Ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Τριανταφυλλακης, με αφορμή της απόφασης του Εφετείου για τη φωτια στο Μάτι, αναφέρεται στον καταδικασμένο σε εγκλεισμό – τέως- Αρχηγό του Π.Σ, Σωτήρη Τερζούδη σε μακροσκελή του βιωματική ανάρτηση.
«AΧ, ΜΩΡΕ ΣΩΤΗΡΗ…. Το Σωτήρη Τερζούδη, τον θυμάμαι ως ένα ξερακιανό παιδάκι, πρωτάκι, εκεί στο Γυμνάσιο Διδυμοτείχου. Θα ήταν το 1973, στο ίδιο τμήμα με το μικρό μου αδερφό…
Οπως τα περισσότερα παιδιά είχαμε κοινό τη φτώχια μας και την ελπίδα μας… Χρόνια πολλά αργότερα τον ξανασυνάντησα σε μια παρουσίαση βιβλίου μου. Αν δεν ερχόταν να μου συστηθεί, ντροπαλός και συνεσταλμένος όπως ήταν από παιδί, δεν θα τον γνώριζα… Είχε ήδη ανέβει στην ιεραρχία της Πυροσβεστικής. Εκτοτε, τα λέγαμε.
Ο Σωτήρης δεν είχε σχέσεις με κόμματα, συμφέροντα, μεγαλοπαράγοντες και ισχυρούς προστάτες. Είχε, όμως, ένα πολύ καλό βιογραφικό και εξαιρετικό υπηρεσιακό φάκελο. Οταν επί ΣΥΡΙΖΑ, έγινε αρχηγός της Πυροσβεστικής αιφνιδιάστηκα. Του τηλεφώνησα λίγες μέρες αργότερα. Κι εκείνος δυσκολευόταν να το πιστέψει πως τον διάλεξαν, αφού “δεν ήταν του κόμματος”.
“Να εύχεσαι να μη ξεσπάσει καμιά μεγάλη φωτιά γιατί το Σώμα δεν είναι σε καλή κατάσταση”, μου είπε κάπως ανήσυχος..
“Σωτηράκη, σ’ αυτή τη θέση, άμα δεν έχεις πλάτες, θα σε σταυρώσουν. Αν είναι έτσι τα πράγματα, βγές, πέστα δημόσια και τράβα σπίτι σου…” Του είπα κλείνοντας το τηλέφωνο.
Ο Σωτήρης ήταν εργατικός, μεθοδικός και καταρτισμένος. Πίστευε οτι μπορούσε να τα καταφέρει. Δεν έμεινε για την καρέκλα, έμεινε γιατί πίστευε οτι μπορούσε να βοηθήσει. Για αυτό είμαι βέβαιος.
Ομως, ο χρόνος δεν ήταν μαζί του…
Αμέσως, μετά την τραγωδία στο Μάτι, έγραψα μια ανάρτηση εδώ και του πρότεινα να βγεί να μιλήσει δημοσίως, να πεί την αλήθεια και να παραιτηθεί. Τον απέπεμψαν μετά από λίγες εβδομάδες… Μια καριέρα, κόποι μιας ζωής, κάηκε στο Μάτι.. Κάηκε και η ψυχή του… Ηταν ένας ζωντανός νεκρός…
Πήγε και εγκαταστάθηκε σ’ ένα στενό διαμέρισμα στην Αλεξανδρούπολη, να φροντίζει την κόρη του που είναι ένα κορίτσι με ειδικές ανάγκες. Δεν του μιλούσε άνθρωπος και όσοι τον έβλεπαν τον ρωτούσαν γιατί είναι ακόμα έξω. Τον είχαν ήδη καταδικάσει. Κάθε φορά που ανέβαινα Αλεξανδρούπολη, τον καλούσα να βρεθούμε… Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές άκουσα τις περιγραφές για εκείνη την τραγωδία…
Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μου: “με τα μέσα που είχα, δεν μπορούσα να σβήσω εκείνη τη φωτιά…” Ο Σωτήρης ήξερε απ’ έξω ένα προς ένα, όλα τα θύματα της τραγωδίας… Μερικές φορές καθώς περπατούσαμε στην παραλία, τον συλλάμβανα να ψιθυρίζει τα ονόματά τους και να ζητάει συγνώμη…
“Ξέρεις πολλές φορές έρχονται στον ύπνο μου”, μου είπε μια μέρα. Δύσκολο πολύ, αβάσταχτο, να ζείς με τόσο βάρος…
Ο Σωτήρης το είχε αποδεχθεί, ήξερε πως θα σηκώσει το σταυρό του, μέχρι το τέλος…
Ο Σωτήρης θρήνησε τα θύματα της τραγωδίας σαν να ήταν δικά του παιδιά, δικοί του συγγενείς. Είμαι σε θέση να το γνωρίζω αυτό.
Σκέφτομαι οτι εκείνος, ο ανεύθυνος, που έβαλε τη φωτιά, πλήρωσε την ποινή του κι απόψε είναι σπίτι του… Οπως και κάποιοι άλλοι, που δεν διώχθηκαν κάν….
Κι ο Σωτήρης που δεν κατάφερε να τη σβήσει, θα ξημερωθεί στις φυλακές… Αυτό είναι το τίμημα της ηγεσίας…
Για έναν άνθρωπο που είχε μια άμεμπτη διαδρομή, είναι άδικο να μη του αναγνωρίσουν τον πρότερο έντιμο βίο. Αυτό νομίζω θα τον πίκρανε πολύ.
Οπως θα τον πείραξε κι εκείνο οτι θεωρείται ύποπτος τέλεσης νέων αδικημάτων, αν δεν φυλακιζόταν. Εύχομαι στο Σωτήρη δύναμη….
Κάθε φορά που μου έλεγε οτι η ζωή του τελείωσε και καταστράφηκε, του θύμιζα οτι έχει μια κόρη να φροντίσει… Εύχομαι και ελπίζω, αυτή η σκέψη να του δώσει δύναμη ν’ αντέξει. Αχ, μωρέ Σωτήρη»….