεια κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Κάποιοι πραγματικά δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, από το να ψάχνουν να βρουν σάρκες για να κατασπαράξουν.
Κάποια ΜΜΕ ανέφεραν «εξέδιδε συστηματικά ακάλυπτες επιταγές». (επί 17 χρόνια είχα πληρώσει χιλιάδες επιταγές στην ώρα τους – μόνο στο τέλος δεν τα κατάφερα) Κάποια άλλα ότι «τα λαγωνικά της αστυνομίας τον εντόπισαν την ώρα που επιχειρούσε να διαφύγει». Κάποια ανέφεραν ονόματα και στοιχεία των παιδιών και της οικογένειάς μου. Κάποια δημοσίευσαν φωτογραφίες της μητέρας μου και της συντρόφου μου. Κάποια έγραψαν ότι «βρίσκεται στο δρόμο για τις φυλακές Λάρισας για να εκτίσει την ποινή φυλάκισης». Κάποια έγραψαν ότι «είναι ΗΔΗ στις φυλακές τις Λάρισας και εκτίει την ποινή του». Αλήθεια πόσο κοστίζει ανθρώπινα να έχω μιλήσει με τα παιδιά μου το πρωί και να ξέρουν ότι βρίσκομαι στο κρατητήριο της ΓΑΔΑ και σε μερικές μέρες θα είμαι πάλι κοντά τους και στο σχολικό να ενημερωθούν από συμμαθητές τους ότι ο μπαμπάς είναι ΗΔΗ στις φυλακές τις Λάρισας κι εκτίει την πολυετή του κάθειρξη; Πόσο κοστίζει αυτό ψυχικά για τα παιδιά μου και για τα παιδιά οποιουδήποτε άλλου που θα μπορούσε να βρισκόταν στη θέση μου;
Τον τελευταίο ενάμιση μήνα ήμουν απόλυτα απορροφημένος να ολοκληρώσω το βιβλίο γύρω από την πολυτιμότερη εμπειρία της ζωής μου, αυτών των οκτώ δύσκολων αλλά και μοναδικών ημερών. Το βιβλίο γράφτηκε κυριολεκτικά κάτω από κινηματογραφικές συνθήκες. Στο κρατητήριο απαγορεύονται στυλό (για laptop ούτε λόγος) οπότε ο μόνος τρόπος για να κρατήσω σημειώσεις ήταν να τις χαράξω με κέρμα στον τοίχο του κελιού. Μία φορά τη μέρα, ζητούσα από τους αστυνομικούς να μου δανείσουν ένα στυλό και υπό την επιτήρησή τους μετέφερα τις σημειώσεις μου από τον τοίχο στο τετράδιο.
Οφείλω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους σας για την αμέριστη συμπαράστασή σας. Στην οικογένειά μου, στους συνεργάτες μου, σε φίλους και συγγενείς, αλλά και στους συγκρατούμενούς μου, χωρίς τους οποίους ειλικρινά δεν ξέρω εάν θα τα είχα καταφέρει.
Για τελευταίο αφήνω το σημαντικότερο.
Οφείλω μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ.
Όλο αυτό συνέβη επειδή καθυστέρησα να ακούσω τη συμβουλή του δικηγόρου μου. Εάν τον είχα απλά ακούσει έγκαιρα τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί.
Λόγω της αμέλειάς μου, ένα τραύμα αυστηρά προσωπικό, έγινε και δικό σας, παρότι δεν φταίγατε σε τίποτα. Όσοι από εσάς διαβάζετε βιβλία μου, κοινοποιείτε αναρτήσεις μου, ακούτε ομιλίες μου και πιστεύετε σε αυτά που κι εγώ πιστεύω, έπρεπε εξαιτίας μου να λογοδοτήσετε στους γνωστούς αμφισβητίες που σίγουρα έχετε κι εσείς στον κύκλο σας και να υποστηρίξετε τα αυτονόητα. Οφείλω μια τεράστια ΣΥΓΝΩΜΗ στον καθένα από εσάς ξεχωριστά, που χωρίς να το θέλω δοκίμασα τις αξίες του και πρόσβαλα τα συναισθήματά του.»