«Συνηθισμένο» να χτυπούν αναρχικοί αστυνομικούς…
«Συνηθισμένο» να απειλούν οι μετανάστες τα στελέχη των Σωμάτων ασφαλείας.
«Συνηθισμένο» να μοιράζεται η Πολιτεία την εξουσία της με το κοινωνικό περιθώριο”.. Ως εγκληματολόγος, τρέμω στην ιδέα ότι οι αστυνομικοί, απροστάτευτοι και χωρίς ηθικό, μπορεί να οδηγηθούν σε «λευκή απεργία».
Ως πολίτης, εύχομαι να μη το ζήσουμε ποτέ…
Ας αρχίσουμε με μια μικρή υπενθύμιση σχετικά με τον τρόπο που λειτουργούν οι Αστικού τύπου Δημοκρατίες.
Ποιος ο λόγος, θα
αναρωτηθεί κάποιος. Αστική δημοκρατία δεν έχουμε στην Ελλάδα?
Θα δείξει…
Στα πολιτισμένα κράτη της Δύσης, το μονοπώλιο της βίας το έχει η πολιτεία και το εξασκεί μέσω της Αστυνομίας. ( η λέξη police άλλωστε προήλθε από την λέξη «πολιτεία»)
Σε αυτές τις χώρες λοιπόν η αστυνομία κυριαρχεί στους δρόμους και επιβάλλει την τάξη.
Δια της παρουσίας της αποτρέπει την τέλεση εγκληματικών πράξεων και καταστέλλει όσες εκδηλωθούν.
Η αστυνομία είναι ο μόνος κρατικός θεσμός που κινείται σε 24ωρη βάση ανάμεσα στους πολίτες, είναι αναγνωρίσιμος και αποτελεί τον πιο ξεκάθαρο τρόπο της οργανωμένης πολιτείας να δείξει στους πολίτες ότι «είναι εκεί» και τους προστατεύει.
Η ασφάλεια των πολιτών αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία της χώρας και την ευημερία της.
Κάτι ακούω… «Γνωστά είναι αυτά».
Αλήθεια? Τότε μάλλον ζούμε σε άλλη χώρα..
Στη χώρα που ζω εγώ ομάδες κουκουλοφόρων με τσεκούρια καταστρέφουν ανενόχλητοι σταθμούς ΜΕΤΡΟ, την περιουσία δηλαδή των φορολογουμένων πολιτών.
Στη πόλη που ζω, στοχοποιούν ελεγκτές των ΜΜΜ με τον πιο αισχρό και βάναυσο τρόπο, διαπομπεύοντάς τους στις γειτονιές που μένουν ως ρουφιάνους και αλήτες.
Στη χώρα που ζω, «αλληλέγγυοι» καταλαμβάνουν άδεια ξενοδοχεία στο κέντρο της πόλης και τα παραχωρούν σε μετανάστες.
Στη χώρα που ζω, οι αστυνομικοί πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού από κουκουλοφόρους (22/4 –ομάδα ΖΗΤΑ)
Στη χώρα που ζω, πρόσφυγες και μετανάστες που φιλοξενούνται από τη χώρα και οφείλουν να σέβονται τους Νόμους της, δε διστάζουν να καταλάβουν δημόσιο χώρο και να απειλούν στελέχη των σωμάτων Ασφαλείας.
Και ενώ οι άνδρες και γυναίκες της Αστυνομίας μέσα σε συνθήκες εξευτελισμού δίνουν καθημερινά τιτάνια μάχη ως το τελευταίο οχυρό πριν την απόλυτη ανομία, εμπαίζονται από την πολιτική τους ηγεσία.
Η τελευταία, πνιγμένη μέσα σε έναν ποταμό ιδεοληψίας και ανικανότητας, διαλύει αποτελεσματικές ομάδες και αφήνει την πόλη ανοχύρωτη.
