Στην αναγγελία της εκτέλεσης του ποινικολόγου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου που έχει αιφνιδιάσει και σοκάρει, συνάδελφοί του δικηγόροι, παραθέτουν σκέψεις τους και σχολιάζουν την φονική επίθεση.
” Με το πιστόλι στον κρόταφο!
Βαρέθηκα κ σιχάθηκα την παλιανθρωπιά, τον κομπλεξισμό κ τη σκατοψυχια του Νεόελληνα. Σιχάθηκα την ζήλεια κ την απαξίωση…
Αυτος που φορά ενα καλο ρολόι, που κυκλοφορεί με ενα ακριβότερο αυτοκίνητο κ που ζει μια σχετικά άνετη ζωή, ο επώνυμος, ειναι δικηγορος «λαμόγιο», μπλεγμένος σε μεγάλες κ περίεργες υποθέσεις … ο αλλος ο πιο κοντινός στα στάνταρ μας, ο ανώνυμος, ειναι δικηγοράκος «χασοδίκης»…
Κανεις πια δεν μας βλέπει ως επαγγελματίες – λειτουργούς, ως επιστήμονες που ζουμε τον δικο μας καθημερινό γολγοθά για να βοηθάμε τον κόσμο, που φορτωνόμαστε τα προβλήματα των πελατών μας, που ψάχνουμε λύσεις στα δικά τους αδιέξοδα… Για τα δικά μας προβλήματα και αδιέξοδα ρώτησε κανεις; ενδιαφέρθηκε καποιος;
Βαρέθηκα την πίεση κ το άγχος του αποτελέσματος, κουράστηκα να περιμένω μεχρι την τελευταια στιγμή τα χαρτιά του δικαστηρίου που δεν μου φέρνει τόσο καιρό ο πελάτης, να δικαιολογώ την ασυνέπειά του στην αμοιβή μου, να ψαχνω τη λεπτομέρεια, αφου εγώ δεν εχω δικαίωμα στο λαθος, να φοβάμαι μη χάσω την προθεσμία ή μήπως μπλέξω στην κίνηση κ ερημοδικαςθεί ο εντολέας μου, να σκάω για μια άδικη αποφαση, να αγανακτώ για τις εργατοώρες που χάνω άδικα στον δρόμο, στις ουρές των δικαστηρίων κ των υπηρεσιών, να πονά το στομάχι μου απο το αγχος κ να κλείνουν τα μάτια μου απο την κούραση, να μεταφέρω την ένταση της δουλειάς μου στην οικογένεια μου, να σταματώ το παιχνίδι με τα παιδιά μου γιατι πρεπει να απαντήσω στο επαγγελματικό τηλεφωνο, να ακυρώνω μια εκδρομή γιατι προτεραιότητα εχει το μεθαυριανό δικαστήριο, να ακυρώνω τα θέλω μου για τα πρέπει τους…
Ετσι ζω νεοέλληνα που δε λες ποτε Ευχαριστώ, που για εσένα πάντα φταιει ο αλλος κ οχι εσυ, που δεν δικαιολογείς τιποτα, γιατι γεννήθηκες τέλειος κ ξερόλας, που αλλα συμφωνείς κ αλλα κάνεις, που απαξιωνεις την δουλειά μου, αφου στην επιτυχία δεν έκανα και κατι σπουδαίο, ενω στην αποτυχία με δείχνεις με το δάχτυλο, που μιλας με μισόλογα κ τρέφεσαι με συνωμοσίες κ κουτσομπολιά, που δεν αισθάνθηκες την ανάγκη να με υπερασπιστείς ποτέ για να ερθεις κάποτε στη θέση μου!
Βαρέθηκα και εσένα κ αυτους που κρύβονται πίσω σου, την πολιτεία που με μίκρυνε μπροστά σου και τους ταγούς που εγιναν παρτακηδες…
Βαρέθηκα να ζω με το πιστόλι στον κρόταφο … Δε θα το ανεχτώ στο κορμί μου!!!
Φτάνει πια!!!
Είμαστε ακομη ζωντανοί κ θα μείνουμε όρθιοι!”
Δημήτρης Γιάννος, ποινικολόγος
***
“Είναι η δολοφονία του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου αφορμή για αντιπολιτευτική ρητορεία;
Καταρχήν, πρέπει να διευκρινίσουμε κάτι:
Η δολοφονία του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου δεν έχει να κάνει με το καθεστώς ανομίας και το άβατο των Εξαρχείων. Δεν έχει να κάνει με την ασυλία που απολαμβάνουν “τα παιδιά” και οι “συλλογικότητες” από τον Τόσκα και την Κυβέρνηση και η οποία είναι εμφανής τοις πάσι. Άλλωστε, το γραφείο του δεν είναι στα Εξάρχεια (παρότι πολύ κοντά), ούτε η περιοχή είναι άβατο.
Η δολοφονία του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου όμως, σχετίζεται με την γενικευμένη ανομία και την αίσθηση ασυδοσίας που επικρατεί. Σχετίζεται με την διάλυση της αστυνομίας ως προληπτικού και κατασταλτικού μηχανισμού του Κράτους. Σχετίζεται με τις εικόνες και τα περιστατικά ατιμωρησίας και αποσύνθεσης τα οποία έρχονται εις γνώσιν των πολιτών.
