Με αφορμή τις εικόνες που αποτυπώνουν την υπερπροσπάθεια των Πυροσβεστών στο έργο κατάσβεσης της φωτιάς στα ενεργά μέτωπα..
“ΌΤΑΝ ΑΚΟΥΓΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΜΑΣ στιγμιαία ήρθαν στο μυαλό μου
Η ΕΙΚΟΝΑ των προσώπων των συναδέλφων όταν η φωτιά μας ξεπερνούσε,
Η ΕΙΚΟΝΑ την στιγμή που η φωτιά μου απόκλεισε την επικοινωνία από ένα πυροσβεστικό και την καρδιά που πέταξε μακριά μέχρι να το ξαναδούμε με σώους όλους τους συναδέλφους,
Η ΕΙΚΟΝΑ των συναδέλφων που τραβούσαν σωλήνα μέσα στο πύρινο μέτωπο,
Η ΕΙΚΟΝΑ από την κατάσβεση στο σπίτι μαζί με εθελοντές με την βοήθεια του ηλικιωμένου ιδιοκτήτη του,
Η ΕΙΚΟΝΑ με το πεζοπόρο της ΕΜΑΚ όπου στην ανάπαυλα μιας κατάσβεσης ξάπλα σε μια γωνιά, φάγαμε το σάντουιτς με εξαιρετική διάθεση,
Η ΕΙΚΟΝΑ του συναδέλφου που μέσα στα καμένα μας έσταξε μερικές σταγόνες στα καμμένα μάτια,
Η ΕΙΚΟΝΑ των κουρασμένων πυρομαχητών, την εικόνα του συναδέλφου που κοίταγε τις κατεστραμμένες μπότες του,
Η ΕΙΚΟΝΑ των 8 συναδέλφων που κατεβήκαμε αυτοκτονικά, νύχτα στο πουθενά να στήσουμε μια εγκατάσταση και η πικρή διάθεση του χιούμορ, την στιγμή που οι φλόγες μας πλησίασαν,
Η ΕΙΚΟΝΑ πολιτών που λέγαν μπράβο και μεταφέραν νερό, πρόχειρο φαγητό, ένα χαμόγελο, αλλά και
Η ΕΙΚΟΝΑ των συμπολιτών μας νεοελλήνων, λίγων, που θέλαν ένα ή δύο πυροσβεστικά έξω από το πολυτελή κτίσμα τους, που βρέθηκε κάπως μέσα στο δάσος,
Η ΕΙΚΟΝΑ του καμμένου που μας μαχαιρώνει την καρδιά, αλλά και
Η ΕΙΚΟΝΑ του διασωσμένου ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΔΑΣΟΥΣ που μας γεμίζει αισιοδοξία και ικανοποίηση ότι κάναμε τη δουλειά μας,
Η ΕΙΚΟΝΑ του Άρη που δεν είναι μαζί μας. Η αξία της αναγνώρισης του έργου τελικά μπορεί να μετριέται με νόμισμα ψυχής…. που μάλλον δεν υπάρχει στο χρηματιστήριο αξιών”
____________
* σχόλιο γνώμης πρ. ΕΑΠΣ Γιάννη Σταμουλη.