Μέσα στις ψευδαισθήσεις περί… αυτορρύθμισης (!) των ασχημονούντων περνά το πιο φρικιαστικό μήνυμα σε κάθε έναν που επιβουλεύεται την ασφάλεια των πολιτών.
Το κράτος πλέον είναι ένας «σπιτονοικοκύρης που δεν νοιάζεται» ( absenteelandlord)
Είναι το αντίστοιχο ενός ιδιοκτήτη που δεν ασχολείται με την περιουσία του και πιστεύει ότι η.. καλή πλευρά των ανθρώπων θα επικρατήσει και όλοι μαζί θα βγούμε στους δρόμους αγκαλιασμένοι και θα τραγουδήσουμε το «Ωσαννά»…
Τα σώματα ασφαλείας διοικούνται από ανθρώπους που μέχρι να γίνουν κυβέρνηση υποστήριζαν τον αφοπλισμό της αστυνομίας, δήλωναν πως « η καταστολή δεν είναι λύση»… και πρέπει να ρίξουμε το βάρος στις κοινωνικές αιτίες της εγκληματογένεσης!
Μας καλούσαν δηλαδή να αναλύσουμε ακαδημαϊκά το έγκλημα ενώ είχαμε ένα πιστολι στον κροταφο..
Ανικανότητα ή ανοησία?
Όπου και αν το αποδώσουμε, η ουσία είναι μια:
Η κυβέρνηση έχει ρίξει λευκή πετσέτα, αποθρασύνοντας περιθωριακά στοιχεία, με τα οποία άλλωστε νιώθει ιδεολογική συγγένεια.
Το κράτος απαξιώνεται συνεχώς στα μάτια του πολίτη ο οποίος παρακολουθεί τις τιμημένες στολές της Αστυνομίας να εξευτελίζονται από κρανοφόρους με τσεκούρια, σ ένα ιδιότυπο αντάρτικο πόλεων.
Οι πολίτες; Αγανακτούν, ανησυχούν άλλα και φοβούνται.
Επίσης, έχοντας υποστεί έναν ιδιότυπο «κοινωνικό μιθριδατισμό», όπου μικρές δόσεις ανομίας συχνά επαναλαμβανόμενες έχουν οδηγήσει σε συνήθεια και απάθεια, θεωρούν όλα αυτά ως κομμάτι μιας νοσηρής μεν, «συνηθισμένης» δε πραγματικότητας.
«Συνηθισμένο» να χτυπούν αναρχικοί αστυνομικούς…
«Συνηθισμένο» να απειλούν οι μετανάστες τα στελέχη των Σωμάτων ασφαλείας.
«Συνηθισμένο» να μοιράζεται η Πολιτεία την εξουσία της με το κοινωνικό περιθώριο.
Είμαστε σ έναν επικίνδυνα ολισθηρό δρόμο ( slippery slope) όπου το ένα ολίσθημα, κάνει το επόμενο να φαίνεται ευκολότερο, αναμενόμενο και ίσως ακόμα.. επιτρεπτό.
Οτιδήποτε παγιώνεται αποκτά χαρακτήρα φυσιολογικού, ακόμα και αν δεν είναι.
Αυτά τα φαινόμενα οδηγούν τα στελέχη της Αστυνομίας στον κυνισμό και την απάθεια.
Ως εγκληματολόγος, τρέμω στην ιδέα ότι οι αστυνομικοί, απροστάτευτοι και χωρίς ηθικό, μπορεί να οδηγηθούν σε «λευκή απεργία».
Ως πολίτης, εύχομαι να μη το ζήσουμε ποτέ…
_______
*Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας/Εγκληματολογίας (University of Essex, UK), ειδικευμένος σε θέματα Αστυνόμευσης, Ασφάλειας και αντεγκληματικής πολιτικής στις ΗΠΑ ( Loyola University of Chicago)
**αναδημοσίευση από το policenet.gr “Κρατική εξουσία: Μια μάχη που χάνεται”..