Το απόγευμα της 13ης Απριλίου 2003, 21ας μαθητές από το Λύκειο Μακροχωρίου Ημαθίας, έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη, σε σύγκρουση του εκδρομικού λεωφορείου στο οποίο επέβαιναν, με νταλίκα έμφορτη με μελαμίνες
«Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα.. δούλευα ακόμα νύχτα στον ALPHA.. Είδα σε έκτακτο τη διακοπή προγράμματος για σοβαρό τροχαίο στα Τέμπη.. Ετοιμάζομαι να πάω στο γραφείο.. Διακόπτεται πάλι το πρόγραμμα.. Σχολικό λεωφορείο με μαθητές που επέστρεφαν από εκδρομή στο χωριό τους συγκρούστηκε με νταλίκα έμφορτη με μελαμίνες.
Κατεβαίνω στο γραφείο νωρίτερα απ’ ότι συνήθως.. Αν και το κεντρικό δελτίο έχει τελειώσει όλοι οι συνάδελφοι είναι στην αίθουσα σύνταξης.. Αφήνω τα πράγματα μου και πριν προλάβω να πάρω καφέ έρχεται ο συντονιστής του γραφείου ρεπορτάζ και μου δίνει ένα χαρτάκι κομμένο από Α4 με το χέρι .. γράφει ένα μικρό όνομα “Δημήτρης” κι απο κάτω με γράμματα που “έτρεμαν” το επίθετο κι ένα τηλέφωνο..
“Ξέρεις τι έχει γίνει?!”.. Ενα καταφατική νεύμα και ίσως ένα γρήγορο “ναι” χωρίς διευκρινήσεις.. “Πάρε τηλέφωνο, είναι ο οδηγός της νταλίκας” μου λέει και μπαίνει στο γραφείο του..
..”Ο οδηγός της νταλίκας”.. ανεβαίνω την μαρμάρινη σκάλα στο 2ο όροφο, στο χώρο που είχε διαμορφωθεί και λειτουργούσε το μοντάζ και το αρχείο.. βρίσκω τον πρώτο διαθέσιμο μοντέρ… “Τι κάνεις εσύ;” ρωτάει ενώ έχω μπει στο μικρό δωμάτιο ηχογράφησης.. “Τον οδηγό..” η απάντηση μόλις -και αν – ακούστηκε.. βάζω τα ακουστικά και νοιώθω το στομάχι μου να έχει “διπλώσει”.. για κάποιο λόγο παρακάλαγα να μην απαντήσει.. χτυπάει.. τι να τον ρωτήσω;.. Χτυπάει.. ξεφυλλίζω αποκόμματα εφημερίδων που είχαν μείνει ξεχασμένα.. “Ναι;” μια ανδρική φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.. “Ναι γειά σας.. ο κύριος Ντόλας;”.. “Ο ίδιος!” ανταποκρίνεται ο άνδρας στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.. “..από την τηλεόραση του ALPHA σας καλώ σχετικά με το τροχαίο… είστε ο οδηγός της νταλίκας;”.. περιμένω η ερώτησή μου να μείνει στον αέρα “κρεμασμένη” στο “τουτ” “τουτ” “τουτ”..
“Ναι εγώ είμαι”.. (φφφουου.. ξεφυσάω.. ) Δε σκέφτομαι, δεν ξέρω τι να πω.. Βάζω τις πρώτες λέξεις που μου έρχονται σε σειρά με ερωτηματικό, “πώς έγινε;”..
Και από την άλλη άκρη της γραμμής ο οδηγός της νταλίκας, αρχίζει να περιγράφει την εικόνα που είδε νωρίτερα, την εικόνα που είχε ο ίδιος στα δικά του μάτια, από εκείνο το απόγευμα, λίγε ώρες νωρίτερα, ενώ βρισκόταν στη θέση του οδηγού και κατέβαινε τα Τέμπη στο ύψος της Αγίας Παρασκευής..
Περιγράφει από πού ξεκίνησε το δρομολόγιο.. πώς φόρτωσαν το αυτοκίνητο .. δευτερόλεπτα πριν.. λίγο πριν το τροχαίο δυστύχημα.. ελάχιστα πριν τις 19.30 εκείνο το απόγευμα εκείνης της 13ης Απριλίου του 2003.. 21ας μαθητές ο τραγικός απολογισμός.. 15 και 16ετων όλοι..
