Δεν έχουν τελειωμό οι ιστορίες και τα δράματα που μας αφηγείται ο ιατροδικαστής Αλεξανδρούπολης Παύλος Παυλίδης.
Aυτή είναι μια συνηθισμένη δουλειά για τον ιατροδικαστή Παυλίδη, να διαγιγνώσκει τα αίτια θανάτου των προσφύγων/μεταναστών που πνίγονται ή πεθαίνουν από το κρύο στα σύνορα του Εβρου.
Αυτήν την φορά μίλησε στην εφημερίδα Καθημερινή ξεδιπλώνοντας σκηνές φρίκης από το δράμα που χρόνια τώρα εκτυλίσσεται στο «ποτάμι των νεκρών».
Από την οθόνη του υπολογιστή του βλέπει πτώματα σε αποσύνθεση και άλλα, διαμελισμένα, όπως ενός Κινέζου που τον «έκοψε» το τρένο κάπου στην Κομοτηνή. Οι εικόνες είναι σκληρές και σε κάνουν να αποστρέφεις ενστικτωδώς το βλέμμα σου. Οχι όμως και τον ίδιο που με απόλυτη ψυχραιμία μας «ξεναγεί» στους θαλάμους του νεκροτομείου, όπου έχει αριθμημένους, και σε πλαστικούς σάκους, σε -20 βαθμούς, δεκατέσσερις σορούς αγνώστων στοιχείων, που παραμένουν στα αζήτητα, κάποιες εξ αυτών περισσότερα από δύο χρόνια. «Είμαι υποχρεωμένος να διαχωρίσω το επαγγελματικό από το ψυχολογικό. Ξέρω ότι είναι ένα αντικείμενο εργασίας δύσκολο, θέλει λεπτούς χειρισμούς, αλλά πρέπει να το αντιμετωπίσουμε γιατί έχουμε να κάνουμε με τον πόνο του ανθρώπου. Εδώ δεν είναι μια γυναικολογική κλινική όπου γεννάει ο άλλος και χαίρεται», λέει.
Δείχνει τον σάκο, υπ’ αριθμ. 15. Κρύβει μέσα ό,τι απέμεινε από τον νεαρό Κινέζο που πριν από έξι μήνες πέρασε από πάνω του η αμαξοστοιχία. Βρέθηκαν πάνω του πιστωτικές κάρτες και έγγραφα που πιστοποιούσαν το ποιος είναι.
«Καθώς στην Ελλάδα δεν βρήκα άκρη, έστειλα τα έγγραφά του στον Ερυθρό Σταυρό στο Παρίσι και πήρα απάντηση δύο χρόνια μετά. Τι μου έγραψαν; Οτι έστειλαν τα στοιχεία του στην Κίνα και από εκεί η απάντηση ήταν πως με αυτό το όνομα έχουμε 7.000.000 ανθρώπους. Τώρα θα πρέπει να ταφεί στο “πολιτικό νεκροταφείο” στην Ορεστιάδα όπου βάζουμε αυτούς που δεν τους ζήτησαν ποτέ».
Ο σάκος Νο 12
Κάθε σάκος εσωκλείει, μαζί με τη σορό και μια τραγική ιστορία. Οπως αυτή, στο Νο 12, των τριών γυναικών από το Αφγανιστάν που βρέθηκαν σφαγμένες πριν από ένα χρόνο στην ελληνική όχθη του Εβρου, κοντά στο χωριό Πραγγί. «Πρόκειται για καραμπινάτο έγκλημα. Τις έσφαξε με μια μαχαιριά στον λαιμό, που σημαίνει ότι ήταν επαγγελματίας και το μαχαίρι στρατιωτικό. Δεν υπήρξε βιασμός και πάνω τους βρέθηκαν χρήματα και κοσμήματα. Πιθανολογείται ότι μπορεί να ήταν σκαστές από το σπίτι τους και να έστειλε ο σύζυγος και πατέρας πληρωμένο δολοφόνο για να τις βγάλει για λόγους τιμής από τη μέση». Οι έρευνες επ’ αυτού βρίσκονται σε εξέλιξη και σύμφωνα με πληροφορίες έχει εμπλακεί και η Αντιτρομοκρατική υπηρεσία από την Αθήνα.