Το ερώτημα δεν είναι αν η δολοφονία θα συνέβαινε εξίσου αν το γραφείο του ήταν στη Νέα Σμύρνη ή την Κηφισιά. Φυσικά και θα συνέβαινε. Το ερώτημα είναι κατά πόσον η δολοφονία θα συνέβαινε αν παραβατικός, ο παράνομος, ο εγκληματίας, ο δολοφόνος, ήξερε ότι υπάρχει μια στιβαρή αστυνόμευση, αν έβλεπε αστυνομικούς να περιπολούν, αν αντιλαμβανόταν ότι λόγω της εύρυθμης λειτουργίας της Αστυνομίας οι πιθανότητες να διαφύγει δεν ήταν με το μέρος του. Γιατί, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα, και όχι αν τα Εξάρχεια και η ευρύτερη περιοχή είναι μια μεμονωμένη περίπτωση playground ανομίας και παραβατικότητας.
Είναι, λοιπόν, η γενικευμένη αίσθηση ανομίας και ατιμωρησίας εκείνη που αφήνει χώρο στον εγκληματία. Κι όσο χώρο του αφήνεις, τόσο αποθρασύνεται. Είναι ο χώρος που κανονικά έπρεπε να καταλαμβάνεται από την επιβολή της τάξης και του νόμου, αλλά στο όνομα μιας απροσδιόριστης, στρεβλής και διεστραμμένης έννοιας “ελευθερίας” και “δημοκρατικότητας”, παραδίδεται έρμαιο στην αυθαιρεσία του καθενός: όχι μόνο του επίδοξου δολοφόνου ή του μπαχαλάκια, αλλά και του απλού πολίτη ο οποίος νιώθει και αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να παρανομεί χωρίς συνέπειες. Κι αυτό διότι η παραβατικότητα και το έγκλημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα της στάθμισης των πιθανοτήτων να διαπράξεις το έγκλημα και να διαφύγεις, να την βγάλεις “καθαρή”. Για να είμαστε μάλιστα πιο συγκεκριμένοι και ακριβείς, δεν είναι η αυστηρότητα της επαπειλούμενης ποινής ο αποτρεπτικός παράγων για την διάπραξη εγκλήματος, αλλά η βεβαιότητα ή μη της σύλληψης. Στις μέρες μας και με απόλυτη ευθύνη αυτής της Κυβέρνησης, η πιθανότητα αυτή έχει γείρει σοβαρά υπέρ της ΜΗ ΣΥΛΛΗΨΗΣ.
Υπάρχει δε και η άλλη πλευρά του νομίσματος, αυτή της Αστυνομίας: μια αστυνομία που διαρκώς δέχεται εντολές μη παρέμβασης, μη σύλληψης, ανεκτικότητας, καταλήγει τελικά από μόνη της στη χαλάρωση, τα αντανακλαστικά της αδρανούν, ο δυναμισμός της πέφτει. Είναι σαν να αφήνεις κάποιον να βουλιάζει σε έναν καναπέ διαρκώς και ξαφνικά να του ζητήσεις να σηκωθεί να τρέξει κατοστάρι. Απλώς, δεν γίνεται.
Στο δια ταύτα, όχι, η δολοφονία του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου δεν προσφέρεται για αντιπολιτευτική ρητορεία.
Είναι όμως επιτακτική ανάγκη να γίνει αφορμή μιας διαμαρτυρίας για την υποβάθμιση της ζωής μας, την διακινδύνευση της ασφάλειάς και της σωματικής μας ακεραιότητας, την παράδοση του δημόσιου χώρου -κάθε είδους δημόσιου χώρου- σε συμμορίες πάσης φύσεως που διακηρύσσουν και επιβάλλουν το “εδώ κάνουμε κουμάντο εμείς”. Όπου κι αν είναι αυτό το “εδώ” και όποιοι κι αν είναι αυτοί οι “εμείς”.
Διότι, αν νομίζετε ότι η δολοφονία του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου είναι άσχετη με τα μπουκαρίσματα του Ρουβίκωνα και τον ξυλοδαρμό ενός ΑμΕΑ στην ΑΣΟΕΕ, είστε φριχτά γελασμένοι.”
Περικλής Κοντόγγονας, δικηγορος
***
“Οι σφαίρες στην καρδιά του Μιχάλη είναι σφαίρες στην καρδιά της Δικαιοσύνης…
.Είμαστε όλοι συντετριμμένοι …
Η σκέψη μας είναι κοντά στην οικογένειά του…
Καλό ταξίδι φίλε αδελφικέ !!
Θα είσαι πάντα εδώ στο έδρανο του Συνηγόρου το διπλανό….”
* Θόδωρος Μαντάς, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, Αντιπροέδρος Ένωσης Ποινικολόγων
***
“Από εσένα πήρα για πρώτη φορά συνέντευξη το 1999 για το περιοδικό της Νομικής, από εσένα βρήκα βήμα λόγου μέσα στο έντυπο σου, με το δικό σου ψηφοδέλτιο έκανα τα πρώτα μου βήματα και ήσουν πάντοτε η ομπρέλα μου στην βροχή και ο ίσκιος στον καυτερό ήλιο!
ΚΡΙΜΑ!!!ΑΔΙΚΟ ΑΙΜΑ!!!
ΟΧΙ ΕΣΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΟΥ.
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!Και όσοι σε γνώρισαν το ίδιο νιώθουν.
Ο θεός να δώσει δύναμη στην οικογένειά σου και να σε αναπαύσει.”
Νίκος Κουτκιάς, δικηγόρος Αθηνών
***
“Αυτονόητη η αποχή των δικηγόρων. Μαύρη μέρα για τη δικηγορία, και βυθισμένοι στις σκέψεις μας οι δικηγόροι για το επάγγελμά μας και την οικογένεια του Μιχάλη.”
Ανδριάνα Ζαχαρίου , ποινικολόγος