Ήθελε να μιλήσει.. να τα πει στον πρώτο που θα τον ρωτούσε.. κι ας μην τον ήξερε.. ας μην τον έβλεπε.. ήθελε να του μιλήσει.. και αυτό έκανε… είχε δύο κόρες… η μεγάλη-τότε- φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη η μικρή στην ηλικία των παιδιών… είχε φύγει το πρωί με το σχολείο της κι εκείνη για εκδρομή… “θα μπορούσε να είναι η κόρη μου μέσα.. καταλαβαίνεις;” και να περίμενε απάντηση δεν ξέρω ποια θα ήταν κατάλληλη εκείνη τη στιγμή… “στους γονείς των παιδιών τι έχετε να πείτε;” θυμάμαι την ερώτηση όχι για την ερώτηση.. αλλά για την απάντηση του… “τι να πω ρε κοπελιά στους ανθρώπους, ότι σκότωσα τα παιδιά του κοσμάκη;”… είναι η στιγμή που καταρρέει.. “η κόρη μου έφυγε σήμερα πήγε εκδρομή”.. επαναλαμβάνει και κλαίει γοερά… “συγνώμη δε μπορώ άλλο να σας μιλήσω”… κλείνει η γραμμή… κοιτάζω τον μοντέρ.. κι εκείνος με κοιτάει.. δεν έχουμε να πούμε λέξη..
Κατεβαίνω κάτω, στην αίθουσα σύνταξης.. ένα δεύτερο χαρτάκι.. ένα ακόμα τηλέφωνο.. ανεβαίνω πάλι πάνω.. Ο μοντέρνα σχηματίζει έναν ακόμα αριθμό.. το τηλέφωνο χτυπάει..
Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής νεανική.. “έβλεπα ταινία στο Mega όταν διέκοψε το πρόγραμμα, άκουσα τι συνέβη .. πάγωσα.. η αδελφή μου έφυγε σήμερα εκδρομή και ο μπαμπάς μου κάνει δρομολόγια.. λέω στη συγκάτοικό μου επιστρέφω.. και κατέβηκα με τις παντόφλες εδώ απέναντι έχει μια εκκλησία.. πήγα και άναψαν δύο κεράκια.. για αυτά τα παιδιά που έφυγαν και για τον μπαμπά μου που ήταν στο δρόμο… μετά από λίγο με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν τι είχε συμβεί”.. ήταν η κόρη του οδηγού της νταλίκας με τις μελαμίνες…
Από το γραφείο της Θεσσαλονίκης οι συνάδελφοι έχουν μοιραστεί στα σημεία- στα Τέμπη, στα Νοσοκομεία της Κατερίνης και της Λάρισας όπου έχουν μεταφερθεί νεκροί και τραυματίες.. έχουν περάσει σχεδόν τρεις ώρες.. περασμένες 22.30 το βράδυ, φτάνουν από τη Βέροια τα λεωφορεία με τους γονείς των μαθητών.. Ρωτούν να μάθουν για τα παιδιά τους. Προσωπικό του Νοσοκομείου ρίχνει νερό στην είσοδο όπου σταθμεύουν τα ασθενοφόρα και μεταφέρουν νεκρούς και τραυματίες για να ξεπλύνουν .. το αίμα..
Το Μακροχώρι, ο Διαβατός, η Νέα Νικομήδεια και η Κουλούρα.. η Ελλάδα, σε ανείπωτο πένθος.. η ώρα περασμένα ξημερώματα.. ο κόσμος στην αίθουσα σύνταξης έχει αδειάσει.. 21ας νεκροί ο τραγικός απολογισμός και αρκετοί τραυματίες.
Το εκδρομικό λεωφορείο με 49μαθητές του Λυκείου Μακροχωρίου, επέστρεφε από την τριήμερη εκδρομή στην Αθήνα και ανέβαινε το 386ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Λάρισας – Θεσσαλονίκης, στα Τέμπη, ενώ νταλίκα έμφορτη με μελαμίνες, και οδηγό τον 43άχρονο- τότε- Δημήτρη Ντόλα, κατέβαινε.. κακή εκφορτωση σε συνδυασμό με το φθαρμενο οδόστρωμα και τον εσφαλμένο χειρισμό, το βαρύ όχημα «δίπλωσε» και οι μελαμίνες έκοψαν στα δύο όλη την αριστερή πτέρυγα του λεωφορείου.. η νταλίκα μπήκε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και χτύπησε τρία ακόμα διερχόμενα οχήματα..
Διαλυμένα καθίσματα, κομμένες λαμαρίνες, σπασμένα τζάμια, διαμελισμένα παιδικά κορμιά και φωνές τρόμου.. 21ας νεκροί μαθητές και δεκάδες τραυματίες ο απολογισμός..
Η Μαρία Νικολτσιου έχει έρθει για την πρωινή εκπομπή την οποία παρουσίαζε. Εγώ από νύχτα και Αρχισυντάκτης βαρδιας ο Μάνος Νιφλης, στο ενδεχόμενο να προκύψει κάποια σοβαρή εξέλιξη.. όταν η Δημητρα Τζιοτζιου από το Νοσοκομείο της Λάρισας ενημερώνει ότι δόθηκε η επικαιροποιημένη λίστα των ονομάτων για τους τραυματίες και νεκρούς μαθητές. Απόφαση της στιγμής, “πάμε σε έκτακτο, Νάντια κάτσε, η Μαρία δεν είναι έτοιμη”…
Μπροστά στη ρομποτική κάμερα της αίθουσας σύνταξης.. ακούγεται στην επιστροφή μου το σήμα του έκτακτου δελτίου.. “Από μηχανής” το χειρόγραφο του Μάνου “προσγειώθηκε” στα χέρια μου..