Πολύ δύσκολη η στιγμή της αναγνώρισης των θυμάτων
Ο σάκος Νο 8 φυλάσσει ένα δεκατετράχρονο αγόρι από το Ιράκ, το οποίο απέδρασε από το κέντρο προσωρινής φύλαξης στην Ορεστιάδα και στην προσπάθειά του να επιστρέψει στην πατρίδα του μέσω Εβρου πνίγηκε στο ποτάμι.
Δεν έχουν τελειωμό οι ιστορίες και τα δράματα που μας αφηγείται ο ιατροδικαστής Παυλίδης. «Εχουμε περιστατικό που τρέχει εδώ και δύο χρόνια. Πατέρας, μητέρα και τα τρία παιδιά τους, επιχείρησαν να περάσουν τον Εβρο με βάρκα που όμως αναποδογύρισε. Ο άντρας γλίτωσε αλλά έχασε τηνγυναίκα και τα τρία παιδιά. Τον πήγαν σε ένα κέντρο φύλαξης στα Ιωάννινα και έξι μήνες μετά βρέθηκε πνιγμένη η γυναίκα. Ηρθε, την παρέλαβε, είχαμε οδυρμούς και κλάματα, αλλά τα παιδιά παρέμεναν αγνοούμενα. Οχτώ μήνες αργότερα βρίσκουμε και το ένα παιδί. Ηρθε και πάλι ο τραγικός πατέρας για να το παραλάβει. Λιποθύμησε, μόλις είδε τη σορό, παρότι είχε μαζί του διερμηνέα και ψυχολόγο. Μας είπε ότι έμαθε πως το άλλο παιδί του είναι σε κάποιο νεκροτομείο της Κωνσταντινούπολης, αλλά δεν ήξερε πού ακριβώς. Και το τρίτο αγνοείται».
Από το 2000 έως τώρα, ο κ. Παυλίδης έχει νεκροτομήσει τα πτώματα 450 προσφύγων και μεταναστών και ο Εβρος –αν μπορούσε αυτό το ποτάμι να… μιλήσει– εξακολουθεί να ξεβράζει θάνατο.
Ο κ. Παυλίδης εξηγεί τι ακριβώς γίνεται στο ποτάμι και πνίγονται τόσο εύκολα τόσοι άνθρωποι.
«Ο Εβρος είναι ένας ιδιόμορφος ποταμός με λασπώδη βυθό όπου προχωράς στο ένα μέτρο, και βρίσκεσαι σε μια τρύπα τριών μέτρων. Εχει μέσα νησίδες, κορμούς δένδρων, δίνες που σε ρουφάνε και γι’ αυτό αναποδογυρίζουν εύκολα οι βάρκες. Υστερα, πέφτοντας οι άνθρωποι στο νερό πνίγονται πολύ πιο εύκολα γιατί φοράνε πολλά ρούχα. Οταν κάνουμε νεκροτομή, βλέπουμε έναν να φοράει τέσσερα παντελόνια, άλλον τρεις μπλούζες, κάποιους δύο μπουφάν κ.ο.κ. Για τον απλούστατο λόγο ότι, όταν μια βάρκα χωράει μέσα δεκαπέντε άτομα, ο λαθροδιακινητής δεν θα τους πει ελάτε με τις βαλίτσες και τις τσάντες σας.
Αφετέρου, οι άνθρωποι αυτοί φοράνε, για να μην κρυώσουν, πολλά ρούχα, με αποτέλεσμα, με το που πέφτουν στο νερό, πάνε κάτω σα βαρίδια. Τα πτώματα σκαλώνουν στον λασπώδη βυθό οπότε μένουν μεγάλο διάστημα μέσα στο νερό. Πολλά κατατρώγονται από τα ψάρια, ειδικά τα παιδιά που είναι μικρά τα σώματά τους. Οταν ο Εβρος πλημμυρίζει και ανακατεύονται τα νερά, τότε τα πτώματα ανεβαίνουν στην επιφάνεια και βρίσκουμε αρκετούς»…
_________________________________