Συνάντηση με την Ρούλα Πισπιρίγκου, στο ετήσιο τρισάγιο της Ίριδας, είχε ο εκδότης της εφημερίδας «Πελοπόννησος» και είχε συνομιλία μαζί της, για όσα της αποδίδονται ενώ η ίδια παρέθεσε τη δική της εκδοχή προς τους επικριτές της
Σε κείμενο που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική έκδοση της «Πελοπόννησος», και υπογράφει ο εκδότης Δημήτρης Τριανταφυλλόπουλος, παραθέτει την προσωπική του αποτίμηση για τα γεγονότα και το περιεχόμενο συζήτησης που είχε με τη Ρούλα Πισπιρίγγου στο τρισάγιο της Ίριδας, στην Πάτρα.
Τον τελευταίο καιρό η Ρούλα δεν μιλά, δεν απαντά, δεν εμφανίζεται στο διαδίκτυο, και σε κανάλια. Πρόκειται αναμφισβήτητα για το πρόσωπο που βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας, τον τελευταίο ενάμιση μήνα. Σίγουρα, όσο κι αν από πάντα στη ζωή της ήταν εξωστρεφές άτομο, που δεν δίσταζε να μοιράζεται προσωπικές καταστάσεις, αλλά και απόψεις της με διαδικτυακούς της φίλους, έπρεπε να μπει η ίδια, κυριολεκτικά, στο «μάτι του κυκλώνα» της δημοσιότητας, για να καταλάβει πως αυτή έχει τελικά πολλές όψεις και σίγουρα, μία απ΄αυτές, πολύ βάρβαρη!
Η Ρούλα Πισπιρίγκου, η μάνα της οικογένειας Δασκαλάκη, που έχασε τα τρία της παιδιά, είναι το πρόσωπο που πολλοί ενοχοποιούν για το θάνατό τους ή έστω κάποιοι εξ αυτών…γιατί έτσι άκουσαν, διάβασαν ή έτσι υποψιάζονται! Τον τελευταίο καιρό η ίδια δεν μιλά, δεν απαντά, δεν εμφανίζεται στο διαδίκτυο, ούτε και σε κανάλια. Εδώ που φτάσανε τα πράγματα, τι άλλο να πει μια μητέρα που έχει απαντήσει δημόσια… ωμά και ξάστερα κι ας λένε «κάποιοι» πως έχει πέσει σε αντιφάσεις. Σε ποιες αλήθεια (αφού απάντησε και σ’ αυτές) και τι σχέση έχουν με το ένα και μοναδικό ζητούμενο της έρευνας που εξελίσσεται; Πώς οδηγούνται στην ενοχή της, ότι δηλαδή αυτή είναι που προκάλεσε το θάνατο σε κάποιο από τα σπλάχνα της. Με τη Ρούλα Πισπιρίγκου, συναντήθηκα σε μία δύσκολη μέρα, της συμπλήρωσης ενός χρόνου από την απώλεια της μπέμπας της, της 6χρονης Ίριδας. Μιλήσαμε αρκετά και είπαμε πολλά. Και όχι, δεν ήταν η ώρα για συνέντευξη.
Στην πρώτη μου εύλογη απορία, πώς μπορεί και αντέχει όλο αυτό που γίνεται στα ΜΜΕ, με κοίταξε και μου είπε: «Δεν είμαι στα όριά μου. Είμαι ήδη… πολύ εκτός ορίων». Σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης κουβέντας που είχαμε, κάθε λίγο και λιγάκι, σε αναφορές μας σε στοιχεία, εκθέσεις, ασάφειες, σενάρια και αληθείς ή (ψευδείς) διαρροές… αναρωτιόταν: «Θα μου πει και μένα κάποιος, τι έκανα; Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι έκανα κακό στα παιδιά μου, θα μου πουν…πώς και πότε; Ποτέ μα ποτέ. Αυτή είναι η αλήθεια. Τι να μου πουν…;».
Στη συζήτηση, τα ανθρώπινα ξεσπάσματα ήταν αρκετά, από αυτά που κάνουν έναν άνθρωπο να αντιδρά, όταν νιώθει να αδικείται κατάφορα. Της είπα: «Αν είχες μια κάμερα μπροστά σου, σε όλους αυτούς, δημοσιογράφους, αναλυτές, επιστήμονες, αλλά κυρίως στον απλό κόσμο, που σε θεωρούν ένοχη ή έμμεσα σε δείχνουν με το δάχτυλο ως παιδοκτόνο, τι θα έλεγες;». Η απάντηση της Ρούλας Πισπιρίγκου, αν μη τι άλλο, απηχεί στον ψυχικό της κόσμο και σε αυτό που ποτέ δεν πίστευε πως θα βιώσει στη ζωή της. «Θα έλεγα…σταματήστε το θέμα. Σταματήστε. Έχετε άδικο. Θα το δείτε στην πορεία ότι έχετε άδικο. Μέχρι τότε θα έχετε πάρει τη ζωή μου στα χέρια σας. Αυτό θα έλεγα. Έχω ήδη το κακό, των τριών θανάτων στο σπίτι μου. Μου έχετε κάνει κι άλλο κακό. Θα μου κάνετε κι άλλο, κι άλλο κακό και μετά… που θ’ απολογηθείτε; Λέτε, λέτε, λέτε και κανείς δεν με ζει. Κανένας δεν μ’ έχει ζήσει».