Με τις γνωστές διαδικασίες των κρίσεων στην ΕΛΑΣ αποφασίσθηκε η μετακίνηση ενός ανώτατου αξιωματικού από μια θέση στην οποία είχε διαπρέψει. Οι αντιδράσεις στα
μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι λόγος να αλλάξει μια υπηρεσιακή απόφαση -όπως πήγε να γίνει κάποια στιγμή. Αλλά η υπόθεση Σφακιανάκη έχει κάτι ασυνήθιστο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μια υπηρεσιακή μετακίνηση δημιουργεί υπόνοιες κυβερνητικής παρέμβασης. Είναι όμως η πρώτη φορά που ο αρμόδιος υπουργός επιχειρεί να μειώσει δημοσίως τον μετακινηθένταν αξιωματικό. Όσα είπε ο Τόσκας για τον στρατηγό -πλέον- Μανόλη Σφακιανάκη συνιστούν μνημείο εμπάθειας ενός πολιτικού προϊσταμένου για στέλεχος του υπουργείου του.
Ενδεχομένως ο υπουργός πιστεύει ότι ο Σφακιανάκης έπρεπε να μετακινηθεί, ή να έχει την οποιαδήποτε υπηρεσιακή εξέλιξη -ακόμη και να αποστρατευθεί. Με γεια του και με χαρά του. Γιατί όμως σπεύδει να τον απαξιώσει, χρησιμοποιώντας στοιχεία από τη θητεία του που μάλλον έπαινο θα έπρεπε να προκαλούν; Αν μη τι άλλο, κάνουν ελκυστική την Αστυνομία, όπως επισήμανε διακριτικά ο Γιάννης Πανούσης.
Γιατί είναι κακό να έχει καλές δημόσιες σχέσεις ο επικεφαλής μιας υπηρεσίας της ΕΛΑΣ που αφορά άμεσα ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες αφού αντιμετωπίζει ιδιαίτερες εγκληματικές δραστηριότητες; Γιατί πρέπει να κατηγορηθεί για την εξωστρεφή λειτουργία του, όταν προκύπτει από τα αποτελέσματα ότι αυτό συνέβαλε στην επιτυχία της υπηρεσίας;
Προφανώς δεν είναι αυτό το πρόβλημα του Τόσκα με τον Σφακιανάκη. Ποιος υπουργός δεν θα ήθελε έναν επιτυχημένο αξιωματικό; Κάνει μπαμ ότι η απομάκρυνση έγινε για να γίνει. Τα περί “δημοσιοσχεσίτη” εφευρέθηκαν γιατί δεν υπήρξε κάτι επιχειρησιακό να του προσάψουν. Δεν είπαν ότι απέτυχε. Είπαν ότι πολυκαίρισε και ότι έκανε δημόσιες σχέσεις. Αν αυτά συνιστούν λόγο απομάκρυνσης, ζήτω που καήκαμε.
Πολλοί διακρίνουν πίσω από την αυτή την υπόθεση διαθέσεις ελέγχου της Δίωξης του Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Από ποιον όμως και για ποιο λόγο; Είναι προφανές ότι ο υπουργός μπορεί να ελέγχει μια υπηρεσία της ΕΛΑΣ, κατ’ εφαρμογή των κανονισμών και των νόμων.
Εκτός αν ο έλεγχος υπερβαίνει αυτό το πλαίσιο. Αν είναι παράτυπος, αν ο υπουργός κάνει κατάχρηση του ρόλου του, ή θέλουν να επεμβαίνουν τρίτοι. Με τον Σφακιανάκη αυτό μάλλον ήταν αδύνατο. Μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του και την υπηρεσία.
Οι μέρες είναι πονηρές και συνήθως οι διάβολοι σ’ αυτές τις ευαίσθητες υπηρεσίες κρύβονται στις λεπτομέρειες της λειτουργίας τους. Οτι ο Τόσκας όχι απλώς “απέλασε” έναν επιτυχημένο συνεργάτη, αλλά επιχείρησε και να τον ακυρώσει -προκαλώντας όσα επακολουθήσαν- δείχνει απλώς κακό χειρισμό; Είναι υπερβολικές οι υπόνοιες για σχεδιασμούς που παραπέμπουν σε εξωθεσμικές δραστηριότητες; Δηλαδή σ’ αυτό που έλεγε ο Αντρέ Μαρλώ: “Η εξουσία καθορίζεται από τις δυνατότητες για κακή χρήση της”.
*του Γιώργου Λακόπουλου, capital.gr