“Υπάρχει πλέον από όλους μας μια εκνευριστική αδιαφορία καθώς νιώθουμε σαν παιδιά ενός κατώτερου Θεού, μεσα στα τείχη της Αστυνομίας. Οι μόνοι που αντιλαμβάνονται αυτά τα συναισθήματα είναι όσοι βιώνουν αυτή την καθημερινότητα και οι οικογένειες μας”.
“Και αφού εκτελέσαμε 13 ωρες υπηρεσίας στην Ειδομένη, μετά από απογευματινό , ήρθε η ώρα για την αποδέσμευση…
Πέρα από την σωματική κούραση, υπάρχει εκδηλος και ο εκνευρισμός μας στο οτι εργαστήκαμε για πολλοστή φορά τόσες ώρες έχοντας καθαρά διακοσμητικό ρόλο και ελπίζοντας στην μη παρακίνηση των μεταναστών, από τα γνωστά σε όλους μας στοιχεία που εχουν εγκατασταθεί στην Ειδομένη.
Γεγονός είναι ότι όσοι απασχολούμαστε εδω και 7 μήνες στην Ειδομένη δεν έχουμε το κουράγιο ούτε να γκρινιάξουμε ούτε να αναφερόμαστε στο τι ζούμε. Υπάρχει πλέον από όλους μας μια εκνευριστική αδιαφορία καθώς νιώθουμε σαν παιδιά ενός κατώτερου Θεού, μεσα στα τείχη της Αστυνομίας. Οι μόνοι που αντιλαμβάνονται αυτά τα συναισθήματα είναι όσοι βιώνουν αυτή την καθημερινότητα και οι οικογένειες μας.
Προσωπικά αυτό που με στεναχωρεί ακόμα περισσότερο είναι ότι σαν συνδικαλιστης, που έχω σπαταλήσει ώρες από τον προσωπικό μου χρόνο σε συναντήσεις και θέτοντας συγκεκριμένες προτάσεις με στόχο την όσο δυνατή βελτίωση των εργασιακών μας συνθηκών, βλέπω να συνεχίζεται η ίδια αρρωστημένη κατάσταση με μικρές αλλαγές προς την θετική πλευρά
Υ.Γ. Ειμαι απο τους πρώτους που αναγνωρίζω και αντιλαμβάνομαι τα προβλήματα όλων των Αστυνομικών σε αυτες τις δύσκολες και πολύ περίεργες εποχές αλλά δυστυχώς αυτά που ζούμε στην Υ.Μ.Ε.Τ είναι άνευ προηγουμένου.