“Κυρίες και κύριοι διακόπτουμε τη ροή του προγράμματος μας καθώς πριν λίγο από το Νοσοκομείο της Λάρισας δόθηκαν στη δημοσιότητα τα ονόματα των μαθητών που έχασαν τη ζωή τους στο δυστύχημα στα Τέμπη. Στο Νοσοκομείο της Λάρισας βρίσκεται η Δήμητρα Τζιότζιου για να μας ενημερώσει“..
Και αρχίζει να διαβάζει ονόματα και ηλικίες.. και δίπλα από κάθε ονοματεπώνυμο, η λέξη ..”νεκρός”.
Ευαγγελία Θ. Γάτου Ετών 16
Αναστασία Π. Παυλίδου Ετών 16
Περιστερά Ι. Ουστά Ετών 16
Γεωργία Δ. Τραπεζανλή Ετών 16
Σταύρος Δ. Κανελλόπουλος Ετών 15
Ηλίας Π. Τσολερίδης Ετών 16
Παναγιώτης Κων. Μουρατίδης Ετών 16
Ανδρέας Χ. Αθανασιάδης Ετών 16
Χριστίνα Ε. Σταματέλλου Ετών 16
Ιωάννης Κ. Τριανταφυλλίδης Ετών 16
Βασίλειος Ν. Παπαδόπουλος Ετών 16
Ευανθία Κ. Ψαλίδα Ετών 16
Δημήτριος Α. Κοσμίδης Ετών 15
Κωνσταντίνος Α. Θαλαλαίος Ετών 16
Γεσθιμανή Ζ. Σταφυλίδου Ετών 16
Σάββας Λ. Παναγιωτίδης Ετών 16
Αθανάσιος Μαρκανταράς Ετών 16
Γιώργος Κ. Μήτσκας Ετών 16
Ιωάννα Θ. Καστίδου Ετών 16
Δημήτριος Θ. Σίγγας Ετών 16
Όλγα Β. Αγγελίνα Ετών 15
Είναι από τις πιο αμήχανες στιγμές να πρέπει να διαχειριστείς μια τραγωδία.. και ποιες λέξεις.. ποια λόγια.. να περιγράψουν.. τι;..
Το χαρτί του επιλόγου δεν “έφτασε ” ποτέ στα χέρια μου.. με “προσπέρασε ” κάτω από τους αγκώνες μου…
“Κυρίες και κύριοι επιστρέφουμε στην κανονική ροή του προγράμματος μας, για οποιαδήποτε εξέλιξη θα σας ενημερώσουμε με νεότερο έκτακτο και καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας, Καλό ξημέρωμα “..
Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που χρειάστηκε να βρεθώ σε αυτή τη θέση πίσωαπό το γραφείο, μπροστά από την κάμερα να δίνω το λόγο στη απευθείας σύνδεση από το σημείο των εξελίξεων.. Ποτέ δε θα ήθελα να βρεθώ ξανά σε αυτή τη θέση..
Κάθε χρόνο τη 13η Απριλίου θυμάμαι εκείνη την ημέρα.. Τα πρωτοσέλιδα “Σκότωσαν τα παιδιά του κοσμάκη“..
Όποιος θεωρεί ότι η δουλειά του δημοσιογράφου ρεπόρτερ είναι εύκολη… ας το δοκιμάσει.. είναι και από αυτές τις δουλειές που δεν είναι δουλειά… κι ας γυρίζεις στο σπίτι από την κούραση ψυχολογικά και σωματικά εξουθενωμένος…
Πριν κάποια χρόνια είχα παρακολουθήσει ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ στο star.. ένας από τους – τότε- επιζώντες μαθητές του Λυκείου Μακροχωρίου Ημαθίας, ο Μακάριος Λιακόπουλος, εγκατέλειψε τα εγκόσμια και ακολούθησε το μοναχικό βίο. Στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, την Κυριακή των Βαΐων (2017) στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων Βεροίας, σε ηλικία- τότε- 30ετών, έλαβε χρίσμα από το Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμωνα ο οποίος τέλεσε την εις πρεσβύτερον χειροτονία του π. Μακαρίου Λιακόπουλου και τον προχείρισε σε Αρχιμανδρίτη.
… Εκείνο το απόγευμα, στο ύψος των Τεμπών, 21ας μαθητές έχασαν τη ζωή τους, τόσο άδικα, τόσο βίαια, τόσο τραγικά.. ήταν 13 Απριλίου 2003» …
Αλεξίου Νάντια