Η απομάκρυνση περίπου 2.000 προσφύγων χθες από την Ειδομένη βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου, συνοδευόμενη από αναλύσεις για τη σημασία αυτής της επιχείρησης.
«Εκκενώνοντας την Ειδομένη, οι ελληνικές αρχές τώρα διαμηνύουν ότι δεν θα ανέχονται παρά μόνον επίσημους καταυλισμούς», έγραψε η ελβετική εφημερίδα Νeue Zuercher Zeitung. «Αλλά και σε αυτούς οι συνθήκες είναι εν μέρει αξιοθρήνητες». Η απομάκρυνση περίπου 2.000 προσφύγων χθες από την Ειδομένη βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου, συνοδευόμενη από αναλύσεις για τη σημασία αυτής της επιχείρησης.
«Περνάμε στη φάση της μεσοπρόθεσμης ακόμη και μακροπρόθεσμης εγκατάστασης σε καταυλισμούς στο ευρωπαϊκό έδαφος», είπε στον Guardian το στέλεχος της οργανωσης IRC Μέλανι Γουόρντ.
«Αυτό οδηγεί στο ερώτημα: Για πόσο καιρό περιμένουμε ότι άνθρωποι που έχουν φύγει από πολέμους θα ζουν σε σκηνές σε προσφυγικούς καταυλισμούς στην Ελλάδα;». Στην ίδια εφημερίδα, ο επικεφαλής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ελλάδα, Λόικ Γιεγκέρ, είπε ότι η εκκένωση της Ειδομένης συνιστά αποτυχία της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
«Ολοι δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για την εκκένωση, αν γίνεται διά της βίας ή όχι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να βρίσκονται σε διαμερίσματα κάπου στην Ευρώπη. Είναι μόνον 8.000. Γιατί τους βάζουμε σε λεωφορεία και τους στέλνουμε σε ημιτελείς καταυλισμούς στην Ελλάδα, την ώρα που η Ευρώπη έχει υποσχεθεί ότι θα προχωρήσει σε μετεγκαταστάσεις;».
Μερίδα του διεθνούς Τύπου συμμερίζεται την επίσημη αισιοδοξία, σύμφωνα με την οποία η μεταφορά σε καταυλισμούς υπό κρατική διαχείριση θα διευκολύνει το ταξίδι προς την Ευρώπη, αφού σε αυτούς οι πρόσφυγες θα μπορούν να υποβάλουν αιτήσεις ασύλου. Αλλες εφημερίδες επισημαίνουν ότι ο καιρός περνάει και οι ανάγκες μεγαλώνουν. Το ρεπορτάζ της γερμανικής Sueddeutsche Zeitung επισημαίνει τις δραματικές συνέπειες της προσφυγιάς για τα παιδιά. «Εκθεση της Save the Children, με συνεντεύξεις παιδιών από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, που βρίσκονται σε στρατόπεδα προσφύγων στην Αθήνα και τη Λέσβο, αναφέρει ότι, κατά μέσον όρο, τα παιδιά αυτά είχαν να πάνε σχολείο ενάμιση χρόνο», γράφει η εφημερίδα. «Εφθασαν στην Ευρώπη, αλλά δεν έχουν πρόσβαση στο ευρωπαϊκό εκπαιδευτικό σύστημα».
Παράλληλα, η εφημερίδα σημειώνει ότι το δράμα των εγκλωβισμένων σε κλειστά σύνορα δεν τελειώνει με την Ειδομένη. «Λίγο βορειότερα, στο Ταμπανόφτσε της ΠΓΔΜ περιμένουν πάνω από 1.000 άνθρωποι μία διόδο που θα τους οδηγήσει στη Δύση. Αλλοι περιμένουν στο Σιντ της Σερβίας, άλλοι στο Κισκουνχαλάς της Ουγγαρίας. Από αυτά τα μέρη, όμως, δεν υπάρχουν ζωντανές τηλεοπτικές μεταδόσεις της απελπισίας. Κι έτσι δεν έχουμε τις εικόνες που δείχνουν ποιοι είναι εκείνοι που κατόρθωσαν να φύγουν από την Ειδομένη. Είναι αυτοί που ταξιδεύουν με τις οικονομίες μιας ολόκληρης οικογένειας. Είναι εκείνοι που δεν είχαν παιδιά να τους βαραίνουν. Αυτοί που μπορούν να υπερασπιστούν μόνοι τον εαυτό τους».
«Ο επικήδειος μιας ελπίδας»
Ενας από τους λίγους δημοσιογράφους που βρίσκονταν στο εσωτερικό του καταυλισμού, την παραμονή της εκκένωσης, ο Γκέοργκ Ντίετς του Spiegel έγραψε έναν «επικήδειο». «Ο επικήδειος μιας ελπίδας, της ρεαλιστικής ελπίδας για φυγή. Η Ευρώπη αποφάσισε διαφορετικά. Η Ευρώπη υποχώρησε σε αυτούς που είπαν ότι δεν πάει άλλο. Η Ευρώπη πρόδωσε τον εαυτό της». Οταν τα πρώτα πούλμαν έφυγαν από την Ειδομένη, ο Ντίετς προσπάθησε να τα ακολουθήσει «Οι δρόμοι ήταν κλειστοί.
Απαγορευόταν η πρόσβαση δημοσιογράφων. Κενό ελευθεροτυπίας και αστυνομική επιθετικότητα». Ακολουθώντας τα πούλμαν σε έναν από τους καταυλισμούς, ο Ντίετς αναγνώρισε τη συμβολή των εθελοντών που τον καθάρισαν και μετέτρεψαν τις παλέτες σε πάγκους. «Χωρίς αυτούς θα ήταν καταστροφή. Τώρα είναι απλώς ντροπή. Οι άνθρωποι κατέβαιναν από τα πούλμαν. Ηξεραν ότι δεν είχαν καμία επιλογή. Θα εξαφανιστούν σε αυτά τα εργοστάσια. Και οι εικόνες θα εξαφανιστούν. “Σώστε το Χαλέπι” έγραψε κάποιος σε έναν τοίχο».
Πριν ξεκινήσει η επιχείρηση στην Ειδομένη, ο Ερίκ Πλιέ, πρόεδρος της κοινωνικής υπηρεσίας Samu του Παρισιού, έγραψε στη Le Monde ότι η αντίστοιχη πολιτική των γαλλικών αρχών είναι αδιέξοδη: «Πόσοι αυτοσχέδιοι καταυλισμοί πρέπει να ξεπηδήσουν, πόσες φορές πρέπει να εκκενωθούν για να αναλάβει το κράτος τις ευθύνες του και να υλοποιήσει μία πραγματική πολιτική υποδοχής των προσφύγων και μεταναστών;».
*kathimerini.gr