Το (δεύτερο) Χριστουγεννιάτικο δέντρο έμεινε (πάλι) μόνο η στάχτη. Κάτοικος τω Εξαρχείων, σχολιάζει.
“Δεν συμφωνώ με αυτή την υπεραπλούστευση και την ανάλαφρη διάθεση με την οποία αντιμετωπίζεται η ιστορία του καψίματος του χριστουγεννιάτικου δέντρου των Εξαρχείων.
Δεν είναι μια ιστορία καλών και κακών, ούτε μια ιστορία τζάμπα επαναστατών που τα βάζουν με ένα δέντρο και χτυπάνε τον καπιταλισμό. Και φυσικά δεν είναι μια ιστορία περί του αν θα έχουν τα Εξάρχεια χριστουγεννιατικο δέντρο και εορταστική διακόσμηση. Αυτά είναι φεισμπουκικος χαβαλές που υποβιβάζουν και αποκρύπτουν την πραγματική διάσταση του θέματος και την ουσία του. Είναι λοιπόν κάτι πολύ παραπάνω και πολύ πιο σημαντικό από αυτά.
Το χριστουγεννιατικο δέντρο είναι ένα σύμβολο της κυρίαρχης αστικής αισθητικής και αντίληψης περί εορτασμού των Χριστουγέννων. Τοποθετείται στην πλατεία από τον δημόσιο φορέα της αντίληψης αυτής, τον Δήμο Αθηναίων. Είναι μια καταδήλωση ότι ο χώρος τού ανήκει και -μέσω της δημοκρατικής και θεσμικής νομιμοποίησης που φέρει- ανήκει σε όλους τους πολίτες.
Από την άλλη μεριά, το κάψιμο του δέντρου είναι η καταδήλωση ότι ο χώρος δεν ανήκει στον Δήμο. Δεν είναι δημόσιος -τουλάχιστον κατά την κυρίαρχη έννοια. Είναι “δικός μας” και τον ορίζουμε “εμείς”. Ποιοι είμαστε οι “εμείς”; Αυτοί που δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα του κρατικού φορέα στο χώρο και μπορούμε και το καίμε. Υπάρχουν και άλλοι “εμείς”, η πλειοψηφία, που όμως δεν είναι εξοικειωμένη με τέτοιου είδους ενέργειες επικυριαρχίας, γιατί ακριβώς αναγνωρίζει (και εν πολλοίς επιθυμεί) την πρωτοκαθεδρια του δημοσίου φορέα επί του χώρου.
Φυσικά, γύρω από το τελετουργικό κάψιμο του δέντρου, περιφέρονται και βρίσκουν έκφραση και άλλες συναφείς απόψεις περί καταστροφής της κυρίαρχης αισθητικής, καταστροφής γενικώς και απροσδιορίστως, οικολογικού ακτιβισμού και ριζοσπαστισμού, μέχρι και οι γνωστές αντισπισιστικές θεωρίες που στην χριστουγεννιατικη εκδοχή τους εναντιωνονται στην εθιμική κατανάλωση γαλοπούλων και γουρουνόπουλων. Όλα αυτά όμως βρίσκονται στο περιθώριο.
Το βασικό ζήτημα είναι ένα: Ποιος κάνει κουμάντο και σε ποιον ανήκει η περιοχή, ποιος ορίζει την αισθητική της. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ να τοποθετείται από τον Δήμο και ένα καινούριο στη θέση του καμμένου.
υγ. Όταν οι χρυσαυγιτες εκδίωκαν κόσμο από τον Άγιο Παντελεήμονα ή αναποδογυριζαν πάγκους στη λαϊκή της Ραφήνας ή μοίραζαν τρόφιμα μόνο για Έλληνες, θέτοντας έτσι τους δικούς τους κανόνες για τον δημόσιο χώρο, λόγο και αισθητική, τότε κινδύνευε η δημοκρατία. Τώρα, που κάποιοι άλλοι θέτουν με τον ίδιο βίαιο τρόπο τους δικούς τους κανόνες, είναι ηλιθια ιδέα να βάζουμε χριστουγεννιατικο δέντρο αφού ξέρουμε ότι θα το κάψουν. Νομίζω ότι κάτι δεν έχετε καταλάβει ή αξιολογήσει καλά.”